Στο πρώτο τεύχος του καλοκαιριού, σας ευχήθηκα καλό καλοκαίρι με ένα καλό βιβλίο πλάι μας. Με τη βοήθεια της γνώσης, αφήνουμε το σκοτάδι πίσω μας και σιγά σιγά φωτίζουμε το μονοπάτι της ζωής μας. Το φωτίζουμε με ασφάλεια, όχι τυχαία και σίγουρα όχι πρόσκαιρα. Αυτό συμβολίζει το εξώφυλλό μας.
Κορυφώνονται τα προβλήματά μας με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Εγώ θα έλεγα ότι κορυφώνονται τόσο από τις λανθασμένες αποφάσεις που παίρνει η Ευρωπαϊκή Ένωση στο θέμα των κυρώσεων, όσο και από τις σωστές αποφάσεις που, όμως, αργεί τόσο πολύ να πάρει.
Δεν βλέπω με ποιον τρόπο οι κυρώσεις, που έχουν επιβληθεί, δημιουργούν προβλήματα στον Πούτιν ή στον ρωσικό λαό. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Αυτό που βλέπω, όμως, ξεκάθαρα είναι τα προβλήματα που δημιουργούν σε όλους εμάς τους ευρωπαίους πολίτες. Τέτοια ασχετοσύνη ή τόσος μαζοχισμός; Τέτοια ανεπάρκεια ευρωπαϊκής ηγεσίας ή κάποια τεράστια συμφέροντα που εξυπηρετούνται και ικανοποιούνται απ’ αυτά τα μέτρα; Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες…
Γενικά, απεχθάνομαι τις θεωρίες συνομωσίας, αλλά αυτά που συμβαίνουν είναι πράγματι ανεξήγητα. Οι αποφάσεις της Ε.Ε. οδηγούν το πλοίο στα βράχια με την κρίση, που είναι εντός των πυλών και με τις τραγικές συνέπειες στη ζωή όλων μας.
Αναρωτιέμαι πόσο διαφορετικά θα ήταν σήμερα τα πράγματα εάν είχαν γίνει αποδεκτά τα αιτήματα της Ρωσίας για την είσοδό της στο ΝΑΤΟ ή ακόμα αν η εταιρική σχέση που υπογράφηκε το 1994 ανάμεσα στη Ρωσία και στην Ευρωπαϊκή Ένωση εξελίσσονταν και σε ενταξιακή σχέση. Αλλά τι γράφω τώρα… Θα επέτρεπε ποτέ η παγκόσμια υπερδύναμη, δηλαδή η βιομηχανία όπλων, κάτι τέτοιο; Τι θα έκανε χωρίς «βαρβάρους»…
Η δική μας η γενιά μπορεί να μη γνώρισε τη Μικρασιατική Καταστροφή και τους δύο μεγάλους πολέμους ή τον εμφύλιο σπαραγμό. Περνάμε, όμως, κι εμείς τις δικές μας ταλαιπωρίες. Δέκα χρόνια μνημόνια, πανδημία, ακρίβεια, ενεργειακή κρίση, ανεργία.
Ζούμε στο πετσί μας τη φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και, μάλιστα, στην πιο παραγωγική μας ηλικία, με όλες τις παράπλευρες παρενέργειες. Στα χρόνια που θα έπρεπε να εργαζόμαστε με δίκαιες απολαβές, που θα έπρεπε οι κόποι και οι προσπάθειές μας να μεταφράζονται σε κέρδος και σε αποταμιεύσεις.
Στα χρόνια που θα έπρεπε να ετοιμάζουμε κομπόδεμα, ώστε να μπορούμε να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, να χτίσουμε βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον, δεν περνάμε καν καλά. Οι περισσότεροι μετά βίας τα φέρνουν ίσα βάρκα ίσα νερά και αδυνατούν να ξοδέψουν ένα ευρώ παραπάνω για να πουν στο τέλος του μήνα ότι έκαναν κάτι για τον εαυτό τους, για τα παιδιά τους…
Παρόλα αυτά, θα κλείσω με τον ρεαλισμό και την αισιοδοξία των στίχων του Σεφέρη:
«Η μέρα φόρεσε τη νύχτα,
όλα είναι νύχτα, όλα είναι νύχτα,
κάτι θα βρούμε, ζήτα, ζήτα…»
