Κύριε Διευθυντά,
«Πάρε με όταν φτάσεις…»
Δεν είναι πια η ατάκα προτροπή του γονιού για ένα τηλέφωνο δέκα δευτερολέπτων. Είναι η ατάκα λυγμός για τα τηλέφωνα που δε θα χτυπήσουν ξανά.
«Πάρε με όταν φτάσεις…»
Αυτές οι τέσσερις λέξεις έγιναν το αφήγημα της εθνικής τραγωδίας.
Εν έτει 2023 συγκρούονται μετωπικά τρένα. Στην Ελλάδα… Όχι σε κάποια χώρα του παγκόσμιου νότου, αλλά σε ευρωπαϊκή χώρα, με ανάπτυξη με ηλεκτρονικές υπηρεσίες ζηλευτές, υποτίθεται, με προηγμένα συστήματα που, υποτίθεται και πάλι,. μπορούν να σβήσουν ένα ανθρώπινο λάθος.
Σε μια εποχή που ένα έντυπο πας να συμπληρώσεις ηλεκτρονικά και δεν σου επιτρέπεται να συνεχίσεις αν κάτι έχεις ξεχάσει ή έχεις γράψει λάθος… Ναι, αλλά το τρένο πάει ντουγρού στη σύγκρουση επειδή κάποιος άνθρωπος δε γύρισε σωστά το κλειδί!
Στο Μάτι χάθηκαν 104 ψυχές, αλλά υπήρχαν ακραία φυσικά φαινόμενα… Στη Μάνδρα 20 άνθρωποι, αλλά, ξέρετε, η κλιματική αλλαγή… Στην Εύβοια κάηκαν δύο εκατομμύρια στρέμματα, αλλά η αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού έσωσε ανθρώπινες ζωές… Στην πανδημία θρηνούμε 36.500 θύματα, πολλοί πέθαναν εκτός ΜΕΘ, αλλά, όπως μας έλεγαν τα κανάλια, η χώρα ήταν παράδειγμα διαχείρισης… Τώρα τι; Ποια είναι η δικαιολογία; Μήπως ότι οι νέοι άνθρωποι έγιναν θυσία για να απολαμβάνουμε στο μέλλον υψηλές υπηρεσίες από τον σιδηρόδρομο;
– Φοβάμαι ότι τα θύματα τελειώνουν. Όσο επιτήδεια κι αν είναι η διαχείριση από τα ΜΜΕ, η πραγματικότητα μάς διαψεύδει. Γι’ αυτό και η οργή ξεχείλισε και γέμισε πάλι τις πλατείες. Τα μακροσκελή και δακρύβρεχτα τουίτ και οι μαύρες γραβάτες δε συγκινούν πια κανέναν…
– «Πάμε κι όπου βγει», φέρεται να είπε ο μηχανοδηγός. Αυτή είναι η Ελλάδα που ανεχτήκαμε. Είναι το ρουσφέτι που ζητήσαμε ή κάναμε για τη θέση που άξιζε κάποιος άλλος. Είναι το φακελάκι που δώσαμε ή απαιτήσαμε για να παρακάμψουμε μια λίστα. Είναι η Ελλάδα που φτιάξαμε και θα παραδώσουμε στα παιδιά μας…
– Είναι ηλίθιος όποιος χάρηκε με την πτώση της δημοτικότητας του Μητσοτάκη μετά την τραγωδία. Το ίδιο ηλίθιος όποιος στεναχωρήθηκε με αυτή την πτώση. Στα παλιά μας τα παπούτσια η δημοτικότητα της κυβέρνησης κι αν επωφελείται η αντιπολίτευση… Τέλος!
– Ουδεμία σημασία έχει ποιανού ρουσφέτι είναι ο σταθμάρχης. Σημασία έχει ότι μια θέση εργασίας με τόσο μεγάλη ευθύνη έχει μετατραπεί σε δουλειά του ποδαριού που απασχολεί περιστασιακούς υπαλλήλους.
– Τελείωσε δημοτικό, ήταν κτηνοτρόφος, έγινε αχθοφόρος, κατέληξε σταθμάρχης με μισθό 3,5 χιλιάρικα. Η Ελλάδα σε μια πρόταση…
– Ποιος να το περίμενε, άραγε, στη χώρα που οι φωτιές σβήνουν στη θάλασσα κι οι ασθενείς πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ, να μην υπάρχει ασφαλές σιδηροδρομικό δίκτυο…
– Στη Γαλλία, λέει, έγινε συντήρηση και αναβάθμιση του σιδηροδρομικού δικτύου με 7 δισ. ευρώ. Στην Ελλάδα μέχρι στιγμής έχουν δοθεί 15 δισ. και δεν έχει τελειώσει ακόμη τίποτα!
– «Λόγω χαλασμένου εκτυπωτή δεν ξεκίνησε στην ώρα της η απολογία του σταθμάρχη», διαβάζω. Εν τω μεταξύ, οι Ιάπωνες ψάχνουν τον Πιερρακάκη να ενημερωθούν για τις τελευταίες εξελίξεις στην τεχνητή νοημοσύνη!
– Καλά, με το Predator παρακολουθούσαν τη μισή Ελλάδα. Δύο τρένα που για 12 λεπτά κινούνταν στην ίδια ράγα δεν μπορούσαν να τα παρακολουθήσουν;
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά.
Μένουν στο σπίτι…
…κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα
στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας,
δεν είναι πια απ’ τη στέρηση
μα απ’ την αύξηση.
Κι αν κάποτε οι γυναίκες
βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
Γ. Ρίτσος
Από το ποίημα «Σχήμα της απουσίας»
