Οι εκλογές τελείωσαν, οι προκλήσεις παραμένουν. Και η σημαντικότερη πρόκληση είναι η ευημερία του Έλληνα πολίτη, της ελληνικής οικογένειας. Κάπως έτσι θα ξεκινούσα ξανά το editorial μου, εφόσον τα αποτελέσματα των εκλογών έμοιαζαν κάπως με αυτά του Μαΐου…
Αλλά θα ήμουν παντελώς ανεπίκαιρος, γιατί έγινε δυστυχώς ξανά επίκαιρος ο Εμμανουήλ Ροΐδης… «Ο κάθε τόπος έχει την πληγή του», έλεγε. «Και η Ελλάδα, έχει τους Έλληνες!» Ίσως πολύ σκληρός, ίσως και ρεαλιστής. Γιατί στη λύση των προβλημάτων μας, δεν φτάνει μόνο η κυβερνητική βούληση ή σε τοπικό επίπεδο η Δημοτική Αρχή, αλλά χρειάζεται πάντα και η δική μας συμβολή. Η καθοριστική συμβολή. Κι εκεί αρχίζουν τα δύσκολα…
Όταν διαταράσσεται η κανονικότητα, χαράς ευαγγέλια για τον πολιτικό παραλογισμό μας και για μια ανεκδιήγητη τάση μαζοχισμού που ξαφνικά μας διακατέχει. Πώς αλλιώς να εξηγήσω την ακροδεξιά στροφή που είδαμε και στις τελευταίες εκλογές; Περιμένουμε αυτές οι επιλογές να λύσουν τα προβλήματά μας; Περιμένουμε να μειώσουν την ανεργία; Περιμένουμε να αυξήσουν το εισόδημά μας; Nα βελτιώσουν τη ζωή μας; Να σώσουν το περιβάλλον; Να προσφέρουν καλύτερη υγεία και καλύτερη παιδεία για όλους; Να κάνουν τη διαβίωσή μας πιο ασφαλή; Αλίμονο…
Τέτοια φαινόμενα στη χώρα που γέννησε Πολιτισμό και Δημοκρατία;
Κάθε εκτροπή από την κανονικότητα, δυστυχώς, αντί να μας κάνει σοφότερους, μας οδηγεί στα ίδια αποτελέσματα. Στην αύξηση της ακροδεξιάς. Κι όσο κι αν σέβομαι την πολιτική απόφαση όλων των συμπολιτών μας και του καθενός ξεχωριστά, αδυνατώ να χωνέψω ότι ένας στους δέκα Έλληνες ψήφισε συνειδητά τέτοια κόμματα.
Αυτά τα φαινόμενα τα είδαμε και τα ζήσαμε στα πρώτα Μνημόνια, με κορύφωση στις εκλογές του 2015 και τα ξαναζούμε τώρα με τις εκλογές του 2023. Τίποτα δεν μάθαμε. Φαίνεται καθαρά ότι δεν έχουμε καμία σχέση με την Ιστορία.
Αυτομαστιγωνόμαστε με την προχειρότητα και την επιπολαιότητα των αποφάσεών μας. Και μάλιστα, τις πιο κρίσιμες μέρες, τις μέρες της κάλπης, όταν ο καθένας από μας είναι ίσος με κάθε άλλο, γιατί στη Δημοκρατία η ψήφος μετριέται, δεν ζυγίζεται. Κι αυτό το τεράστιο δικαίωμά μας το ξοδεύουμε έτσι, εις βάρος μας.
Ή το… πετάμε στα σκουπίδια. Γιατί ακόμα κι αυτή η αποχή είναι απαράδεκτη! Γίνεται να αρνιόμαστε τη συμμετοχή μας στη χάραξη της επόμενης μέρας που αφορά στη ζωή μας και να διαμαρτυρόμαστε από τους καναπέδες και τις παραλίες;
Θα είναι πιο αισιόδοξα τα πράγματα στο μέλλον, αν όλοι εμείς, η «πληγή» κατά τον Ροΐδη, γίνουμε λίγο πιο υπεύθυνοι, λίγο πιο σοβαροί, λίγο πιο συνειδητοποιημένοι. Τότε και μόνο τότε υπάρχει σοβαρή περίπτωση να τον διαψεύσουμε…
