του Γιάννη Σμέρου
Πολιτικός πολιτισμός! Δύο λέξεις που όλοι τις επικαλούνται, όλοι τις χρησιμοποιούν, όλοι προσπαθούν να τις οικειοποιηθούν. Μετά όμως έρχεται η αδυσώπητη πραγματικότητα. Από πού να πιάσει κανείς και από πού να αφήσει την θλιβερή εικόνα και τον θλιβερότερο ήχο, που συνόδευε την παρουσία της Άννας Καραμανλή (βουλεύτρια Ν.Δ.) και του Γιώργου Βαρεμένου (βουλευτής ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) σε τηλεοπτική εκπομπή. Ας δούμε αρχικά τι συνέβη.
Ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας, με μία μάλλον άστοχη επιλογή του βρέθηκε, σε περίοδο πένθους, πριν την κηδεία των δυο αξιωματικών του μοιραίου Φάντομ της Πολεμικής Αεροπορίας μας, σε μουσική παράσταση. Το δυστύχημα είχε σαν τραγική κατάληξη τον θάνατο των δύο ηρωικών αξιωματικών, Στάθη Τσιτλακίδη και Μάριου- Μιχαήλ Τουρούτσικα.
Λίγες μέρες μετά, οι δύο προαναφερόμενοι βουλευτές πρωταγωνίστησαν με ανεκδιήγητο τρόπο σε δυο επεισόδια. Σημειωτέον δε αμφότεροι μέχρι να μπουν στην πολιτική ήταν προβεβλημένοι δημοσιογράφοι με γνώση των τηλεοπτικών όρων. Άρα και των τρόπων αύξησης της θεαματικότητας, που στην προκειμένη περίπτωση και με δεδομένη την τωρινή τους ιδιότητα, σημαίνει αύξηση της δημοφιλίας τους.
Η μεν εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας σε μία επίδειξη λαϊκισμού, κράδαινε μία πρόχειρη εκτυπωμένη φωτογραφία του κ. Τσίπρα να μπαίνει χαμογελαστός στο θέατρο με σαφή διάθεση να υπονοήσει μειωμένη ενσυναίσθηση. Ο δε εκπρόσωπος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θεώρησε καλό με μια αψυχολόγητη και επιθετική κίνηση να της αρπάξει και να τσαλακώσει το χαρτί.
Δεν πρόκειται για ένα επεισόδιο, αλλά στην ουσία για δύο ξεχωριστά γεγονότα που συνέβησαν ταυτόχρονα στον ίδιο χώρο. Δύο επεισόδια που μας φέρνουν στο μυαλό πολύ άσχημες εικόνες, ακόμα και της πρόσφατης ιστορίας μας όταν η Βουλή μετατρεπόταν σε πεζοδρόμιο.
Το ζήτημα θα είχε λήξει αν οι δύο βουλευτές δέχονταν ισχυρές επιπλήξεις και συστάσεις από τα κόμματα τους. Αντιθέτως τίποτα από αυτά δε συνέβη.
Ούτε μία κίνηση δεν έγινε που να υπονοεί έστω ότι βασικό μέλημα των δύο πρώτων κοινοβουλευτικών κομμάτων είναι να μην προκληθεί διχασμός στην κοινή γνώμη.
Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, δεν είναι απλώς το κακό κλίμα της πολιτικής ζωής. Διότι πλέον αυτό είναι δεδομένο. Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ούτε ποιος ευθύνεται για αυτά. Διότι από τη μία μεριά, έχουμε ένα κόμμα και τον Αρχηγό του, που η πορεία τους από το 4,5% στην Διακυβέρνηση της Χώρας και τώρα ως Αξιωματική Αντιπολίτευση ταυτίστηκε με τον λαϊκισμό, την εμφυλιακή ρητορική και το διχασμό.
Από την άλλη μεριά, έχουμε ένα κόμμα και τον Αρχηγό του, που η σχέση τους με το Κέντρο είναι προσποιητή και των οποίων οι εκπρόσωποι στα μέσα ενημέρωσης πολλές φορές αρκούνται σε έναν επικοινωνιακό αντικομμουνιστικό παραλήρημα. Το πρόβλημα λοιπόν, είναι πως όλα αυτά δεν αφορούν πλέον την κοινωνία που δίνει τη μάχη της δύσκολης καθημερινότητας απέναντι στην ακρίβεια και στην κοινωνική ανισότητα.
Και σε αυτό ακριβώς το σημείο εντοπίζεται η λύση του προβλήματος. Στο ότι ζούμε στο 2023 και πρέπει να καταλάβουμε ότι η κοινωνία έχει αλλάξει όπως έχουν αλλάξει οι ανάγκες της και η σχέση της με την πολιτική.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. από το 2010, όταν ξεκινούσε η οικονομική κρίση, συνειδητά και απτά ταύτισε την παρουσία του στη Βουλή, στους κοινωνικούς εταίρους και στο λαό με δύο λέξεις: Ενότητα – Υπευθυνότητα.
Το πλήρωσε. Αλλά ήταν κάτι συνειδητό. Διότι η πατρίδα μπήκε πριν και πάνω απ’ όλα. Και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αποτέλεσε την εγγύηση, ώστε τα δύσκολα χρόνια της κρίσης η χώρα να μη χάσει την ευρωπαϊκή της πορεία, τα δημοκρατικά της κεκτημένα, την θεσμική της υπόσταση και την κοινωνική συνοχή.
Αυτή είναι η παρακαταθήκη όλων όσων δίνουμε σήμερα τον αγώνα. Μία νέα γενιά ανθρώπων καταρτισμένων στον επιστημονικό και επαγγελματικό τους τομέα που συμμετέχει σε ένα ανανεωμένο, κατά τα δύο τρία, ψηφοδέλτιο.
Αυτή είναι η παρακαταθήκη μας την οποία την προστατεύουμε ως κόρην οφθαλμού. Γιατί κάποιοι μπορεί να επιλέγουν να αναπαράγουν πρότυπα πολιτικής υποκουλτούρας με τσαμπουκάδες, κραυγές και συνειδητή πόλωση αλλά εμείς επιλέγουμε το δρόμο των επιχειρημάτων, των θέσεων, του αξιακού μας φορτίου και της κοινωνικής ενότητας και σύνθεσης.
Και αν υπάρχει κάτι για το οποίο οφείλουμε να παλέψουμε είναι η ηθική αναβάθμιση του πολιτικού λειτουργήματος. Αν συμφωνήσουμε έστω σε αυτό, όλα θα είναι καλύτερα.
Και τα νούμερα στην τηλεθέαση θα έρχονται από τα επιχειρήματα και όχι από τα στημένα σόου.
*Ο Γιάννης Σμέρος είναι Περιφερειακός Σύμβουλος Ανατολικής Αττικής, μέλος Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Κίνημα Αλλαγής και Χημικός Μηχανικός (Ε.Μ.Π., MSc)
———————————————————————————————
Ο Γιάννης Σμέρος γεννήθηκε το 1987 στην Παλλήνη Αττικής, όπου ζει μέχρι και σήμερα. Είναι Χημικός Μηχανικός του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, κάτοχος μεταπτυχιακών τίτλων σπουδών στη Βιώσιμη Ανάπτυξη και την Τοπική Αυτοδιοίκηση και εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα. Το 2014 και το 2019 εξελέγη πρώτος σε ψήφους Περιφερειακός Σύμβουλος της Ανατολικής Αττικής.
Το διάστημα 2017-2019 ψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία Αντιπρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής. Από το 2015 έως και σήμερα είναι μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Κίνημα Αλλαγής. Το διάστημα 2013-2015 διετέλεσε Γραμματέας Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
