Γράφει η Νία Φώη,
Κάθε χρόνο από τότε που ήμουν ακόμα παιδί αναρωτιόμουν ποιό είναι το μυστικό των Χριστουγέννων. Τί είναι αυτό που όλοι ξέρουν και γιορτάζουν με τόσα λαμπάκια, δέντρα και στολίδια; Τί είναι αυτό που κάνει τον κόσμο να νιώθει την ανάγκη να εκφράσει τα συναισθήματά του, ενδεχομένως την αγάπη του και να μοιραστεί γύρω από ένα τραπέζι ένα καλό φαγητό, μαγειρεμένο συνήθως από την πιο μεγάλη, και πιο έμπειρη μαγείρισσα της παρέας ή της οικογένειας; Μέσα σε μια κοινωνία που είχε πολλές χιλιάδες χρόνια να οργανωθεί για να λειτουργήσει, σίγουρα η γιορτή είναι η πιο αποτελεσματική και χρήσιμη δημιουργία. Γιατί είναι μια δημιουργία κάθε έννοιας, κάθε λέξης. Και η γιορτή έχει καλύψει ένα ευρύ φάσμα μέσα στο χρόνο, για να επιτρέπει στον άνθρωπο να διακόψει λίγο τον χρόνο του, τον χρόνο που δίνει για την παραγωγή και την κατανάλωση, να διακόψει λίγο από την επίμονη κατάκτηση του μέλλοντος και να συγκεντρωθεί στο παρόν ή έτσι τουλάχιστον πλέον νομίζω εγώ. Ωστόσο η γιορτή, η κάθε γιορτή θα μπορούσε να έχει την μεγαλύτερη σημασία από όλες τις λέξεις. Γιατί; Γιατί είναι κάτι που κάνουμε οοοολοι μαζί, ναι τόσο απλά… οοοολοι μαζί, και έτσι η δυναμική της επιλογής, του τί θα κάνουμε οοολοι μαζί έχει μια πολύ μεγάλη ευθύνη σε χρόνους σαν αυτούς που διανύουμε. Θέλοντας να πιστέψω ότι είμαστε ακόμα ελεύθεροι στη σκέψη και την κρίση μας, αναρωτιέμαι γιατί ακόμα αυτό που κάνουμε οοολοι μαζί στις γιορτές είναι ακόμα αυτό που μας υποδεικνύουν οι άλλοι; Ή αλλιώς αυτοί που έχουν αποφασίσει για εμάς και για το καλό μας. Αν αποφασίζαμε να αντιδράσουμε σε όλο αυτό το μνημονιακό καθεστώς κάνοντας κάτι οοολοι μαζί θα ήταν ενδεχομένως αδύνατο να συντονιστούμε αμέσως. Είναι σαν το θέατρο. Χρειάζεται πρόβες. Οι γιορτές λοιπόν στο μυαλό μου είναι μια πρόβα για να συντονιστούμε να κάνουμε κάτι οοολοι μαζί, να γιορτάσουμε οοολοι μαζί, να μοιραστούμε, να αλλάξουμε, να σκεφτούμε και ακόμα ακόμα και να πιστέψουμε οοολοι μαζί ότι η διαδικασία της ζωής μας είναι κατά βάθος στο χέρι μας.
Τα Χριστούγεννα, ανακάλυψα μεγαλώνοντας, έχουν πράγματι ένα μυστικό, και αυτό το μυστικό βρίσκεται κάθε στιγμή και κάθε μέρα και κάθε ώρα μαζί μας. Το βλέπουμε, το αγγίζουμε, το βιώνουμε… Είναι το σώμα μας. Τα Χριστούγεννα γιορτάζουμε την γέννηση. Δηλαδή την υλική μας υπόσταση και είσοδο του ανθρώπου σε αυτό τον κόσμο. Μπορεί να το βλέπουμε σαν θρησκευτική γιορτή, εμπορική γιορτή, παγανιστική γιορτή, εβραϊκή γιορτή ή οτιδήποτε άλλο, άλλα στην ουσία είναι η γιορτή της ίδιας μας της ζωής. Και αυτό είναι απλά θέμα αντίληψης μέσα στο μυαλό μας. Αν λοιπόν οοοοολοι μαζί το βλέπαμε αυτό, τότε μέσα από την γιορτή αυτή θα βρίσκαμε την ευκαιρία να δείξουμε ευγνωμοσύνη στη ζωή μας, στο σώμα μας, στην αναπνοή μας που μας κρατάνε ακόμα επάνω στην γη. Πώς; Μέσα από απλά πράγματα. Μια πιο ανατρεπτική ιδέα θα ήταν να δώσουμε αγάπη στον εαυτό μας με την ΜΗ αποδοχή των μεσαιωνικών κανόνων που μας έχουν περάσει, με την ΜΗ αποδοχή της μιζέριας στην οποία μας έχουν καταδικάσει, με την ΜΗ αδράνεια… Εγώ τουλάχιστον πολύ θα ήθελα να γιορτάσω έτσι φέτος και να μοιραστώ με όλους όσους αγαπώ, αλλά και με τον συν-άνθρωπο μου, αυτή την απόφαση να ξεκινήσω να δημιουργήσω από την αρχή. Να γεννηθώ ξανά, να μην περιμένω να με σκοτώσουν πρώτα, αλλά να πάρω μόνη μου τη Ζώη μου στα χέρια μου. Κάθε φορά που κλείνει μια θέση εργασίας, να σκέπτομαι πως θα συνεργαστώ με κάποιον για να δημιουργήσω άλλες, κάθε φορά που κάπου κόβετε το ρεύμα να σκέπτομαι πως θα στηρίξω αυτούς που αγωνίζονται με της φυσικές μορφές ενέργειας (που έχουμε στην Ελλάδα) που μπορεί δωρεάν να προσφέρει στο λαό ηλεκτρικό ρεύμα, κάθε φορά που χρειάζομαι ένα φάρμακο και μου δίνουν τα γενόσημα, να σκέπτομαι πως θα εξυπηρετήσω όπως μπορώ τον άγνωστο γέροντα που κάθετε δίπλα μου και δεν έχει κανένα βιβλιάριο, κάθε μέρα που μαθαίνω πως κάποιος πεινά να καλώ στο σπιτικό μου έναν άνθρωπο για μια μερίδα από την τροφή μου… κάθε φορά που με πυροβολούν… εγώ θα απαντώ… και οι πράξεις μου θα γίνουν πνοή, και η πνοή θα γίνει δύναμη, και η δύναμη θα γίνει αγάπη, και η ουσιαστική αγάπη, αυτή της ίδιας μας της ζωής θα κερδίσει μέσα στο χρόνο κάθε εχθρό της εφήμερης πλανεύτικης κρίσης. Γιατί τίποτε δεν βαστά στο χρόνο για πολύ… μόνο οι απλές μικρές πράξεις που μεγαλώνουν και μια μέρα ίσως να διαβάζονται σε κάποιο βιβλίο ιστορίας στα παιδιά 80 χρόνια από τώρα…«Κάποτε τα Χριστούγεννα του 2013… οι άνθρωποι άρχισαν να… και μετά να… και έτσι ξεκίνησε η πορεία προς την αναγέννηση του 22ου αιώνα…» Κάπως έτσι θέλω φέτος να γιορτάσω τα Χριστούγεννα! Λέξεις για Σκέψεις… Έννοιες… Εικόνες…
