Μία οργισμένη ανάρτηση με αφορμή απαξιωτικά και ειρωνικά σχόλια από τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου του δήμου Μαραθώνος, Κώστα Τσίρκα, έκανε η υποψήφια με την παράταξη «Εμείς», Σοφία Αγγελική Χαμηλοθώρη.
Τη συνόδευσε με ένα βίντεο στο οποίο μιλά ο Βασίλης Αχλάδης, επικεφαλής των Πολιτών εν Δράσει, αναφέροντας τα εξής:
Στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, συνηγόρησα σε όσα είπε ο κ. Αχλάδης ως εξής:
Είναι αδύνατον για εργαζόμενους, επαγγελματίες να λάβουν εγκαίρως γνώση των εγγράφων και να υποβάλουν ερωτήματα στις υπηρεσίες, όταν οι εισηγήσεις (κατά παράβαση νόμου) μας αποστέλλονται καθυστερημένα.
Η απάντηση του -κατά τα άλλα αγαπητού- Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου;
“Αυτό να το σκεφτόσασταν πριν θέσετε υποψηφιότητα.”
Μια φράση που εκλαμβάνω μόνο ως απαξιωτική — όχι μόνο προς εμένα, αλλά προς κάθε νέο, εργαζόμενο, επαγγελματία, και έτι περαιτέρω για κάθε εργαζόμενη γυναίκα και μητέρα που θέλει να συμβάλει ενεργά στα κοινά.
Δεν το δέχομαι, όταν τα Συμβούλια γίνονται αποκλειστικά Τρίτη και Πέμπτη στις 15:30 ή 16:00, ώστε να μη διαταράσσεται η εργασία «ημέτερων», χωρίς καμία πρόνοια ή σεβασμό προς το υπόλοιπο σώμα.
Και σα να μην έφτανε αυτό, άλλος Δημοτικός Σύμβουλος της Πλειοψηφίας, με ειρωνικό ύφος και μειδίαμα, μου είπε και ακούγεται και στο βίντεο:
❝Άλλοι δουλεύουν περισσότερο από εσάς.❞
Δεν ήξερα ότι μου έχουν βάλει εργασιόμετρο!!!
Ναι, κάποιοι δουλεύουν περισσότερο. Άλλοι λιγότερο. Άλλοι καθόλου.
Άλλοι έχουν κύκλους, γνωριμίες, μέσα – ολοκληρώνουν τις δουλίτσες τους άμεσα, ακόμα και θέματα που οι κοινοί θνητοί επαγγελματίες δεν θα καταφέρναμε ποτέ να επιλύσουμε.
Αλλά αυτή η προσωπική επίθεση ήταν όχι μόνο αναληθής, αλλά και ΑΗΘΗΣ — απέναντι σε μια εργαζόμενη γυναίκα, μητέρα ανηλίκου, επαγγελματία, που καθημερινά προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις προσωπικές και συλλογικές της υποχρεώσεις της.
Τουλάχιστον εγώ ξέρω ότι, ό,τι έχω πετύχει, το έχω πετύχει με την αξία μου.
Όχι “γλείφοντας, έρποντας και με τα κέρατά μου”, που θα έλεγε και ο πατέρας μου.
Το πιο θλιβερό; Ουδείς από τη συμπολίτευση αντέδρασε.
Ούτε οι νέοι.
Ούτε οι επιστήμονες.
Ούτε όσοι θα μπορούσαν να είναι μπαμπάδες και παππούδες μου.
Ούτε εκείνοι που διακηρύσσουν στήριξη στα δικαιώματα των εργαζόμενων γυναικών, των μανάδων και στις ίσες ευκαιρίες συμμετοχής στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν είναι κλειστό επάγγελμα.
Η Δημοκρατία απαιτεί ίσους όρους συμμετοχής – όχι αποκλεισμούς. Πολλώ δε μάλλον, αποκλεισμούς νέων ,καθαρών , ανοιχτών μυαλών, που δεν έχουν αλλοτριωθεί ή αναισθητοποιηθεί από την αδιάλειπτη παρουσία τους στην πολιτική.
Η συμμετοχή στα κοινά δεν είναι προνόμιο των “επαγγελματιών της πολιτικής”.
Αλλά μάλλον αυτό στον Μαραθώνα δεν το θέλουμε. Χαλάει την πιάτσα.
Από τη θέση μου στο Δημοτικό Συμβούλιο, εδώ και 1,5 χρόνο, ακούω όλα τα ειρωνικά σχόλια, βλέπω όλους τους μορφασμούς, ακούω όλα τα «έλεος» όταν η αντιπολίτευση τολμά να μιλήσει, τις μομφές όταν κοιτάμε τις σημειώσεις μας —
για τις οποίες δουλέψαμε και μελετήσαμε σκληρά, ώστε να είμαστε σωστοί, συγκεκριμένοι και γνώστες όσων λέμε.
Σιωπούσα.
Ως εδώ όμως.
Αιδώς Αργείοι.
