της Μάτα Χάρι
Με λένε Μάτα Χάρι και κατασκοπεύω ανθρώπινες σχέσεις.. χρόνια τώρα (όχι πολλά είμαι μόλις 33). Χωρίς ταμπού, μετά πάθους και άνευ φόβου θα μοιραστώ όλες μου τις εμπειρίες μαζί σας.
Ζούμε στη χώρα της παροιμίας και της παρομοίωσης. Ο σαρκασμός στο αίμα μας και το DNA του Ομήρου σε εξέλιξη. Δεν υπάρχει περίσταση, γεγονός, τραγωδία και κλαυσίγελος που δε στριμώχνεται σε μια πρόταση. Πρώτα μαθαίνεις παροιμία και μετά ιστορία. Έτσι έχουμε μάθει να εκφραζόμαστε και να επικοινωνούμε. Να τσακωνόμαστε, να βρίζουμε, να ειρωνευόμαστε, να περιγράφουμε, να κουτσομπολεύουμε και τέλος πάντων να συνεννοούμαστε.
Ως γνωστόν, όσο ζεις μαθαίνεις και κυρίως η γνώση η αληθινή έρχεται από μικρό, τρελό και κατά τόπους μεθυσμένο. Ούσα μάλλον και τα τρία παραπάνω έρχομαι να γράψω μια ιστορία αληθινή που ίσως κρύβει μια γνώση επιφανειακή αλλά ιδιαίτερα αποστομωτική…
Πλατεία Μαβίλη 4 παρά και τα προηγούμενα γνωστά. Κλάμα και οδυρμός. Εθεάθη ο πρώην με καινούριο αμόρε. Η μία κλαίει και αναρωτά τη φίλη κολλητή που έχει βυθιστεί στο ξινολάχανο και στα λουκάνικα σχεδόν ωμά. Το “γιατί” πάει και έρχεται… Γιατί σε εμένα; Γιατί με χώρισε; Γιατί θέλει εκείνη και όχι εμένα; Γιατί με αυτή βγαίνει ενώ με εμένα δεν πήγαινε ούτε στο περίπτερο; Γιατιιιί είναι πιο ωραία; Όχι όχι αλήθεια γιατί; Γιατί τι παραπάνω ήθελε; Γιατί;;; Πες μου!!! θα τρελαθώ…
Καθώς παρακολουθώ αδιακρίτως και αδιαλείπτως το εν εξελίξει περιστατικό, με τον γνωστό κυνισμό, που θα έλεγα ότι διακατέχομαι, ήθελα να αναφωνήσω αυθορμήτως ένα απλό, καθαρό και δυνατό: «ΣΚΑΣΜΟΣ».
Ωστόσο, το λακωνίζειν εστίν φιλοσοφείν αποκαταστάθηκε από την πεινασμένη φίλη της κλαίουσας. Μισομπουκωμένη, με κατηγορηματικό ύφος, είπε τη μαγική φράση αντίδοτο στο γκρινιάρικο δάκρυ: «Η φαφούτα τρώει φρούτα και για μας ούτε γιαρμάς». Το «θύμα» κούνησε το κεφάλι καταφατικά και σταμάτησε να κλαίει. Το φως το αληθινό φανερώθηκε. Ο εγωισμός παρέμεινε στη θέση του. Το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» κάλμαρε. Το βρώμικο τελείωσε. Το μάτι μου τις έχασε. Ο πρώην με την κάθε άλλο παρά φαφούτα έφυγαν περιπαθώς με ταξί.. Όσο για μένα που κάτι καλύτερο δεν βρήκα να ασχοληθώ, ψιθύρισα: «όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια».
Στερνή μου γνώση, λοιπόν, να σ’ είχα πρώτα. Συγκρατούμαι πολύ, αλλά θα σας αφήσω στις σκέψεις σας χωρίς κανένα δικό μου παραπάνω σχολιασμό. Θα σας αφήσω μόνο με τούτο: «όποιος νύχτα περπατεί, λάσπη και σκατά πατεί».
