Γράφει ο Χάρης Γιουλάτος*
Αρχές ‘90, κι ενώ εγώ κοιμόμουν στη σκιά του μουντιάλ του ‘94, του ‘98, του πρώτου playstation, της αγάπης μου για το σινεμά, για τα βιβλία, για τη μουσική και το γράψιμο, κάτι κακό συνέβαινε. Όχι όχι, επιτρέψτε μου να διορθώσω! Κάτι πολύ καλό συνέβαινε, για κάποιους, για όλους μας. Η ιδιωτική τηλεόραση άνθιζε, οι κάρτες στις τράπεζες «ζωντάνευαν» και «χαμογελούσαν» στον καταναλωτή. Η γειτόνισσα από απέναντι, πλέον ήταν άνετη, χαρούμενη, με ένα τεράστιο χαμόγελο, ένα χαμόγελο που το τραβούσε σελοτέιπ. Τα σελοτέιπ χαλάνε κάποια στιγμή, όπως και κάποιοι από εμάς ξυπνάνε κάποια στιγμή.
Αυτό που έγινε τότε στη χώρα μας είχε ξεκινήσει πολύ πριν και σε άλλες χώρες. Μετά, το κύμα αυτής της τέχνης, θα προχωρήσει παραπέρα, σαν ένα τσουνάμι που δεν έχει σταματημό. Είναι η τέχνη του να έχεις, για να κάνεις και να είσαι. Φανταστείτε τον εαυτό σας μόνο, σε ένα νησάκι, ρακένδυτο, αξύριστο, σαν αυτούς τους τύπους που βλέπετε στις γελοιογραφίες. Ξαφνικά πέφτει από τον ουρανό με αλεξίπτωτο ένας άντρας -ωραίος, άσχημος, δε μας νοιάζει- και σας λέει: «Φίλε μου, δεν ξέρω αν στο είπαν, αλλά μόλις κέρδισες μία θέση, σ’ ένα κρουαζιερόπλοιο! Εκείνο, θα σε πάει όπου θέλει ο καπετάνιος. Στη διαδρομή βέβαια, θα χρησιμοποιήσεις ό,τι θες, ποτά, ρούχα, γυναίκες, πισίνες, τη ντισκοτέκ. Μετά, όταν θα πιάσει λιμάνι ο κάπτεν, στο χέρι σου είναι να κατέβεις ή να ξοφλάς ό,τι ξόδεψες στη διάρκεια του ταξιδιού σου. Να θυμάσαι, αν είναι πολλά, μπορεί να περάσεις όλη σου τη ζωή στο πλοίο, χωρίς αυτό να ξέρεις πού πηγαίνει! Εντάξει;»
Μας νοιάζει ποια απάντηση πήρε ο άντρας; Δεν ξέρω! Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν αναρωτήθηκε ΠΟΤΕ ο ναυαγός. Δεν αναρωτήθηκε από πού κι ως πού μπορούσε ν’ανέβει στο κρουαζιερόπλοιο. Δεν αναρωτήθηκε ποτέ από πού ήρθε ο άντρας, δεν αναρωτήθηκε ποτέ πού πήγε μετά ο άντρας! Αναρωτήθηκε μόνο όταν έμεινε ένας αιώνιος και απλός επιβάτης, γιατί αν γινόταν λοστρόμος θα είχε το κεφάλι του ήσυχο.
Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν λοιπόν, εμφανίζεται ένας άντρας με αλεξίπτωτο -ωραίος, άσχημος, δε μας νοιάζει- και λέει στον αντίστοιχο ρακένδυτο: «Φίλε μου, φαίνεσαι κατάκοπος, έλα μαζί μου, θέλω να σε βοηθήσω!» Τον ανεβάζει στο αεροπλάνο, τον δυναμώνει, τον κάνει να είναι, με τη δύναμη του ΕΙΝΑΙ ο ναυαγός πλέον μπορεί να πάρει το αλεξίπτωτο μόνος του, να ΕΧΕΙ! Και επιτέλους μετά από όλα αυτά, θα καταφέρει να ΚΑΝΕΙ! Ο άντρας λοιπόν του λέει: «Φίλε μου, πέσε όπου θες, κάνε ό,τι θες!» Με το να είσαι, για να έχεις και να κάνεις, ο ναυαγός πλέον είναι πιο δυνατός. Πέφτει στο κενό χωρίς φόβο, μ’ ένα χαμόγελο αληθινό, χωρίς τη βοήθεια κανενός σελοτέιπ.
Κλείνοντας, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως σε αυτό το μικρό άρθρο, δεν παραλληλίζω το νησάκι με την Ελλάδα ή τους Έλληνες με τον ρακένδυτο. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο, το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο! Μπορεί να είμαστε όλα και όλοι, από το νησάκι, μέχρι το κρουαζιερόπλοιο, μέχρι και το ίδιο το αλεξίπτωτο. Η κατανόηση της ιστορίας γενικότερα, της ίδιας μας της ψυχολογίας, είναι ίσως από τα σημαντικότερα εργαλεία που μπορούμε να έχουμε σε αυτή τη φριχτή, οικονομικά και κοινωνικά, περίοδο. Σας μιλάει ένας νέος, που ακόμα βλέπει μουντιάλ, ακόμα παίζει playstation, βλέπει ταινίες, ακούει μουσική, διαβάζει και γράφει. Και ποτέ δεν είχε σελοτέιπ σπίτι του.
* Ο Χάρης είναι απόφοιτος του New York College και του Greenwich University.
Έχει σκηνοθετήσει και γράψει αρκετές μικρού μήκους ταινίες (κάποιες βραβευμένες).
Τον Ιανουάριο του 2014 σκηνοθέτησε την πρώτη του θεατρική παράσταση.
Είναι επίσης σεναριογράφος, βοηθός σκηνοθέτη και μοντέρ σε ταινίες μεγάλου μήκους.
