Γράφει η Αγγέλικα Πορφυράτου, 20 ετών, Λονδίνο
Δεν θυμάμαι ποτέ που να μην προοριζόμουν για το εξωτερικό. Και η αλήθεια είναι πως δεν με τρόμαζε η ιδέα. Την ήξερα καλά την Αγγλία. Άλλωστε όλοι αυτό έκαναν. Σπούδαζαν έξω με την ελπίδα του να εντυπωσιάσουν μια μέρα Έλληνες εργοδότες με ένα ξενόφερτο πτυχίο. Δεν έφευγα για πάντα. Μόνο για μερικά χρόνια…
Με έφεραν οι γονείς μου. Και παρόλο που δεν ήθελα να με βοηθάνε με την μετακόμιση μου μπροστά σε συμφοιτητές μου, δεν ντράπηκα να δακρύσω δημόσια όταν με άφησαν. Θυμάμαι ακόμα πως τις πρώτες μέρες μόνη, ήμουν τόσο ενθουσιασμένη με τα καινούργια πρόσωπα και τις εμπειρίες που βίωνα. Παρόλα αυτά κάθε βράδυ κοιμόμουν κλαίγοντας, από μια ανεξήγητη μοναξιά.
Προφανώς και αυτό δεν κράτησε. Αντιθέτως, ακολούθησαν δύο μήνες απερίγραπτης διασκέδασης! Δεν είχα να δώσω αναφορά πουθενά και όλα τα εφηβικά μου απωθημένα αφέθηκαν ελεύθερα. Ο κόσμος μου ήταν ένας παιδότοπος. Έβγαινα όποτε ήθελα, έτρωγα ότι ήθελα και εγώ επέλεγα πώς να διαχειριστώ τα χρήματα, το διάβασμα και το χρόνο μου.
Μάλιστα αυτή η έκσταση και ενθουσιασμός όλο και κλιμακώνονταν όσο πλησίαζε η επιστροφή μας για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Θα βλέπαμε επιτέλους τις οικογένειες και τους φίλους μας! Θα τρώγαμε σπιτικό φαγητό και θα βγαίναμε μόνο με ένα δερμάτινο τα βράδια. Πράγματι, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να ανοίγουν οι αυτόματες πόρτες στις αφίξεις του Ελ. Βενιζέλου και να βλέπεις την οικογένεια σου. Και όταν πατάς πάλι μέσα στο σπιτάκι σου, τότε συνειδητοποιείς πόσο σου έλειπαν οι μυρωδιές του. Από εκεί και πέρα, όλα είναι όπως παλιά. Όπως ακριβώς τα θυμάσαι και τα άφησες.
Έλα όμως που η οικειότητα του σπιτιού ξεγελά. Δεν ήμουν σπίτι μου. Είχα γυρίσει μόνο για διακοπές, και μόλις πέρασαν βρισκόμουν πάλι σε ένα αεροπλάνο. Τότε και μόνο συνειδητοποίησα πως η Ελλάδα είχε γίνει το δεύτερό μου σπίτι. Πως για να κοιμηθώ στο κρεβάτι μου έπρεπε να πάρω αεροπλάνο ή ότι η οικογένεια και οι φίλοι μου βρίσκονταν πια μέσα στην οθόνη ενός υπολογιστή. Μίσησα τον εαυτό μου που με απομάκρυνα από το σπίτι μου. Όχι επειδή δεν ήμουν ευτυχισμένη στην Αγγλία. Αλλά επειδή όσο ωραία και αν περνούσα, με σκότωνε η σκέψη πως η ζωή μου θα γινόταν μία συνεχή αντίστροφη μέτρηση για την επιστροφή μου.
Με τον καιρό όμως -δεν ξέρω αν συνήθισα ή άλλαξαν κάπως οι καταστάσεις- αυτή η βασανιστική σκέψη έχασε τη δύναμη να με αγχώνει. Μου αρέσει η ανεξαρτησία που νιώθω σε αυτή τη χώρα. Οι άνθρωποι είναι σε μια εγρήγορση που με παρακινεί. Θέλω συνεχώς να αποδείξω τις ικανότητες μου, ενώ στην Ελλάδα ήθελα απλά να επιδείξω.
Εντωμεταξύ βρίσκομαι σε ένα πανεπιστήμιο που με νοιάζεται. Δεν υπάρχει καθηγητής που θα με παραμελήσει ή θα με καταρρακώσει. Και ναι, ούτε θα με ευνοήσει κάποιος ή θα με βοηθήσει την ώρα των εξετάσεων. Αλλά πιστεύω πως όταν αποφοιτήσω φέτος, θα πάρω το πτυχίο μου με περηφάνια και ικανοποίηση. Θα συγκινηθώ επειδή ίδρωσα και θα με χειροκροτήσουν επειδή το πάλεψα. Επιπρόσθετα, επειδή εκμεταλλεύτηκα την δυνατότητα που προσφέρει η Αγγλική κυβέρνηση για να πάρω φοιτητικό δάνειο (το οποίο ξεχρεώνεται μόνο και εάν στο επιτρέπει ο μελλοντικός σου μισθός), την ημέρα που θα το ξεχρεώσω θα ξέρω πως άξιζε όλη μου η προσπάθεια. Και αυτό επειδή θα σημαίνει ότι εργάζομαι -κάτι που στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι πολύτιμο και κάθε άλλο παρά δεδομένο.
Από την άλλη, με το πέρασμα του χρόνου μου εδώ βλέπω και την χώρα μου να αλλάζει. Ενώ πριν 2 χρόνια οι εφημερίδες αναφέρονταν στην Ελλάδα όταν προσέφεραν πακέτα διακοπών στα «εξωτικά» μας νησιά, πέρυσι δημοσίευαν μια χώρα βανδαλισμένη. Ξαφνικά όλες μου οι ξένες συναναστροφές έπαψαν να ρωτάνε γιατί άφησα το ζεστό μας κλίμα και έδειχναν ενδιαφέρον για το εάν επιβιώνει η οικογένεια μου. Επιπλέον, όσο με αναζωογονεί το να επιστρέφω για διακοπές, άλλο τόσο με στεναχωρεί που το κλίμα έχει αλλάξει από αυτό που είχα συνηθίσει. Πιο πολύ όμως αυτό που με αγχώνει είναι πως μπορεί η ίδια η Ελλαδούλα μου να μου έχει δώσει την αφορμή να μην με νοιάζει εάν θα επιστρέψω για κάτι παραπάνω από διακοπές. Πολύ φοβάμαι πώς η ίδια η πατρίδα μου, μου έδωσε ένα παραπάνω λόγο να νιώθω ευλογημένη που βρίσκομαι στο εξωτερικό.
