Αν δεν έχεις που να πατήσεις, δεν μπορείς να ατενίσεις το μέλλον. Αυτό που μας τρομάζει περισσότερο δεν είναι το μέλλον που φαίνεται μακρινό και επικίνδυνο αλλά αυτό που μας πλησιάζει κάθε στιγμή.
Πόσο πιο οικεία μπορούν να θεωρηθούν τα λόγια ενός νέου ανθρώπου που ζει περιμένοντας να ζήσει, που προσπαθεί για μία καλύτερη μέρα αλλά απολαμβάνει την ματαιότητα μίας Ελλάδας που δεν αγαπά πλέον τους εργατικούς νέους αλλά αποζητά τους πορωμένους εργάτες.
Επαγγελματίες «Σωτήρες» συνιστούν να κάνουμε υπομονή φωτίζοντας μέσα από τις τηλεοράσεις τον πολυπόθητο δρόμο της ανάπτυξης. Αναλυτές αγιάζουν την εργασία που θα μας προσφέρουν οι ξένοι επενδυτές αλλά η πατρίδα βυθίζεται στην κόλαση της ανεργίας. Ποιος γιατρός άλλωστε ίασε τον ασθενή του με υπομονή;
Οι συνεργάτες μας, εταίροι και Έλληνες προδότες, χάρισαν ένα νέο όνομα στην ανεργία. Βεβαιότητα! Δημιουργήσαμε ένα μεγάλο στρατό ανέργων με τα γνώριμα σε μας γερμανικά χαρακτηριστικά. «Φόβος, υπακοή, παραχώρηση».
Τα παιδιά σπουδάζουν στα πανεπιστήμια και στις σχολές επενδύοντας πανεπι-ζήμια στη μόρφωσή τους ενώ εξασφαλίζουν πλέον εισιτήριο διαρκείας στους σύγχρονους στρατούς των επενδυτών.
Η εικόνα δείχνει κάπως θλιβερή. Απόφοιτοι με τα πτυχία στο χέρι περιφέρονται με απόγνωση σε συνεντεύξεις εταιρειών, καταστήματα, καφετέριες μέχρι να ανοίξει ακόμα και ένα παραθυράκι ημιαπασχόλησης. Πιστοί όπως πάντα στους μύθους μας αναγεννήσαμε τον Κρόνο που τρώει τα δικά μας παιδιά, τα δικά σας παιδιά.
Η κοινωνία μας όμως φορά τα ρούχα της ηθικής, απονείμει τίτλους ευγενείας και ορίζει μέσω των κυβερνώντων τις σωστές συμπεριφορές των νέων συντρίβοντας τους λογικούς και χαρακτηρίζοντας αναρχικούς όσους τολμούν να έχουν άποψη γήινη και Ελληνική.
Δυστυχώς, φίλοι μου, όταν τα όνειρα μπαίνουν στον αποτεφρωτήρα είναι φυσικό να εισπράττουμε κίνδυνο και μια νέα ανθρώπινη νόσο, Απελπισία.
Η διάβρωση δεν έρχεται μόνο μέσα από την παγιοποίηση της καρέκλας αλλά επιτυγχάνεται σταθερά με το σφράγισμα των εισόδων για το κοινό. Η συνεχής απόρριψη γεννά ακαθόριστα συναισθήματα, μαύρες σκέψεις, αγανάκτηση για σφάλματα που δεν έγιναν από νέα παιδιά αλλά καλούνται να τα πληρώσουν. Φτιάχνουμε πολίτες με συμπλέγματα ενοχής.
Καλύπτουμε τα μάτια για να μη βλέπουμε αυτούς που εγκαταλείπουν τον αγώνα. Κλείνουμε τα αφτιά για να μην ακούμε πως καθημερινά συμπολίτες μας αυτοκτονούν. Γίναμε απαθείς στον πόνο του φίλου, του γείτονα. Κανιβαλίζουμε τις ιδέες μας για να μην μείνουμε στην απ’ έξω. Βαφτιζόμαστε αδύναμοι απέναντι στα γεγονότα για να μη δώσουμε τίποτα σε αυτούς που έχουν ανάγκη από μία καλή κουβέντα, μία θετική σκέψη για να αποφύγουν τα χειρότερα. Φυλακίσαμε τις καρδιές μας και σταματήσαμε να αγαπάμε αυτόν τον τόπο.
Η κρατική τακτική βοηθά κάθε νέο να αποδεχτεί το γεγονός πως μόνο οι «Οσφυοκάμτες» προχωρούν μπροστά, μόνο όσοι βρίσκονται μέσα σε κομματικούς σωλήνες φτάνουν μέχρι την κορυφή, μόνοι όσοι τυγχάνουν να είναι συγγενείς των δικών τους οικογενειών προωθούνται ανάλογα .
Πώς επιτρέψαμε σε ένα νέο κρατικό φορέα να οδηγεί τα παιδιά μας στην περιθωριοποίηση κλέβοντας ουσιαστικά την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον; Πώς επιτρέψαμε σε αυτούς να οδηγούν τα παιδιά μας στην απόγνωση και στην ανομία και μετά να τα δείχνουν με το δάχτυλο;
Θαυμάζουμε τους υπεραθλητές που σπάνε τα ρεκόρ και ξεχνάμε να δώσουμε συγχαρητήρια σε κάθε νέο, σε κάθε άνθρωπο που παλεύει καθημερινά για να επιβιώσει πλέον σα μετανάστης στην ίδια του την πατρίδα .
Η λαϊκή μας παράδοση ήθελε τον αρκουδιάρη να περιφέρει επιδεικνύοντας το ζώο του και να μαζεύει δεκάρικα από τους περαστικούς. Η νέα εκσυγχρονισμένη τακτική περιφέρει το φόβο της ανασφάλειας μαζεύοντας μισθοφόρους των 400 ευρώ.
Ας διδαχτούμε ακόμα μία φορά από την ιστορία μας και ας καταλάβουμε πως μόνο όλοι μαζί θα πετύχουμε να διώξουμε αυτούς που ξεσκίζουνε τις σάρκες μας. Ας κλείσουμε στην ψυχή μας την Ελλάδα και ας νιώσουμε κάθε μεγαλείο.
Ας στείλουμε κουράγιο σε όσους αισθάνονται πως δεν αντέχουν και ας φωνάξουμε πως «Η μέρα εκείνη δε θ’ αργήσει».
Ιερεμίας του ’46
Τηλ επικοινωνίας : 6948488007
