Γράφει η Φένια Σπυροπούλου
Και καθώς το καλοκαίρι τελειώνει και την θέση του παίρνει ένας δύσκολος χειμώνας, αρχίζουν να έρχονται στην επιφάνεια και πάλι οι προβληματισμοί και τα άγχη του περσινού χειμώνα.
Εδώ που το σκέφτομαι όχι ότι εξαφανίστηκαν και ποτέ, αλλά έτσι γίνεται πάντα! Με έναν τρόπο σχεδόν μαγικό για τρείς μήνες κάθε χρόνο γίνεται για τους περισσότερους ένα διάλειμμα, γνωστό και ως διακοπές φέρνοντας τα προβλήματα σε δεύτερη μοίρα και την αντιμετώπισή τους μια υπόθεση που παρατείνεται για τον Σεπτέμβρη.
…Διακοπές! Ακριβώς όπως ορίζεται από την ιδία τη λέξη! Διακόπτεις αυτό που κάνεις, ή αλλιώς αλλάζεις τις καθημερινές σου συνήθειες με σκοπό για κάποιες μέρες να απομονώσεις τα στοιχεία που σε κουράζουν !
Και αυτό ήταν και το κοινό χαρακτηριστικό των φετινών καλοκαιρινών διακοπών. Με μια βασική διαφορά από τα παλιότερα χρόνια. Έπαψε φέτος να είναι τα ταξίδια ο μοναδικός κοινός παρανομαστής των καλοκαιρινών διακοπών, αλλά προστέθηκε και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα μας.
Μετά από πολύ καιρό έπαψε η λέξη «κρίση» να αποτελεί τη βασική λέξη του λεξιλογίου μας, αλλάζοντας έτσι και το περιεχόμενο των συζητήσεων.
Είχε συνηθίσει το αυτί μου, σε κάθε κουβέντα που έκανα, να ακούει στην καλύτερη των περιπτώσεων μια με δυο φορές τη λέξη «κρίση». Ήταν, λοιπόν, λογικό να με απασχολήσει ευχάριστα η απουσία αυτής της χιλιοειπωμένης λέξης, μέχρι που κατάλαβα ότι δεν είναι συνειδητή η απουσία της, αλλά απλά έχει μεταφερθεί και αυτή όπως και τα περισσότερα για τον Σεπτέμβρη.
Και το άσχημο δεν είναι βέβαια η ίδια η λέξη ή η μεταφορά της, αλλά η καθημερινή και ανούσια χρήση της που έκανε την απουσία της τόσο έντονη.
Με λύπη διαπιστώνω πως για την πλειοψηφία των ανθρώπων κάθε στραβό και άσχημο που συμβαίνει είτε σε προσωπικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο μεταφράζεται ως «κρίση».
Και αναρωτιέμαι από όλους εμάς που με τόση σιγουριά αναγάγουμε τα πάντα στο όνομα μιας «κρισης», πόσοι έχουν αναζητήσει την πραγματική σημασία της και πόσοι απλά βολεύονται στο να τα φορτώνουν όλα στο όνομα της γενικότερης κρίσης.
Εξακολουθεί και μου κάνει τεράστια εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε οι άνθρωποι τις ζωές μας.
Αν μπορούσα να το χαρακτηρίσω με μια φράση, αυτή αναμφίβολα θα ήταν «Ζούμε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης» ή όπως θα έλεγαν οι περισσότεροι σε κατάσταση «κρίσης».
Χωρίς σχεδόν τίποτα να λειτουργεί σωστά, και με δικαιώματα που είτε περιορίζονται είτε τα περιορίζουμε όλο και περισσότερο, η άρνηση του κόσμου να αντιδράσει και να αλλάξει είναι αξιοπερίεργη.
Βρισκόμαστε όλοι αντιμέτωποι με μια κοινωνία στοιχειωμένη από μια αόρατη κρίση, που παλεύει καθημερινά να επιβιώσει. Που προσπαθεί να θάψει και να ξεχάσει την αξιοπρέπεια της, και αυτό γιατί ζούμε σε περίοδο «κρίσης».
Το θέμα είναι ότι πως το δικαίωμα για μια αξιοπρεπή ζωή δεν είναι κάτι που μπορεί να παγώσει και να συντηρηθεί μέχρι να ξεπεραστεί αυτή η δυσάρεστη κατάσταση. Αντίθετα είναι κάτι που αν συντηρηθεί ξεχνιέται και φθείρεται και μαζί με αυτό φθείρονται και οι ίδιοι οι άνθρωποι. Είναι σαν ένα μπαλόνι που διαρκώς γεμίζει με βλαβερό αέριο. Μέχρι να σκάσει έχει αλλοιωθεί τόσο που ακόμα και αν αδειάσει θα παραμείνει κατεστραμμένο χωρίς να επανέλθει ποτέ στην αρχική του κατάσταση.
Έτσι και με τους ανθρώπους. Στην προσπάθεια τους να καταπνίξουν ό,τι τους προσβάλλει, αλλοιώνονται και οι ίδιοι περιμένοντας απλά να ξεπεραστεί αυτή η «κρίση» με τον ίδιο ξαφνικό τρόπο με τον οποίο και ήρθε.
Και όσο η μνήμη μας βοηθάει ακόμα και θυμόμαστε τα ιδανικά με τα οποία μεγαλώσαμε, η διαδικασία αυτή γίνεται επώδυνη με αποτέλεσμα να συναντάς ανθρώπους συντετριμμένους.
Δεν είναι λοιπόν παρά μια ψευδαίσθηση να πιστεύει κανείς ότι η κρίση που για πολλούς θεωρείται οικονομική είναι αυτή που ευθύνεται για την ποιότητα ζωής μας.
Αφ’ ενός γιατί δεν είναι πλέον κάτι εφήμερο για να ονομάζεται «κρίση» αλλά τείνει να γίνει στάση ζωής και αφ ετέρου διότι εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε να υποβαθμίσουμε το δικαίωμα μας για ένα αξιοπρεπές μέλλον κρατώντας αυτή τη στάση ζωής, που αποδεικνύει ότι πρόκειται για μια κρίση πολιτισμική.
Έτσι, παρόλο που είναι απόλυτα κατανοητή η ανάγκη να προσπαθήσει να ξεχάσει κανείς ό,τι τον προβληματίζει για τις ημέρες των διακοπών, γίνεται θλιβερό όταν διαπιστώνεις ότι έχει γίνει πλέον στάση ζωής, καθώς η ανοχή μας σε μια κοινωνία που υπολειτουργεί μαρτυρά από μόνη της το αποτέλεσμα!
Καλό φθινόπωρο λοιπόν με την ελπίδα για μία διαφορετική αντιμετώπιση …από Σεπτέμβρη!
