Μια φορά κι έναν καιρό, στο μακρινό 1983, ένας 72χρονος, μέλος μιας οικογένειας που είχε διαπρέψει σε Ελλάδα και Αμερική στον χώρο του κινηματογράφου, έχτισε στο Ζούμπερι τη Φλωρίδα. Ήταν το «στερνοπαίδι» του Σπύρου Σκούρα, μετά από 50 χρόνια δουλειάς ως αιθουσάρχης κι αφού πέρασαν από τα χέρια του 50 κινηματογράφοι. Από ιστορικά ονόματα στο κέντρο της Αθήνας, μέχρι σινεμά στις γειτονιές, τα προάστια, τον Πειραιά, αλλά και την επαρχία.
Επί πενήντα χρόνια, χειμώνα – καλοκαίρι, ασταμάτητα και ακούραστα, υπηρέτησε με το πάθος που τον διέκρινε αυτόν τον χώρο. Τον έζησε στην πλήρη άνθισή του με τις κοσμικές πρεμιέρες και φυσικά γνώρισε και συναναστράφηκε όλους τους δημιουργούς αυτού που αγαπήσαμε και λέγεται «ελληνικός κινηματογράφος».
Για ένα θερινό στην Κυψέλη που είχε ο Σπύρος Σκούρας, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης έγραψε το τραγούδι – ύμνο στα θερινά σινεμά. Με περίσσεια αγάπη και φροντίδα, έδωσε στην περιοχή του Ζούμπερι τη μοναδική διασκέδαση του καλοκαιριού, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια που δεν υπήρχαν μπαράκια κι η παραλία είχε τότε όλες κι όλες δύο ψαροταβέρνες.
Η ονομασία της «Φλωρίδας» προήλθε από τον οικισμό «Φλωρίς», το κομμάτι εντός σχεδίου πόλεως που βρισκόταν στο Ζούμπερι. Ουδεμία σχέση είχε, παρότι πολλοί αυτό πίστευαν, με την πολιτεία των ΗΠΑ, όπου δραστηριοποιήθηκε ο Σπύρος Σκούρας. Μια φυσιογνωμία την οποία ακόμη και σήμερα πολλοί θυμούνται να κόβει εισιτήρια στην είσοδο, να επιτηρεί την αίθουσα με το σοβαρό, αυστηρό, αλλά συγχρόνως γεμάτο καμάρι ύφος του.
Έφυγε από τη ζωή το 2011, στα 99 του χρόνια, αφήνοντας κληρονομιά τη Φλωρίδα στη δεύτερη γενιά, την οικογένεια της κόρης του. Γιατί οι εποχικές επιχειρήσεις, μόνο στην οικογένεια μπορούν να στηριχθούν για την επιβίωσή τους.
Όλα αυτά τα χρόνια, από τη Φλωρίδα πέρασαν γενιές παιδιών και νέων που τώρα πια έρχονται με τα δικά τους παιδιά. Και χαίρομαι όταν τους βλέπω. Γιατί οι καλοκαιρινές γνωριμίες και φιλίες είναι αυτές που κρατούν αυτόν τον χώρο ζωντανό. Κι είναι μια ευκαιρία να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς που πέρασαν και συνεχίζουν να έρχονται σε αυτό το θερινό σινεμά.
Ένα ευχαριστώ από καρδιάς, στους ανθρώπους που ποτέ δεν είδαμε ως πελάτες, αλλά πάντα τους υποδεχόμασταν ως επισκέπτες στον χώρο μας.
Όπως σε πολλά επαγγέλματα τα τελευταία χρόνια, η κρίση, η αλλαγή συνηθειών στη διασκέδαση, ο κορονοϊός και στην περίπτωσή μας και η φωτιά που έκαψε την όμορη και όμορφη πόλη, έπληξαν το επάγγελμα.
Εμείς, όμως, θα προσπαθούμε πάντα με γνώμονα το ίδιο σκεπτικό. Να προβάλλουμε ταινίες και ο θεατής φεύγοντας να παίρνει κάτι για το μυαλό και την ψυχή του.
Γιατί ο κινηματογράφος ως τέχνη, πηγαίνει τον άνθρωπο ένα σκαλί παραπέρα.
Μίλτο Στρουμπή, Ανδρέα και Ραλλού, ακούραστοι βοηθοί και συνεργάτες στην πορεία της ζωής μου, σας ευχαριστώ!
