Γράφει ο Στέφανος Μαργαρίτης,
μέλος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ
Ξέρετε ποια είναι η διαφορά μας με τους τότε φοιτητές; Ότι φοβόμαστε… Ο μεγαλύτερος φόβος που πρέπει να έχουμε είναι οι φόβοι της συνείδησης και της ηθικής. Και μη νομίζετε ότι τους έχουν όλοι…
Το πραξικόπημα των συνταγματαρχών στις 21 Απριλίου του 1967 ήρθε να επιβάλει μια εφταετία ανελεύθερης πολιτικής, καταπιεσμού και αποτελμάτωσης κάθε ελευθερίας.
Ο ύστατος εκτροχιασμός της δημοκρατίας , η χούντα έπληξε και αυτή με τη σειρά της την πολυτάραχη ιστορία αυτού του τόπου. Πως όμως θα μπορούσε ο λαός να μείνει αδρανής απέναντι στην καταπίεση μιας φυσικής ανάγκης, του να εκφράζεσαι ελεύθερα;
Το φοιτητικό κίνημα ήταν εκεί για να μπορέσει να βάλει τέλος στην πιο τραγική παραλλαγή του κοινωνικού βίου. Μαζί τους χιλιάδες κόσμος να τους στηρίζει και να τους εμψυχώνει.
Το σίγουρο είναι ότι οι ημέρες του Πολυτεχνείου αποτελούν σήμερα ημέρες καπηλίας κάποιων «ιδεολόγων» της εποχής. Κάποιοι αβίαστα καρπώνονται αγώνες συνείδησης, αληθινούς αγώνες που δεν είχαν ίχνος ιδιοτέλειας. Και αυτό γιατί; Για να γίνουν οι ρομαντικοί της εποχής… αυτοί που πάντα με «αγνά» κίνητρα επιβάλουν μια κατάσταση ομηρίας σε πανεπιστήμια, δρόμους, σχολεία. Και ναι ο κόσμος που άνηκε σε αριστερούς χώρους είχε δραστηριοποιηθεί πιο έντονα και πιο γρήγορα απέναντι στη χούντα.
Αλλά εκείνα τα εφτά χρόνια καταπίεσης κανείς δε νοιαζόταν για τα πιστεύω του δίπλα του. Είχαν όλοι μια κοινή αφετηρία και αυτό τους έφτανε για να πορευτούν μαζί… για να συζητήσουν ουσιαστικά και σε βάθος.
Το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι να μπορείς να προσαρμόζεσαι στα σημερινά ελλείμματα ελευθερίας και να αγωνίζεσαι για αυτά. Να μη φοβάσαι να πεις τη γνώμη σου γιατί θα στιγματιστείς.
Η ιστορία δείχνει ότι όσοι τελικά στιγματίζονται έχουν δίκιο. Οι ακρότητες είναι ο χειρότερος εχθρός της δημοκρατίας. Το 1973 το Πολυτεχνείο ήταν άσυλο ιδεών…είχε νόημα…γιατί έξω από αυτό υπήρχε ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΟ καθεστώς.
Το σημερινό άσυλο απλά προστατεύει μερικούς εναλλακτικούς «ιδεολόγους» που είναι πεπεισμένοι ότι θα φέρουν την αλλαγή ή απλά οργανώνονται σύμφωνα με τους δικούς τους πολιτικούς πατέρες. Οι οργανωμένες ομάδες περιφρούρησης που θα ελέγχονται από τη διοίκηση του Πανεπιστημίου βέβαια στην Ελλάδα μοιάζουν και λέγονται για μερικούς φασιστική τακτική τη στιγμή που αποτελεί πάγια παγκόσμια πολιτική σε όλα τα πανεπιστήμια.
Το φυσιολογικό να επεμβαίνει η αστυνομία όταν αντιλαβάνεται έκνομες πράξες στο χώρου του πανεπιστημίου αποτελεί για μερικούς τον προπομπό μιας νέας Δικτατορίας. Και όταν μπεις σε αυτό που λέμε φοιτητικός είναι εκεί που μερικοί προσπαθούν να σε βαρύνουν με ενοχές για τα πιστεύω σου. Είναι εκεί που σε αναγκάζουν η να κρύβεσαι ή να ταχθείς με το «αντικειμενικό» όχι σε όλα.
Ο πιο εύκολος τρόπος είναι ο αρνητισμός, η απαξίωση και η ματαιοδοξία. Όταν είσαι νέος όλα τα όνειρα μοιάζουν αριστερά. Μοιάζουνε ότι τα πάντα θα γίνουνε από την αρχή. Αλλά είναι κάποια όνειρα που δε χωρούν ιδεολογικούς προσανατολισμούς. Είναι κάποια όνειρα που δε μπορεί να τα καρπωθεί κανείς. Είναι κάποια όνειρα που δε μπορεί να σε κατηγορήσει κανείς για το πως τα προσεγγίζεις. Εσύ όμως πρέπει να είσαι εκεί για να μη νιώσεις ποτέ στο μέλλον ένοχος. Η μάλλον για να μη νιώσεις πολύ ένοχος…
Ξέρετε ποια είναι η διαφορά μας με εκείνους τους φοιτητές; Ότι φοβόμαστε… Ο μεγαλύτερος φόβος που πρέπει να έχουμε είναι οι φόβοι της συνείδησης και της ηθικής. Και μη νομίζετε ότι τους έχουν όλοι. Όσοι όμως τους έχουν είναι αρκετοί.
Ας πάρουμε λοιπόν το καλύτερο παράδειγμα της δημοκρατικής προσέγγισης που δίδαξε το Πολυτεχνείο, το παράδειγμα της συνεργασίας, της αντικειμενικότητας και του διαλόγου. Τότε οι ακραίοι βρίσκονταν στο περιθώριο, τώρα είναι στο επίκεντρο. Τότε ήταν σίγουρο ότι κανείς δεν είχε καμιά σκοπιμότητα και φαινόταν. Τώρα πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε ηθικοί… Και είναι δύσκολο.
