της Ζωής Κωνσταντοπούλου*
*Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι δικηγόρος, επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας, πρώην πρόεδρος της Βουλής. Τον Αύγουστο του 2018 κατέθεσε μήνυση για ανθρωποκτονία κατά συρροή με ενδεχόμενο δόλο και έκθεση, για όσα συνέβησαν στο Μάτι.
Στη δίκη που γίνεται για το Μάτι, λογοδοτούν η Πολιτεία και η Δικαιοσύνη. Λογοδοτούν για το αν είναι ικανή η Ελληνική Δημοκρατία να αντιδράσει παραδειγματικά στην ανθρωποθυσία με θύματα αμέτρητα: 104 νεκρούς, δεκάδες τραυματίες-εγκαυματίες, εκατοντάδες συγγενείς και οικείους των θυμάτων, εκατοντάδες πληγωμένους, σημαδεμένους δια βίου ανθρώπους, που παλεύουν να επουλώσουν τα τραύματα.
Μια ολόκληρη κοινότητα, που έχει χάσει τον ύπνο της από τη φρίκη και τον όλεθρο που έζησε. Μια ολόκληρη κοινότητα, που κακοποιείται μέχρι σήμερα, από διαδικασίες αντιστροφής της πραγματικότητας, αντιμετάθεσης ευθυνών, ενοχοποίησης των θυμάτων, παραποίησης των στοιχείων, πλαστογράφησης της αλήθειας. Μια ολόκληρη κοινότητα, που περιμένει Δικαιοσύνη και αναρωτιέται τι σημαίνει η υπόδειξη της Προέδρου του Δικαστηρίου που δικάζει την υπόθεση «σε αυτή την αίθουσα δεν έχουν θέση τα συναισθήματα»!
Αλήθεια; Από πότε η Δικαιοσύνη είναι αναίσθητη; Από πότε περιφρονεί τον ανθρώπινο πόνο για την απώλεια και απευθύνεται με τέτοιου είδους «τεχνικές» υποδείξεις σε χαροκαμένες οικογένειες και σημαδεμένους ανθρώπους; Την ίδια απορία απηύθυνα στο Δικαστήριο, χωρίς να πάρω απάντηση από την Πρόεδρο…
Οι γραμμές αυτές γράφονται, καθώς συμπληρώθηκε η 3η ημέρα κατάθεσής μου, ως μάρτυρα κατηγορίας και αναμένεται η συνέχιση της εξέτασής μου στις 8 Φεβρουαρίου. Για εμένα η κατάθεση αυτή αποτελεί καθήκον ιερό, προς την αλήθεια και προς τα θύματα, νεκρούς και ζωντανούς, προς τις οικογένειες που έχασαν δικούς τους, προς τους ανθρώπους που έχασαν οικείους και φίλους και γείτονες, προς τα παιδιά και προς τα δύο μικρά κοριτσάκια που δεν εκπροσωπούνται καν στη δίκη για λόγους «τεχνικούς». Αποτελεί καθήκον ιερό προς τη συνείδησή μου. Και προς την κοινωνία και την Ιστορία.
Όπως είπα και στο Δικαστήριο, η Ιστορία έχει γραφτεί. Δεν περιμένει να την γράψει το Δικαστήριο. Όμως, η απόφασή του και η διαδικασία που διεξάγεται, είναι κομμάτι της ιστορίας και θα γραφτεί σε αυτήν. Και θα κριθούν όλοι. Και οι κρίνοντες.
Εκείνο που διακυβεύεται, είναι εάν θα αποδοθεί Δικαιοσύνη, όπως με συνέπεια και υψηλό φρόνημα προσπάθησε ο Ανακριτής και το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών ή εάν θα διαπραχθεί άλλη μια κακοδικία, μετά το σκανδαλώδες και προκλητικό βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών, που ακύρωσε για λόγους «τεχνικούς» τη δικαστική κρίση ότι διαπράχθηκαν κακουργήματα.
Κάποιοι θέλησαν να δικάσουν τη δίκη αυτή σαν να ήταν τροχαίο χωρίς θύματα. Και κάποιοι, από θέση υψίστης ευθύνης, επιμένουν να υποβαθμίζουν τη σημασία της υπόθεσης και τη βαρύτητα των εγκλημάτων.
Εκείνο που διακυβεύεται είναι εάν το Δικαστήριο θα αρθεί στο ύψος της ευθύνης του και θα διαγνώσει ότι διαπράχθηκαν κακουργήματα, και όχι απλώς πλημμελήματα. Ότι αρμόδιο να δικάσει τα κακουργήματα αυτά είναι το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο, με Δικαστές και ενόρκους, και όχι το Τριμελές Πλημμελειοδικείο, όπως τώρα συμβαίνει.
Αλλά και ότι έχει γίνει μια συντονισμένη προσπάθεια, με εντεταλμένες κακουργηματικές παρεμβάσεις, προκειμένου να συγκαλυφθούν οι ευθύνες και να προστατευθούν οι υπαίτιοι, οι ένοχοι αυτού του φοβερού ολοκαυτώματος, που ανάλογο δεν έχει βιώσει καμία χώρα και καμία κοινωνία σε καιρό ειρήνης.
Η Ελληνική Δημοκρατία έχει ιστορικό καθήκον να λογοδοτήσει στην κοινωνία, τους νεκρούς και τους ζωντανούς, στους αγέννητους. Η Πολιτεία, ναι, οφείλει να καταλογίσει υπαιτιότητα κι ευθύνες σε όσους παρέβησαν τα καθήκοντά τους και άφησαν αβοήθητους τους ανθρώπους που κάηκαν και πληγώθηκαν.
Προκλήθηκαν θάνατοι, βαριές σωματικές βλάβες, ψυχικά τραύματα ανεπούλωτα. Πρόκειται για κακουργήματα κατά συρροή, που τιμωρούνται με κάθειρξη, τουλάχιστον τα περισσότερα, καθώς, όπως είναι γνωστό, η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έκανε πλημμελήματα μια σειρά από κακουργήματα που διαπράχθηκαν στο Μάτι και μείωσε τις ποινές για άλλα.
Το Δικαστήριο έχει καθήκον να διαγνώσει ότι η υπόθεση αφορά κακουργήματα, που πρέπει να δικασθούν ως τέτοια και να παραπέμψει τα πρακτικά στον Εισαγγελέα. Έχει το καθήκον να διαγνώσει ότι στο εδώλιο του κατηγορουμένου δεν κάθονται όλοι οι ένοχοι, και να παραπέμψει ομοίως τα πρακτικά στον Εισαγγελέα, για να επεκταθούν οι κατηγορίες σε όλα τα εμπλεκόμενα πρόσωπα, αλλά και να ελεγχθούν εκείνοι που τους προστάτευσαν.
Έχει το καθήκον να διαβιβάσει τα στοιχεία και τα πρακτικά και για τα άλλα συναφή αδικήματα που έχουν καταγγελθεί και αποτελούν αδικήματα κατάχρησης εξουσίας, υπόθαλψης εγκληματία, απόπειρας εκβίασης του πραγματογνώμονα.
Κι έχει ακόμη καθήκον να κρίνει αντισυνταγματική τη νομοθετική παρέμβαση της Κυβέρνησης Τσίπρα που έκανε πλημμελήματα και μείωσε τις ποινές για τον εαυτό της.
Εάν τα πράξει αυτά, θα πρόκειται για μια ιστορική απόφαση, που θα αναπτερώσει την ελπίδα ότι, τελικά, μπορεί στην Ελλάδα να αποδοθεί Δικαιοσύνη, ακόμη κι εκεί όπου ενέχονται ισχυρότατα πρόσωπα και συμφέροντα, κυβερνήσεις και ισχυροί παράγοντες του πολιτικού και του δικαστικού συστήματος.
Αν δεν τα πράξει, όπως πολλοί φοβούνται, τότε η απόφαση αυτή θα αποτελέσει άλλο ένα επεισόδιο στο δικαστικό έγκλημα που διαπράττεται για τον ενταφιασμό της υπόθεσης και των ευθυνών.
Το σίγουρο είναι πως όσοι αντιλαμβανόμαστε και γνωρίζουμε τι έχει συμβεί, δεν θα σιωπήσουμε ούτε θα καθίσουμε με σταυρωμένα χέρια, απλοί παρατηρητές της πιο ωμής κατάχρησης εξουσίας. Σε μια δίκη που η αλήθεια βοά και τα στοιχεία ξεχειλίζουν, εκείνο το οποίο ζητείται είναι το φρόνημα των δικαστών. Αλλά και το πείσμα των πολιτών.
