Γράφει η Αγγέλικα Πορφυράτου
20 ετών, Λονδίνο
Έφτασα με τους φίλους μου σε ένα εστιατόριο και αφού παραγγείλαμε πήγα να πλύνω τα χέρια μου.
Βλέποντας ότι -ως συνήθως- υπήρχε ουρά στης γυναικείες, στράφηκα στη κοπέλα στην αρχή της γραμμής και ευγενικά την ρώτησα: «Σας πειράζει να περάσω απλά για να πλυθώ;». Ολοκληρώνοντας την ερώτηση μου, εκείνη σήκωσε το βλέμμα της από το πάτωμα και με κοίταξε με ένα άκρως αντιπαθητικό ύφος να μου πει «εε ναι». Στράβωσα με τη συμπεριφορά της και το κατάλαβε. Τότε μου λέει «Καλά, πόσα χρόνια πιστεύεις πως μας χωρίζουν και με ρωτάς στον πληθυντικό;». Γέλασα και εγώ, αλλά προσπαθώντας να απολογηθώ δεν μπόρεσα να καταπιέσω την ανάγκη να της ξαναμιλήσω στον πληθυντικό. Η αλήθεια είναι ότι η κοπέλα δεν ήταν πάνω από 28 (δηλαδή το πολύ 8 χρόνια μεγαλύτερη μου), αλλά κάτι στην παρουσία της με έκανε να νιώθω «μικρή».
Μετά από αυτό το περιστατικό πρόσεξα ότι πραγματικά δεν πρέπει να συνειδητοποιώ πόσο χρονών είμαι. Με έχω πιάσει πολύ συχνά να μιλάω στον πληθυντικό σε συνομήλικους μου. Περισσότερο όταν είναι εργαζόμενοι ή μου προσφέρουν κάποια υπηρεσία. Και όχι δεν είναι καθαρά θέμα σεβασμού. Πραγματικά κάτι στην εικόνα αυτών των νέων με κάνει να νιώθω παιδάκι. Δεν ξέρω γιατί, απλά έτσι μου βγαίνει.
Υπάρχουν θεωρίες της Ψυχολογίας που υποστηρίζουν ότι η γλώσσα μαθαίνεται συσχετίζοντας έννοιες με τις εμπειρίες μέσα από τις οποίες εμφανίζονται. Πιθανότατα λοιπόν, αυτή η αυθόρμητη τάση να αντιμετωπίζω ξένους συνομήλικους μου ως μεγαλύτερους να οφείλεται στο ότι μία ζωή συσχέτιζα την εμφάνιση ενός 20-χρονού με τον ορισμό του «ενήλικα». Μεγαλώνοντας δηλαδή, το μυαλό μου διαμόρφωσε την ερμηνεία του «ενήλικα» ως άτομα που εργάζονται και παρουσιάζουν τα ώριμα χαρακτηριστικά που πρωτοεμφανίζονται στη γενιά των 20.
Θεωρητικά όμως, οι εικόνες που συνδέω με την έννοια ενός ενήλικα θα έπρεπε να είναι ρευστές. Θα έπρεπε οι συσχετισμοί που έχει διαμορφώσει το μυαλό μου να μεταβάλλονται παράλληλα με την ανάπτυξη μου. Είμαι 20 χρονών! Κάθε φόρα που κοιτάζομαι στον καθρέφτη το επιβεβαιώνω. Μένω μόνη μου, σπουδάζω και έχω εργαστεί κιόλας. Το γεγονός που με προβληματίζει λοιπόν είναι γιατί δεν μπορώ ακόμα να σπάσω τη συνήθεια του να αντιμετωπίζω συνομήλικους μου ως μεγαλύτερους. Γιατί δεν συνειδητοποιώ πως έχω και εγώ ενηλικιωθεί;
Πιθανόν να φταίει το περιβάλλον μου. Όσο μεγάλωνα, μεγάλωνε και αυτό. Οι γονείς μου, τα αδέρφια μου, οι φίλοι μου μεγάλωσαν όσο και εγώ. Δεν άλλαξαν ποτέ στα μάτια μου. Και υποθέτω ούτε εγώ στα δικά τους. Η μητέρα μου ακόμα με αποκαλεί «princess» και ο πατέρας μου το όνομα ενός παιδικού καρτούν. Στις ταβέρνες ακόμα είμαστε τα «παιδιά» που θα κάτσουν στη μία άκρη του τραπεζιού ενώ από την άλλοι οι γονείς θα ψιθυρίζουν τα κουτσομπολιά τους. Δεν είναι τόσο ότι δεν αντιμετωπίζομαι από τους δικούς μου σαν ενήλικας, όσο ότι δεν είμαι για αυτούς ένας. Πότε δεν θα γίνω. Για αυτό μπορεί εγώ να μην μπορώ να συνειδητοποιήσω πως ανήκω σε αυτή την κατηγορία του «ενήλικα» που κάποτε είχα διαμορφώσει.
Αλλά και κανένας φίλος μου δεν είναι ο «ενήλικας» που φανταζόμουν όταν κατά την ανάπτυξη μου έπλαθα τον ορισμό αυτής της λέξης. Λογικά διότι ξέρω ότι είναι στην ηλικία μου και η δική μου ηλικία δεν είναι ενός «ενήλικα». Είναι η ηλικία που ακόμα με νοιάζει τι θα πουν οι μεγαλύτεροι μου και ακόμα λέω «θα με σκοτώσουν οι γονείς μου..». Και τα αδέρφια μου! Συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να είναι μικροί. Απλά επειδή έτσι! Και όλο τον κόσμο να κατακτήσουν θα είναι τα μικρά μου αδέρφια που θα βρίζω και θα κατακρίνω. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, αυτό δεν ισχύει μόνο για εμένα. Οι γονείς μου πάντα θα κοροϊδεύουν τα αδέρφια τους και πάντα θα προσπαθούν να την «μπουν» στους γονείς τους. Ενώ οι παππούδες… πάντα θα ξέρουν καλύτερα.
Στο μυαλό μου, ένας «ενήλικας» είναι ώριμος, υπεύθυνος, ανεξάρτητος και άνω των 18. Στη καθημερινότητα μου ξέρω καλά να κρίνω ποιοί ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Και στη ζωή μου υπάρχουν πολλοί που τηρούν τα παραπάνω κριτήρια. Στη πραγματικότητα και εγώ είμαι ενήλικας. Στην καρδία μου όμως υπάρχουν μόνο μεγαλύτεροι, συνομήλικοι και μικρότεροι μου. Είμαι η κόρη, η αδερφή και η φίλη. Ακόμα είμαι στη διαδικασία ωρίμανσης και σίγουρα δεν έχω ανεξαρτητοποιηθεί. Είναι εύκολο να κατηγοριοποιήσω κάποιον που δεν ξέρω, αλλά όχι τους ανθρώπους μου ή τον εαυτό μου. Για αυτό συγχωρέστε με αν σας μιλώ στον πληθυντικό. Δεν σας θεωρώ μεγαλύτερους. Απλά δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι είμαι και εγώ ενήλικας.
