Νέα, ταλαντούχα, όμορφη, έξυπνη, μορφωμένη και… ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Όσο και αν ψάξαμε οι… τρεις σωματοφύλακες της Marathon Press , Βασίλης Λουίζος, Δημήτρης Μαρμαράς και Κωνσταντίνος Πολύζος, ένα αρνητικό δεν μπορέσαμε να βρούμε για την Θωμαή Απέργη.
Την συναντήσαμε και μιλήσαμε μαζί της σε χαλαρό κλίμα στη Νέα Μάκρη ανήμερα της 25ης Μαρτίου, δίπλα από τη θάλασσα. Την έχουν χαρακτηρίσει μεταξύ άλλων ως «σνομπ». Απέδειξε πως μόνο σνομπ δεν είναι.
Προσηλωμένη σε αυτό που κάνει, με στόχους και χωρίς να κάνει εκπτώσεις η Θωμαής έχει κερδίσει τον σεβασμό και το μέλλον της ανήκει. Μίλησε χωρίς περιστροφές. Μας αποκάλυψε τη ζωή της στην Τήνο ενώ εξήγησε πως έγινε ξαφνικά τόσο διάσημη.
Η Θωμαής ξέρει τι θέλει, ξέρει ποια είναι και είναι σαφές ότι δεν είναι διατεθειμένη να κάνει ηθικές και καλλιτεχνικές «οπισθοχωρήσεις». Χτυπάει το χέρι στο τραπέζι όταν χρειαστεί και ξέρει να προστατεύει τον εαυτό της.
Θωμαή καλησπέρα ας ξεκινήσουμε μιλώντας για τα παιδικά σου χρόνια στην Τήνο, για να σε γνωρίσουμε.
Είμαι από τα τυχερά παιδιά που είχα την τύχη να μεγαλώσω σ’ ένα κυκλαδίτικο νησί, το οποίο είναι πιο γνωστό για το θρησκευτικό τουρισμό που έχει, αλλά παράλληλα οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ότι είναι ένα πανέμορφο νησί, με πανέμορφα χωριά και διακρινόμαστε επίσης για την ποιότητα του φαγητού. Μεγάλωσα στη φύση. Έχω πολύ στενή επαφή με τη φύση. Έχω πάει ακόμα και για κυνήγι με τον μπαμπά μου.
Έχεις «βαρέσει»;
Όχι δεν έχω βαρέσει. Ήμουν από πίσω με τα σκυλιά και έτρωγα γλυκά! Δεν έκανα τίποτα, δεν σκότωσα κανένα ζωάκι. Όσων αφορά στις διεξόδους ήταν περιορισμένες, να λέμε την αλήθεια, και γι’ αυτό ήμουν πιο πολύ επικεντρωμένη στο διάβασμα όπως και στο μοναδικό σπορ που είχαμε τη δυνατότητα να κάνουμε στην Τήνο, το μπάσκετ. Έπαιζα από 5η δημοτικού μέχρι και όταν τελείωσα το Λύκειο. Ήμουν και από τους τυχερούς που είχα και ίντερνετ από πολύ μικρή ηλικία. Ασχολούμουν από πολύ μικρή με τη μουσική και ένα άλλο πράγμα που έκανα ήταν ότι έπαιζα κιθάρα από 6η δημοτικού.
Στο μπάσκετ ήσουν καλή;
Κοίτα μη σε ξεγελάει το 1.68 μου (γέλια)! Σημασία έχει ότι το έκανα με πολύ μεγάλη ζέση. Παίζαμε σε ανοιχτό γήπεδο και δεν έχανα προπόνηση, ανεξαρτήτως καιρού. Η θέση που έπαιζα ήταν η «2» και η «3». Μπορώ να πω ότι είχα αρκετά καλό σουτ. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Αξέχαστη.
Από σπουδές; Τι έχεις κάνει;
Στα 17 μου μπήκα στη Φιλολογία. Έχω δύο μαθήματα που προσπαθώ να δώσω. Έχω διαλέξει κατεύθυνση γλωσσολογίας και θα μου άρεσε πολύ αν το επέτρεπε η δουλειά μου να κάνω ένα μεταπτυχιακό σε Forensic Linguistics γιατί πάντα μου άρεσε πάρα πολύ και η Νομική. Έχει μείνει κάτι σαν απωθημένο.
Πως ήταν τα χρόνια στην Πάτρα;
Συνέχισα να λειτουργώ όπως και στην Τήνο. Δεν ήμουν από τα παιδιά που έβγαιναν. Δεν πήγα ουσιαστικά για να παρτάρω. Στην πορεία αυτό που έκανα στην Πάτρα ήταν να κάνω τάνγκο για 2,5 χρόνια. Συνέχισα με το μπάσκετ και έκανα μποξ. Παράλληλα ήμουν και σε μία εφημερίδα που διόρθωνα ορθογραφικά και συντακτικά λόγω της φιλολογίας. Και δεν σου κρύβω ότι και η δημοσιογραφία μου αρέσει. Πολλές φορές έχω γράψει και άρθρα. Γράφω και ποιήματα και μου αρέσει πάρα πολύ. Έχω μάλιστα και ένα ολοκληρωμένο.
Με όλες αυτές τις δραστηριότητες, παράλληλα υπάρχει και η μουσική στη ζωή σου;
Στην Τήνο άρχισα να παίζω κιθάρα. Είχαμε ένα γκρουπ μόνο κορίτσια. Παίζαμε κιθάρα όλες και προσπαθούσαν να με κάνουν μπασίστρια αλλά δεν δεχόμουν. Τραγουδούσαμε και όλες μαζί. Ωδείο πήγα στην Τήνο. Πρώτη φορά σε κοινό βρέθηκα πάλι στην Τήνο στα πλαίσια εκδηλώσεων του Ωδείου και στην Πάτρα όταν έκανα κάποια οντισιόν. Με φώναξαν να περάσω για μια μπάντα και έτσι απέκτησα το πρώτο μου συγκρότημα. Εκεί παθιάστηκα και με τον Tom Waits, την Diana Krall που είναι πολύ αγαπημένη μου ως και τώρα. Έτσι μπήκε η τζαζ στη ζωή μου και το τραγούδι ως πιο επαγγελματική μορφή μιας και άρχισα έστω και ερασιτεχνικά να παίζω σε πολλά μαγαζιά και αργότερα ήρθε και η μπάντα «Night and Day» που είναι μια manouche μπάντα που παίζαμε jazz-swing.
Και η απόφαση να ασχοληθείς με αυτό επαγγελματικά πότε πάρθηκε;
Η πρώτη σοβαρή πρόταση που μου έγινε, ήταν από έναν παραγωγό που ασχολούταν με ηλεκτρονική μουσική. Την απέρριψα γιατί δεν με ενδιέφερε αυτή η μουσική. Στην πορεία χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο κ. Γιώργος Αρσενάκος. Ήταν και είναι ο CEO της Panik Records και μου έκανε κάποια πρόταση να έρθω στην Αθήνα για ραντεβού. Με είχε μάθει γιατί ήδη ήμουν στην Πάτρα και είναι πολύ εύκολο να γίνει κάποιος γνωστός αν παίζει σε μαγαζιά. Στην αρχή ήμουν λίγο διστακτική στο να πάω και τελικά ήρθε εκείνος στην Πάτρα. Κάναμε ένα ραντεβού και του είπα ότι αυτό που θέλω να κάνω είναι σε στυλ Amy Winehouse. Βέβαια στην Ελλάδα πρέπει να υπάρχει και κάποιος που θα μπορεί να γράψει τα ανάλογα τραγούδια. Πάντως πήρα την απόφαση μετά από ένα μήνα, αφού εξέτασα το συμβόλαιο και το συζήτησα με τους δικούς μου ανθρώπους, και μπήκα στην Panik Records.
Στήριξη από τους δικούς σου καθ’ όλη τη διάρκεια υπήρχε;
Όταν έπαιζα κιθάρα οι γονείς μου το έβλεπαν σαν χόμπι και ως μια μορφή υγιούς ενασχόλησης. Δεν είχαν ποτέ στο μυαλό τους ότι θα γίνω τραγουδίστρια. Βέβαια όσο μεγάλωνα πήγαινα μπροστά στην τηλεόραση και τους έλεγα, στο Fame Story για παράδειγμα, στις διαφημίσεις ειδικά «Ρε μαμά, άκου το από εμένα, θα το πω καλύτερα». Ποτέ δεν με αποθάρρυναν αλλά ήξεραν ότι είμαι ένα παιδί που δεν είχε δώσει ποτέ λαβές. Ήξεραν ότι δεν παρεκκλίνω και ότι ο σκοπός για τον οποίο βρισκόμουν στην Πάτρα ήταν για τη σχολή. Έβλεπαν τις βαθμολογίες μου. Επίσης οι γονείς μου ποτέ δεν αγχώθηκαν για το αν θα παρεκκλίνω ηθικά γιατί ο χώρος αυτός είναι παρεξηγημένος. Έχουν βέβαια πολύ άγχος οι γιατί όλο αυτό που κάνω δεν παύει να είναι νύχτα. Με στηρίζουν πάρα πολύ. Ιδιαίτερα ο μπαμπάς μου νομίζει ότι είμαι ο Michael Bublé.
Πες μας λίγα πράγματα για την Panik.
Η Panik είναι μια νεοσύστατη εταιρεία καθώς είναι στα 3,5 χρόνια που έχει δημιουργηθεί. Οι επιτυχίες που έχει κάνει, τα hits που έχει κάνει είναι κυρίως στο pop ρεπερτόριο. Η δική μου συνεργασία μαζί τους είναι πάρα πολύ καλή. Λειτουργούμε μαζί άψογα και με έχουν βοηθήσει και στηρίξει πάρα πολύ. Εμείς νιώθουμε ότι είμαστε σαν οικογένεια στην Panik. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ μας για το πώς θα γίνουν κάποια πράγματα αλλά όλα λύνονται με διάλογο.
Οι διαφωνίες είναι και δημιουργικές.
Ακριβώς. Και πάντα φροντίζουμε για το καλύτερο.
Είπες ότι η Panik έχει επιτυχίες κυρίως στο pop ρεπερτόριο. Εσύ δεν ανήκεις σε αυτό το είδος μουσικής. Πώς καταφέρνετε και το συνδυάζετε όλο αυτό;
Η Panik έχει ένα πολύ διευρυμένο κύκλο καλλιτεχνών καθώς στο δυναμικό της υπάγονται καλλιτέχνες της hip hop, της ραπ, έχει και την Platinum Records που είναι θυγατρική της. Εκεί είναι το πιο λαϊκό ρεπερτόριο με πολύ δυνατά ονόματα μέσα. Εγώ είμαι το κάτι διαφορετικό. Δεν υπάρχει κάποιος άλλος, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, που να κάνει κάτι παρόμοιο. Είναι κάτι που είχαμε προσυμφωνήσει ότι θα κάνουμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι εύκολο να βρούμε συνθέτες και στιχουργούς να κάνουμε ακριβώς αυτό που θέλω. Παρόλα αυτά το προσπαθούμε όσο είναι δυνατόν να είμαστε πιστοί σε αυτό που έχουμε πει.
Τα δικά σου ακούσματα για να ξεκινήσεις από πού προέρχονται;
Επειδή είχα ίντερνετ από πολύ μικρή, με πήγε ο δρόμος. Άρχισα να ψάχνω και είδα ότι μου αρέσει πολύ η «μαύρη» μουσική. Δηλαδή αγαπημένοι μου καλλιτέχνες είναι από δύο σχολές. Τη newschool και την oldschool. Εγώ έχω μία αγάπη στους oldschoolers γενικότερα. Αγαπώ πάρα πολύ τη Billie Holiday, την Inna Simone, τη Dee Dee Bridgewater, την Carmen McRae που είναι πολύ αγαπημένη μου, τη Sarah Vaughn. Φυσικά και πιο soul-funk όπως είναι ο Stevie Wonder. Λατρεύω τον George Benson, τη Jill Scott, τη Joss Stone. Αυτοί είναι οι newschooler βέβαια. Έμεινα στη jazz επειδή μόλις άκουσα ένα τραγούδι, όσο περίεργο και να ακούγεται αυτό, το «Temptation» του Tom Waits σε διασκευή Diana Krall. Το έχω πει πολλές φορές αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Στην πορεία άρχισα να ψάχνω, και όπως έψαχνα με πήγε ο δρόμος. Λατρεύω Dinah Washington και έμεινα εκεί γιατί νιώθω ότι ανήκω σ’ αυτή την εποχή. Μακάρι να είχα ζήσει σ’ αυτή την εποχή, στην Αμερική. Ενδεχομένως να είχα και άλλο χρώμα δέρματος, δεν θα είχα πρόβλημα. Είναι μία μουσική που δεν μιλάει μόνο για έρωτες και αγάπες. Είναι μια μουσική που ανταποκρίνεται και σε κοινωνικά ζητήματα. Οι καλλιτέχνες της jazz έχουν μιλήσει πολύ και για ρατσισμό, αυτό είναι ένα παράδειγμα. Το «Strange» Fruit της Billie Holiday ή το «Georgia on my Mind» του Ray Charles το οποίο είναι ένα κομμάτι που φαινομενικά πιστεύει κανείς ότι μιλάει για μια γυναίκα, όμως πραγματικά μιλάει για την πολιτεία της Τζώρτζια και τον ρατσισμό που έχουν υποστεί όλοι οι Αφροαμερικανοί των ΗΠΑ.
Τι σχέδια υπάρχουν για το μέλλον;
Στο μέλλον θα έχουμε το πρώτο μου album από την Panik. Στις 17 Απριλίου έχουμε την έναρξη στο «Θέα» μέχρι τον Ιούλιο μαζί με τον κα Βανδή, τον κ. Ρόκκο, τους Vegas και στον Στέλιο Λεγάκη. Εκείνο που θα ήθελα πάρα πολύ κάποια στιγμή είναι να μου δοθεί η ευκαιρία να κάνω μιούζικαλ.
Για πάμε λίγο και στη Eurovision. Τι έφταιξε, τι συναισθήματα σού έχει αφήσει; Σκοπεύεις να ξαναπάς;
Έχοντας δοκιμάσει για δεύτερη φορά, μέχρι στιγμής λέω πως δεν θα ξαναπάω. Μπορεί σε 5 χρόνια αλλά όχι στο άμεσο μέλλον. Θέλω να πω ότι το 2015 ήταν για μένα πολύ καλύτερο από το 2013 στη Eurovision γιατί πέρασα μια εμπειρία πάρα πολύ ωραία χωρίς άγχος, ενώ το 2013 ήταν η πρώτη που επαφή με το κοινό μέσα από τη Eurovision. Έτσι με γνώρισε το ευρύ κοινό, δεν το απόλαυσα όσο θα ήθελα. Δεν έχω στο σύνολο να θυμάμαι κάτι άσχημο από τη Eurovision. Ήταν πάρα πολύ βοηθητικό για μένα και νιώθω και πολύ περήφανη και για τις δύο φορές. Είμαι Eurofan! Εδώ, μαθήτρια του 19,3 την μέρα της Eurovision με την Παπαρίζου δεν πήγα την επόμενη μέρα να δώσω Φιλοσοφία γιατί και καλά ήμουν άρρωστη. Ήθελα να κάτσω να δω τη Eurovision.
Από χόμπι; Πώς περνάς τον ελεύθερο σου χρόνο; Έχεις ελεύθερο χρόνο;
Δεν είμαι και η Madonna… Δεν θέλω να γίνω Madonna, ας πούμε, ή Jesse J. που τη θαυμάζω και πάρα πολύ. Έχω ελεύθερο χρόνο. Έκανα μέχρι πέρσι πάρα πολύ γυμναστική. Έκανα και μποξ στην Αθήνα μετά την Πάτρα. Και τάνγκο έκανα για λίγο διάστημα. Μου αρέσει πολύ να διαβάζω, να παίζει πιάνο, μου αρέσει να γράφω ποιήματα, μου έρχονται μελωδίες και προσπαθώ να τις γράψω στο κινητό, γράφω στίχους για τραγούδια. Βέβαια ένα ολοκληρωμένο τραγούδι έχω γράψει με μουσική και στίχους, δεν το έχω δώσει μέχρι στιγμής. Πιστεύω ότι δεν είναι έτοιμο. Μου αρέσει πάρα πολύ να πηγαίνω για φαγητό με φίλους. Αυτή είναι η αγαπημένη μου ψυχαγωγία. Μου αρέσει το θέατρο πολύ και να μαγειρεύω και για άλλους.
Αυτό το προφίλ που βγάζεις προς τα έξω είναι ακριβώς αυτό που είσαι. Δεν είναι στημένο. Κρατάς ένα προφίλ πραγματικό και το έχεις κάνει ως πρότυπο ζωής. Είναι η ζωή σου αυτή.
Σε ευχαριστώ πολύ. Και όπως ξέρεις τα media για διάφορους λόγους μπορούν να διαστρεβλώσουν μια εικόνα και επειδή κατά καιρούς έχω ακούσει εκφράσεις «σνομπ» ή «απρόσιτη» νομίζω πως όποιος με γνωρίζει βλέπει τι άνθρωπος είμαι. Δεν είναι αυτοσκοπός να αποδείξω ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Είμαι πολύ ευχαριστημένη με αυτό που βγαίνει προς τα έξω και έτσι θέλω να συνεχίσω. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι αν κάτι είναι προσποιητό, αργά ή γρήγορα, θα φανεί.
Πρώτες κατά σειρά δουλειές που κάνεις μόλις ξυπνήσεις;
Πλένω τα δόντια μου, παίρνω τη μαμά μου και τον μπαμπά μου τηλέφωνο. Κάνω και ελλειπτικό μόλις ξυπνήσω.
Που βγαίνεις;
Οπουδήποτε έχει καλό φαγητό και μου αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικές κουζίνες. Μου αρέσει πολύ το σούσι.
Τελευταία φορά που βγήκες εκτός ορίων;
Με πολύ αγαπημένη παρέα σε σπίτι. Γελάσαμε τόσο πολύ. Δεν άντεχα!
Είσαι περήφανη για…
Για αυτά τα λίγα που έχω καταφέρει χωρίς να έχω παρεκκλίνει. Με όλα τα θεμιτά μέσα.
Ντρέπεσαι για…
Ντρέπομαι που είμαι τόσο σκληρή με τον εαυτό μου. Που έχω πάντα το ανικανοποίητο.
Αγαπημένο βιβλίο;
«Το βιβλίο της Κατερίνας» του Κορτώ.
