της Μάτα Χάρι
Με λένε Μάτα Χάρι και κατασκοπεύω ανθρώπινες σχέσεις.. χρόνια τώρα (όχι πολλά είμαι μόλις 33). Χωρίς ταμπού, μετά πάθους και άνευ φόβου θα μοιραστώ όλες μου τις εμπειρίες μαζί σας.
Αγαπημένοι μου φίλοι!
Βρισκόμαστε στην εισπνοή του καλοκαιριού. Μέσα σ’ ένα αλλοπρόσαλλο καιρικό και πνευματικό κλίμα, καλούμαι να σκεφτώ ένα θέμα για αυτή τη στήλη. Για πρώτη φορά δυσκολεύομαι αρκετά. Δεν μπορώ… Όχι γιατί στέρεψαν τα κοινωνικά δυσλειτουργικά αλισβερίσια, ούτε γιατί έχω τάση ανασφαλούς δημιουργίας. Απλώς αισθάνομαι άσχημα. Έχω την ανάγκη να σας ζητήσω αρχικά μια τεράστια και εγκάρδια συγγνώμη. Ο λόγος αυτής; Μα φυσικά η εκμετάλλευση των προβλημάτων σας, που τόσο καιρό αποτελούν τη μοναδική πηγή έμπνευσής μου.
Παραδέχομαι εκ βαθέων πως τα περισσότερα θέματα με τα οποία καταπιάστηκα, τα επένδυσα ως επί το πλείστον με ένα πέπλο κυνισμού, σαρκασμού και εξοργιστικής ειρωνείας. Μάλιστα, ειρωνείας. Όμως, πραγματικά θα ήθελα να τονίσω πως δεν τα χλεύασα.
Μια συγνώμη, βέβαια, δεν αρκεί. Γι’ αυτό αποφάσισα να «τσαλακωθώ» και εγώ δημοσίως. Να εκθέσω τη δική μου αδυναμία και να μην κατασκοπεύσω κανενός άλλου την αχίλλειο πτέρνα. Το προσωπικό μου, λοιπόν, πρόβλημα έχει όνομα, νονά εμένα και ακούει στο βροντερό «επιλεγμένο συναισθηματικό κενό».
Λένε πως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Λένε πως δεν έχει σημασία πόσες φορές θα πέσεις, άλλα πόσες θα σηκωθείς. Λένε πως ό,τι σε πληγώνει σε κάνει πιο δυνατό. Εγώ είπα μόνο ότι η πρώτη φορά είναι εμπειρία, η δεύτερη θα είναι επισφράγιση ηλιθιότητας. Βασικά αλλιώς το διατυπώνω, αλλά δε θα το γράψω έτσι δημοσίως…
Βιωματικά χτυπήματα με έφεραν σε μια συναισθηματική αναπηρική καρέκλα. Η αποθεραπεία κράτησε αρκετά. Οι φυσικοθεραπείες βοήθησαν. Ανθρώπινες πατερίτσες δε θέλησα ποτέ να κρατήσω. Σηκώθηκα και ξαναπερπάτησα. Όμως, υιοθέτησα την τακτική να φυσάω και το γιαούρτι και ας μην έκαιγε πολύ ο χυλός τελικά.
Η άμυνα μου, ο κυνισμός μου. Μην αισθάνεσαι για να μην πονέσεις όταν θα φύγουν τα αισθήματα. Εκλογίκευση των πάντων για να απαγορευτεί τελικά κάθε αυθόρμητη συναισθηματική ενόρμηση. Και κάπως έτσι, θεώρησα ότι έγινα καλά και σηκώθηκα.
Σηκώθηκα και παραμένω ωστόσο ακίνητη. Δεν έτρεξα ξανά. Απέκλεισα ανθρώπους, αποστασιοποιήθηκα από καταστάσεις, φυλάκισα τον αυθορμητισμό μου, εξοστράκισα τα θέλω μου και έμαθα να ζω και να επιλέγω το συναισθηματικό μου κενό.
Για την ισορροπία της οντότητάς μου, άρχισα να εισβάλλω και να παρακολουθώ τις ζωές των άλλων. Να επιλύω εύκολα τα προβλήματα ως τρίτος. Να μπορώ να επιβιώνω στις δικές τους αληθινές εμπειρίες, στις δικές μου αληθινές ζωές. Λέω δικές μου, γιατί τις οικειοποιήθηκα τόσο πολύ, που ξέχασα πως δεν είναι η δική μου ζωή.
Σας ζητώ λοιπόν συγγνώμη, όχι για τον κυνισμό μου, αλλά γιατί χρησιμοποίησα τις ζωές σας επειδή εγώ φοβήθηκα να ξανατρέξω και παρέμεινα ακίνητη.
Απευθυνόμενη επομένως κυνικά, στον εαυτό μου αυτή τη φορά, κατέληξα στην εξής ακόλουθη σκέψη που θα είναι και η ευχή μου για το καλοκαίρι σας:
Είναι εύκολο να κατακρίνεις τον τζογαδόρο, να τον θωρείς χαζό που ρισκάρει, να γελάς όταν χάνει τα λεφτά του, να απορείς με τα νεύρα της χασούρας του. Να θυμάσαι όμως, πως αν κερδίσει δεν είναι απαραίτητα θέμα τύχης. Ίσως το κέρδος του ήρθε από τη γνώση που έφεραν οι ήττες. Φυσικά ήττα ή νίκη έχεις μόνο άμα παίζεις, όχι όταν παρακολουθείς το παιχνίδι.
