Χαζεύοντας πρόσφατα δελτίο ειδήσεων, την προσοχή μου τράβηξε μια απάντηση που έδωσε συνδικαλιστής της αστυνομίας. Το θέμα αφορούσε στα θλιβερά γεγονότα της ανεμπόδιστης καθόδου των Κροατών χούλιγκαν και στη δολοφονία του Μιχάλη Κατσούρη.
Τον ρωτά ο δημοσιογράφος «ποια είναι η λύση για να μην επαναληφθούν τέτοια γεγονότα;» και ο αστυνομικός απαντά μονολεκτικά: «Αξιοκρατία!»… «Να σταματήσουμε να βάζουμε διοικητές και διευθυντές στα αστυνομικά τμήματα τα “δικά μας” παιδιά που θα μας κάνουν όλα τα ρουσφέτια, κι επιτέλους να λειτουργήσουμε αξιοκρατικά. Γιατί έχουμε λαμπρούς αξιωματικούς στο περιθώριο».
Αξιοκρατία, λοιπόν! Μαγική λέξη!
Είμαι σίγουρος ότι μπορεί να λύσει όλα μας τα προβλήματα, αρκεί οι αποφάσεις μας -και οι «καθημερινές» αλλά και οι πολύ σημαντικές- να έχουν ως μοναδικό κριτήριο την αξιοκρατία.
Κι εδώ αρχίζουν τα παράδοξα… Σκεφτόμουν ότι στην καθημερινότητά μας, ίσως ασυναίσθητα, ίσως συμφεροντολογικά με τη σωστή σημασία της λέξης, η αξιοκρατία κυριαρχεί. Ακόμα και στα πιο απλά πράγματα. Επιλέγουμε τον καλό γιατρό για να προστατεύσουμε την υγεία μας. Τον καλό δικηγόρο να μας υπερασπιστεί.
Τον καλό μηχανικό για να μας λύσει το πρόβλημα. Αλλά και το καλό εστιατόριο, τον ικανό σερβιτόρο, τον κουρέα που πιάνουν τα χέρια του, τον σωστό τεχνίτη, τον έμπειρο υδραυλικό, κλπ κλπ. Και μαθαίνουμε εύκολα από τα λάθη μας, και γινόμαστε πολύ προσεκτικοί στις επόμενες επιλογές μας, γιατί το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού…
Είμαστε πολύ αυστηροί και δίκαιοι όταν πρόκειται να εισπράξουμε το καλό αποτέλεσμα από τον ικανό και την απογοήτευσή μας από τον ανίκανο. Πολύ προσεκτικοί και δεν συγχωρούμε εύκολα.
Ακόμα και σε μια απλή πρόσληψη υπαλλήλου ή συνεργάτη. Ποιος από μας θα πάρει και θα κρατήσει στη δουλειά του έναν τεμπέλη, κάποιον που δεν έχει καμία διάθεση να κοπιάσει, να μάθει, να ασχοληθεί; Από κόσκινο θα τους περάσουμε και με κριτήρια απολύτως αξιοκρατικά.
Η παραδοξότητα και η αντίθεση γίνονται ιδιαίτερα εμφανείς με την αλλαγή των κριτηρίων μας σε πράγματα που δεν είναι καθημερινά, αλλά είναι υπερβολικά σοβαρά. Σε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία τα κριτήρια είναι διαφορετικά για πολλούς από εμάς. Η δημοκρατία χέρι-χέρι με την αξιοκρατία είναι σε θέση να λύσουν όλα μας τα προβλήματα. Δύσκολος συνδυασμός, ευκταίος όμως.
Για την κεντρική διοίκηση ή για τις αυτοδιοικητικές εκλογές αποφασίζουμε αξιοκρατικά; Σε ακόμα μία εκλογική διαδικασία, που το αποτέλεσμά της θα καθορίσει σε υπέρτατο βαθμό την ποιότητα της ίδιας μας της ζωής, σε αυτές τις κρίσιμες επιλογές, αποφασίζουμε αξιοκρατικά;
Καλό είναι να αναρωτηθούμε όλοι μας…
Ακόμα και στον χώρο που επιλέγουμε, στην παράταξη ή στο κόμμα, έχουμε διακρίνει τα πρόσωπα με μοναδικό κριτήριο την αξιοκρατία; Ή κυριαρχούν άλλα κριτήρια…; Φίλος, γνωστός, πελάτης, αυτός που θα μου κάνει το ρουσφέτι.
Οι απαντήσεις δικές σας.
