Γράφει ο Θεοδωρής Ζαχαρόπουλος
Μέλος της ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ
Από που να ξεκινήσει κάποιος όταν καλείται να γράψει ένα άρθρο για την επικαιρότητα; Είναι γνωστό λοιπόν σε όλους μας ότι τα τελευταία 2 χρόνια και κάτι στην ελληνική κοινωνία γίνονται ραγδαίες εξελίξεις πρώτα από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τώρα από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ γνωστή και ως κυβέρνηση του Μνημονίου.
Η πολιτική λοιπόν αυτή, έχει επιτεθεί και ισοπεδώσει κάθε τομέα της κοινωνίας μας με μειώσεις μισθών, συντάξεων, απολύσεις και ελαστικές μορφές εργασίας, με την ανεργία να εκτοξεύεται στα ύψη και την κοινωνία να φτάνει στα όρια της.
Οι μνημονιακές αυτές πολιτικές έχουν σκοπό την εδραίωση ενός καπιταλισμού αυταρχικού, με συρρίκνωση της δημοκρατίας και με απώτερο σκοπό την δημιουργία ενός μοντέλου φτηνού και αναλώσιμου εργαζομένου για να μπορέσουν να συντηρηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου.
Στην ίδια κατεύθυνση μετά την διάλυση της δημόσιας υγείας και των ασφαλιστικών ταμείων κινήθηκε και ο νέος νόμος για τα Πανεπιστήμια. Καταργεί το αυτοδιοίκητο των Ιδρυμάτων και εισάγει τους manager και τις επιχειρηματικές λογικές στην εκπαίδευση αντιμετωπίζοντας την έτσι σαν άλλο ένα κομμάτι προς εκμετάλλευση με απώτερο σκοπό το κέρδος. Επιπλέον, σπάει τα ενιαία πτυχία και τα αντικαθιστά με ένα ανταποδοτικό σύστημα πιστωτικών μονάδων, υποβαθμίζοντας έτσι τις σπουδές, μετατρέπει τα πανεπιστήμια σε φτηνά κολλέγια και κατακερματίζει τα επαγγελματικά δικαίωμα βάζοντας τους νέους στο δίπολο ανεργία ή φτηνή και ελαστική εργασία. Τέλος καταργεί το άσυλο, κεκτημένο των αγώνων των φοιτητών ενάντια στην Χούντα και θύλακα κοινωνικών διεργασιών σε έναν προσανατολισμό της αυταρχικοποίησης του Πανεπιστημίου.
Όλοι αναρωτιούνται γιατί παίρνονται όλα αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα; Και έρχεται η απάντηση από το αστικό μπλοκ εξουσίας: μα για να σωθεί η χώρα και να βγούμε από την κρίση χρέους! Κι όμως σε μία πρόταση δύο λάθη! Και λέω λάθη γιατί αρχικά να ξεκαθαρίσουμε όλοι στο μυαλό μας ότι δεν είναι κρίση χρέους αλλά κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου το οποίο δεν μπορεί να πουληθεί λόγω των πολιτικών λιτότητας που επιβάλλονται στο αγοραστικό κοινό.
Με απλά μαθηματικά: χρέος πριν το Δ.Ν.Τ. 120% ΑΕΠ. όλο και νέα μέτρα και πολιτική λιτότητας μέχρι το 2020 για να μειωθεί το χρέος στο 120%ΑΕΠ. Δηλαδή 120%x10 χρόνια λιτότητας=120%.
Επομένως να καταλάβουμε ότι δεν είναι το χρέος που προκαλεί το πρόβλημα αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός για χάρη του οποίου οι λαοί της Ευρώπης θα πεινάσουν τα επόμενα χρόνια και να επιβιώσει το ήδη αποτυχημένο μοντέλο διακυβέρνησης. Το άλλο λάθος για μένα είναι αυτό που λέμε διάσωση του έθνους και της πατρίδας, μία τακτική του αστικού μπλοκ εξουσίας για να κρύψει τον ταξικό χαρακτήρα της κρίσης.
Γιατί μη μου πείτε ότι ο Έλληνας κεφαλαιοκράτης δεν έχει κέρδος από την στιγμή που τα μέτρα αυτά μειώνουν την φορολόγηση του κεφαλαίου στο 20% χαμηλότερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Και ερχόμαστε τώρα στο μέτωπο των αντιστάσεων που γεννήθηκαν το διάστημα αυτό. Αρχικά μεγαλειώδεις απεργίες και πορείες ενάντια στην έλευση του ΔΝΤ και του μνημονίου με αποκορύφωμα αυτή της 5ης Μάη όπου 250.000 εργαζόμενοι και φοιτητές διαδήλωσαν ενάντια στισ πολιτικές της λιτότητας. εν συνεχεία ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας, η απεργία πείνας των 300 εργατών μεταναστών, η μεγαλύτερη πανευρωπαϊκά, το καλοκαίρι γέμισαν όλες οι πλατείες της χώρας με τους αγανακτισμένους να δίνουν το παρόν, και εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να λένε όχι στο μνημόνιο.
Η μεγαλειώδης 48άωρη απεργία 19-20/10 και ο αγώνας της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ενάντια στο χαράτσι έτσι ώστε κανένα σπίτι να μην μείνει χωρίς ρεύμα! Και είμαστε ακόμα στην αρχή! Ο αγώνας θα συνεχιστεί μέχρι να μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε το μέλλον που δικαιούμαστε!
