Γράφει ο Αλέξανδρος Σιανούδης,
μέλος της ΠΑΣΠ
Η έννοια φοιτητική παράταξη γεννήθηκε το 1975 με την ίδρυση της ΠΑΣΠ και την δημιουργία της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στα Ελληνικά Πανεπιστήμια, και στη συνέχεια αναγνωρίστηκε και θεσμικά από την πολιτεία με το νομο Ν.1268/82 οπότε και κατοχυρώθηκε η ελεύθερη συνδικαλιστική δράση και η συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης του Πανεπιστημίου. Αναγνωρίστηκε και θεσμικά πλέον η ύπαρξη και η συμμετοχή του φοιτητικού κινήματος στη λήψη αποφάσεων στα όργανα του Πανεπιστημίου μέσα από τη Σύγκλητο, επιτροπές, συμβούλια διοίκησης, γενικές συνελεύσεις τμημάτων.
Ο φοιτητικός κόσμος αποτελώντας το πιο ζωντανό κομμάτι του πανεπιστημίου, αλλά και το μεγαλύτερο σε πληθυσμό είναι ικανός να συμμετέχει να εκφράζεται ανοιχτά για τα πολιτικά δρώμενα, για θέματα που τον απασχολούν, για το μέλλον των σπουδών του, αλλά και της επαγγελματικής του αποκατάστασης.
Από το 1975 μέχρι σήμερα το φοιτητικό κίνημα προτάσσει ένα βασικό αίτημα, Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία για όλους. Αυτό το κεκτημένο έχει υποστηριχθεί με αγώνες, διαδηλώσεις, παρεμβάσεις. Από τις δωρεάν σπουδές, τη σύτιση και τη στέγαση έως και τα δωρεάν συγγράμματα είναι κάποια επιτεύγματα τα οποία οφείλονται στην ύπαρξη του φοιτητικού συνδικαλισμού.
Μάλιστα όταν το 1992 η κυβέρνηση της δεξιάς με το «νόμο Σουφλιά» προσπάθησε να ακυρώσει τις προηγούμενες κατακτήσεις των φοιτητών, αυτοί έδωσαν και αυτή τη μάχη με επιτυχία. Δε δίστασαν να αντιδράσουν το 1995 στις σκέψεις περί βιβλιοκάρτας όσο και ενάντια σε εκείνες τις διατάξεις του νόμου Αρσένη που έθεταν σε κίνδυνο το δημόσιο δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας. Τέλος συμμετείχαν ενεργά στις καταλήψεις του Μαΐου-Ιουνίου 2006 ενάντια στη αναθεώρηση του άρθρου 16 και στο νόμο-πλαίσιο Γιαννάκου.
Τι συμβαίνει όμως σήμερα; Από το 1982 μέχρι και σήμερα έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Ο καιρός της Αλλαγής του Ανδρέα έχει πλέον περάσει και φαντάζει πλέον πολύ παλιός. Σιγά σιγά η εμπιστοσύνη στα πολιτικά πρόσωπα χάθηκε και το πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη κρίση του. Το ίδιο συμβαίνει και στον μικρόκοσμο των Πανεπιστημίων. Ο φοιτητικός κόσμος και η κοινή γνώμη αντιμετωπίζει αρνητικά τις φοιτητικές παρατάξεις και πολλές φορές καχύποπτα. Όλη η διαφθορά και η δυσωδία η οποία υπάρχει και στα Πανεπιστήμια πιστώθηκε χρόνο με το χρόνο στους φοιτητές-συνδικαλιστές και στις παρατάξεις.
Αυτό ήρθε να εκμεταλλευτεί η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου εισάγοντας ένα νέο νόμο για τα Πανεπιστήμια. Με το νόμο 4009/11 καταργείται κάθε έννοια συνδιοίκησης και φοιτητικής εκπροσώπησης. Τα Πανεπιστήμια χάνουν το δημοκρατικό χαρακτήρα τον οποίον είχαν και σύμφωνα με το νέο νόμο ένα συμβούλιο 15 ατόμων θα κάνει τη διαχείρηση του Πανεπιστημίου. Ο φοιτητής μπαίνει στο περιθώριο, τα αιτήματά του για καλύτερες σπουδές, περισσότερη γνώση, Δωρεάν Παιδεία θα αποτελούν μόνο γνωμοδωτικά στοιχεία. Είναι όμως γεγονός ότι παράλληλα με την κατάργηση της φοιτητικής εκπροσώπησης υπάρχει και το κόψιμο δαπανών από το κράτος στα Πανεπιστήμια, η κατάργηση των συγγραμάτων και η απαξίωση των Ιδρυμάτων της χώρας όπως αυτή φαίνεται από την έλλειψη του υλικού εξοπλισμού και του έμψυχου δυναμικού. Κόβονται βιβλία, απολύονται έκτακτοι και κλείνουν εστίες.
Στον καιρό της κρίσης, του μνημονίου και της γενικότερης εθνικής μελαγχολίας η Παιδεία και το Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο θα πρέπει να εξαιρεθούν από τις πολιτικές λιτότητας. Αν υπάρχει έστω μια ελπίδα στην κοινωνία αυτή βρίσκεται στα Πανεπιστήμια, στους φοιτητές, στη νεολαία.
