Γράφει η Καλαρίδη Μαρία
Το καλοκαίρι έφτασε και μαζί με αυτό ήρθαν κι οι περίπατοι με παρέες κοντά στη θάλασσα, οι συζητήσεις περί σχέσεων και τα όνειρα για κινηματογραφικούς έρωτες με γαλάζιο φόντο. Βέβαια, δικαίως θα αναρωτηθείτε τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη λογική; Εδώ έρχεται η απάντηση από τις χιλιάδες ιστορίες που έχουμε ακούσει από γνωστούς και φίλους μας, οι οποίες δεν είχαν αίσιο τέλος. Το κοινό σε όλες αυτές ήταν η κακή διαχείριση των συναισθημάτων μας. Σε αυτό το άρθρο, λοιπόν, θα ήθελα να επιχειρήσω μια διεξοδική ανάλυση του τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτές τις σχέσεις και πώς θα μπορούσαμε να προλάβουμε τυχόν δυσάρεστες καταστάσεις στην προσωπική μας ζωή.
Συνήθως εμείς οι γυναίκες έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε πρόσωπα και καταστάσεις, παραβλέποντας αυτό που κρύβεται πίσω από τις πράξεις του συντρόφου μας. Αν κάναμε μια μικρή έρευνα θα διαπιστώναμε ότι η πλειοψηφία των γυναικών που βρίσκεται είτε σε πιο πρόσφατες είτε σε μακροχρόνιες σχέσεις προσπαθεί να δικαιολογήσει με ανόητο τρόπο συμπεριφορές που φυσιολογικά δε θα έπρεπε να ήταν αποδεκτές. Ένα συνηθισμένο παράδειγμα αποτελεί αυτό της τηλεφωνικής επικοινωνίας, η οποία αποτελεί συνιστώσα μιας ερωτικής σχέσης και συνήθως όταν ελαττώνεται σε σημείο να είναι πλέον ανύπαρκτη, αυτό σημαίνει ότι δεν υφίσταται ενδιαφέρον από την άλλη πλευρά. Η υπομονετική γυναικεία φύση αρνείται να δει αυτά τα σημάδια ασυμβατότητας μεταξύ των δύο μελών της σχέσης και παραθέτει τον πολυάσχολο βίο ή τα διάφορα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζει ο σύντροφος της ως σοβαρό λόγο, ώστε να μην υπάρχει επικοινωνία.
Επίσης, πολλές φορές εγκλωβιζόμαστε σε αμφιλεγόμενες καταστάσεις, οι οποίες συναισθηματικά δε μας καλύπτουν, επειδή ο φόβος μας για μια ξεκάθαρη απάντηση υπερισχύει της ανάγκης μας για συναισθηματική ηρεμία και τάξη. Σε αυτή την περίπτωση, υπεισέρχεται κι ο παράγοντας της μοναξιάς, η οποία φαντάζει σαν κόλαση μπροστά στην υποτυπώδη συντροφικότητα που μπορεί να προσφέρει μια τέτοια σχέση. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι τα κοινωνικά στερεότυπα θέλουν τον άντρα να έχει τα ηνία της σχέσης και την ευθύνη για το ξεκίνημα της, άρα και κατά πάσα πιθανότητα για τη λήξη της. Όταν όμως μια σχέση δεν αποτελεί πηγή αμοιβαίας ευχαρίστησης, παύει να είναι τόσο σημαντικό το ποιος θα πάρει την πρωτοβουλία για ένα αξιοπρεπές τέλος.
Άλλη μια περίπτωση σχέσης που συνήθως αποβαίνει καταστροφική για την ψυχολογία μας είναι αυτή που στηρίζεται στον υπερβολικό ενθουσιασμό και την αισιοδοξία μας. Τρέφουμε αυταπάτες ότι τα δικά μας και μόνο θετικά συναισθήματα μπορούν να τροφοδοτούν τη σχέση. Ντύνουμε το σύντροφο μας με το κοστούμι των δικών μας ονείρων, αγνοώντας ότι αυτό το ρούχο ίσως να μην ταιριάζει στο χαρακτήρα του, αλλά και στα θέλω του τη δεδομένη χρονική στιγμή. Το αποτέλεσμα είναι να εξαντλούμαστε ψυχολογικά εμείς για έναν άνθρωπο, ο οποίος αρέσκεται μόνο στο να επωφελείται από εμάς χωρίς να έχει ευθύνες κι υποχρεώσεις.
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω ότι ένα ταλέντο που χρειάζεται να διαθέτουμε όταν μπαίνουμε σε μια γνωριμία ή σχέση, είναι το να γνωρίζουμε πότε πρέπει να βάλουμε τελεία ή κόμμα σε αυτήν. Στη διαδικασία αυτή συμμετέχουν το μυαλό κι η καρδιά κι όχι μόνο η ψυχρή λογική, όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Γιατί το να έχεις συναισθήματα σημαίνει ότι έχεις την ωριμότητα να επιλέξεις που αξίζει να τα προσφέρεις.
