Λύκε, λύκε… Είναι εδώ!
Γράφει η Κασσάνδρα Χ.
Εγώ βεβαίως, είμαι παιδοψυχολόγος, ωστόσο τώρα κρίνω πως η παιδική ψυχή που έχω ορκιστεί να προασπίζω απειλείται βάναυσα όχι από τη φτώχια του μπαμπά και την ανεργία της μαμάς, όχι τόσο από την διαρκώς αυξανόμενη πίεση για συρρίκνωση, συρρίκνωση μισθού, συρρίκνωση ονείρων, συρρίκνωση αυτοπεποίθησης… Απειλητικά φαινόμενα κι αυτά, αλλά όχι ανεπανόρθωτα απειλητικά.
Ανεπανόρθωτα απειλητική για την παιδική ψυχή είναι της μαμάς και του μπαμπά η αδράνεια, η ψυχική αποχαύνωση, η πνευματική μιζέρια και ημιμάθεια. Το να μην «διυλίζουν τον κώνωπα» για το τι φταίει και φτάσαμε ως εδώ, το να μην εξηγούν στο παιδί με παραδείγματα από την προσωπική ιστορία και τον οικογενειακό μύθο του το τι σημαίνει κατάχρηση χρημάτων και ηθών.
Απειλή για το παιδί είναι να ακούει πως φταίνε μόνο οι άλλοι, άρα ο κόσμος είναι εν γένει κακός και άθλιος, ανάξιος λόγου και αγώνα για αλλαγή.
Απειλή για το παιδί είναι να βρίσκεται στο αμάξι ένα Σάββατο πρωί στη Λ. Διονύσου και να βλέπει μαζί με τους γονείς του μια ορδή αμαξιών με υψωμένα τα ελληνικά και χρυσαυγικά λάβαρα να σταματούν την κυκλοφορία στη Λ. Μαραθώνος, περνώντας επιδεικτικά με κόκκινο και οι αποχαυνωμένοι γονείς να ΜΗΝ εξηγούν, να ΜΗ φρίττουν, να ΜΗ νοιάζονται, να ΜΗΝ προειδοποιούν για τον λύκο που πλησιάζει την Κοκκινοσκουφίτσα…
Στα παραμύθια βασιλεύει νομοτελειακά το καλό. Στη ζωή ο γονιός ΟΦΕΙΛΕΙ να ορίζει ξεκάθαρα ποιο το καλό και ποιο το κακό. Με λόγια και με προσωπικό παράδειγμα. Αλλιώς οδηγεί μόνος του την Κοκκινοσκουφίτσα στο λύκο…
Μην κοιμάσαι εσύ… και το παιδί ΔΕ θα γίνει κοιμισμένο!
