Διάβασα σε προηγούμενο τεύχος αυτής της Εφημερίδας, το άρθρο περί Μαραθωνίου, του φίλου μου του Γιάννη Μαμουζέλου, και θέλω να καταθέσω την δική μου άποψη, πάνω στον Μαραθώνιο Δρόμο.
Επί πολλά χρόνια ήμουν Δημότης και κάτοικος Νέας Μάκρης, αλλά όποτε βρισκόμουν στο εξωτερικό και με ρωτούσαν πού μένω, στην Ελλάδα, απαντούσα: «Στην Νέα Μάκρη, μια Πόλη δίπλα στον Μαραθώνα.» Το έκανα επειδή –κακά τα ψέματα- κανείς δεν θα ήξερε την Νέα Μάκρη, αλλά δεν θα υπήρχε καμία γωνιά της γης που να μην γνωρίζουν τον Μαραθώνιο. Κι επειδή στις περισσότερες ξένες γλώσσες, Μαραθώνας και Μαραθώνιος είναι η ίδια λέξη (MARATHON) ήξερα πως θα καταλάβουν τι ήθελα να τους πω.
Από μικρό παιδί είχα στενή σχέση αγάπης με τον Αθλητισμό. Πρωτίστως με τον Αθλητισμό Στίβου αλλά και με πολλά άλλα Αθλήματα. Όταν, κυρίως ως Έφηβος, έτρεχα 100 μέτρα και πήδαγα και Άλμα εις Ύψος, στον Εθνικό Αθηνών, όλα τα παιδιά, όταν γινόταν καμιά παρεξήγηση με κανέναν συναθλητή που έτρεχε σε Δρόμου «Ημιαντοχής», δηλαδή 800 και 1500 μέτρα, λέγαμε μεταξύ μας: «Μην τον ξεσυνερίζεσαι…. Κάνει χιλιόμετρα!» Για εμάς, των Δρόμων Ταχύτητος και των Αλμάτων, όποιος έτρεχε πάνω από 400 μέτρα, έπρεπε να έχει κάποιο πρόβλημα. Κάπου να «πάσχει».
Παραλλήλως όμως, έβλεπα κάθε απόγευμα να περνούν τρέχοντας έξω από το σπίτι μας, δυο τρεις άνδρες που κάνανε προπόνηση για αγώνες Μεγάλων Αποστάσεων. Ήσαν οι Πρωταθλητές Ελλάδος Ραγάζος και Μαυραπόστολος και μαζί τους ο Στέλιος Κυριακίδης, ο άνθρωπος που είχε κερδίσει τον Μαραθώνιο της Βοστόνης, και τον οποίον οι Αμερικανοί απεκάλεσαν «Νέο Φειδιππίδη*». Σε δηλώσεις του πριν τον Αγώνα ο Κυριακίδης είπε : «ΗΡΘΑ ΝΑ ΤΡΕΞΩ ΓΙΑ ΕΦΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ». Όταν, μετά τον θρίαμβό του, οι Αμερικανοί τον ρώτησαν «Τι θες να κάνουμε για εσένα;», Απάντησε «Όχι για εμένα, αλλά για την Ελλάδα. Σας παρακαλώ μην ξεχνάτε την Πατρίδα μου!» Ο μεγάλος του αντίπαλος, Τζόνι Κέλι σε μια επίδειξη ευγενούς άμιλλας, όταν ρωτήθηκε γιατί δεν κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα -όντας ως ο επικρατέστερος υποψήφιος για την νίκη- και τον Κυριακίδη, απάντησε: «Πως θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιον αθλητή; Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για μια ολόκληρη Πατρίδα!»
Βλέποντας αυτούς, μαθαίνοντας για τις Επιτυχίες τους κι ακούγοντας όσα μου έλεγε ο Πατέρας μου για τον Κυριακίδη, άρχισα να συνειδητοποιώ πως οι Αποστάσεις θέλαν όχι μόνο καλή Φυσική Κατάσταση αλλά και Μεγάλη Ψυχή!
Έκτοτε, θαύμαζα και θαυμάζω τους Μαραθωνοδρόμους, όποιες κι αν είναι οι επιδόσεις τους.
Οι Μαραθωνοδρόμοι έχουν ένα παράξενο πάθος για το Αγώνισμά τους και το όνειρο όλων τους είναι να τρέξουν τον Μαραθώνιο στην Κλασική Διαδρομή. Την δική μας! Όταν όμως βλέπεις να τρέχουν στον Μαραθώνιο της Ρώμης 65.000 δρομείς και στον δικό μας Μαραθώνιο με το ζόρι να μαζεύουμε 12.000 συμμετοχές, καταλαβαίνεις πως κάτι δεν κάνουμε, ή δεν κάναμε, σωστά.
Είναι ώρα είναι να ισιώσουμε τα στραβά! Ελπίζω πως η νέα Δημοτική Αρχή του Καλλικράτειου Δήμου, θα συνειδητοποιήσει πως ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ = ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ.
Και όχι Κωπηλατοδρόμιο! Κωπηλατοδρόμιο έχουν και τα Γιάννενα. Κλασικό Μαραθώνιο δεν έχει κανείς άλλος στον Κόσμο!
*Περί της λανθασμένης αναφοράς στον Φειδιππίδη, ως τον πρώτο Μαραθωνοδρόμο, θα τα πούμε μια άλλη φορά.
