του ΣΤΕΛΙΟΥ ΓΡΙΒΑ, Ιδιοκτήτης Beach Bar «Ινδιάνος»
Κάποιοι σοφοί λένε πως τρέλα είναι να κάνεις τα ίδια λάθη, αλλά να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα. Δε γίνεται πηγαίνοντας από τον ίδιο δρόμο, κάθε μέρα, να βλέπεις διαφορετικά τοπία. Όσο και να το θες δε γίνεται.
Η λογική του «εγώ» και η πρακτική της τιμωρίας -που δυστυχώς στη χώρα μας επικρατούν- πάντα οδηγούσαν και θα οδηγούν σε μια βαθιά κρίση αξιών.
Όσο θα επιμένουμε να επιλέγουμε τον δρόμο της τιμωρίας, τόσο θα καταφέρνουμε να γίνονται όλα υπόγεια, αδιαφανή και τελικά καταστροφικά, σε σχέση με τον τελικό στόχο που είναι η ευημερία μιας κοινωνίας.
Μια κοινωνία μπορεί να ευημερεί όταν παίρνει αποφάσεις συλλογικά, θέτει κανόνες και τους τηρεί. Όταν βάζει πάντα τις αρχές πάνω από τις προσωπικότητες. Όταν σέβεται τον τόπο της και τα παιδιά της που θα κληρονομήσουν αυτόν τον τόπο.
Γιατί ζούμε σ’ έναν παράδεισο. Είναι υποχρέωσή μας να παραδώσουμε αυτή την περιοχή στα παιδιά μας, αν όχι βελτιωμένη, τουλάχιστον αξιοπρεπή και καθαρή!
Δεν νοείται στον βωμό της «είσπραξης», να τα βάλουμε όλα σε δεύτερη μοίρα. Τα παιδιά μας δε θα είναι χαρούμενα και περήφανα αν τους κληροδοτήσουμε έναν φουσκωμένο τραπεζικό λογαριασμό μαζί με έναν τόπο καταστραμμένο, βρώμικο, γεμάτο σκουπίδια. Αν τα αγαπάμε στα αλήθεια, γιατί δε βελτιώνουμε αυτή την κοινωνία, ώστε να τους δώσουμε το δικαίωμα να αναπνέουν και να παίζουν σε ένα καθαρό περιβάλλον;
Όταν μεταξύ μας είμαστε όλο τσακωμούς και αλληλοκατηγορίες, πώς περιμένουμε κάτι να αλλάξει; Πώς;
Πρόσφατα ξέσπασε ένας πόλεμος ανάμεσα σε μαγαζί-μαγαζιά, ντόπιους, κρατικές υπηρεσίες και απ’ ότι φαίνεται απέδωσε τα γνωστά συντρίμμια.
Πρόστιμα, τιμωρημένοι άνθρωποι, στεναχωρημένοι, ανασφάλεια, θυμωμένες κρατικές υπηρεσίες μικροζημιές στο περιβάλλον και κανένα αποτέλεσμα που να είναι ουσιαστικό.
Αν ένα μαγαζί είναι να ανοίξει, θα ανοίξει και το μόνο που κατάφεραν είναι να του βάλουν ένα χρέος πριν καλά καλά ξεκινήσει. Πώς, λοιπόν, περιμένει κανείς η επιχείρηση αυτή μετά να ευημερεί και να μην επιβουλεύεται κατά όποιο τρόπο ή κατά κάποιο τρόπο, ας μου επιτραπεί να πω, τις υπόλοιπες; Μήνυση δίνεις μήνυση παίρνεις. Χρέος δίνεις, χρέος παίρνεις. Χαστούκι δίνεις, χαστούκι παίρνεις.
Εκτός αν είσαι τρελός και νομίζεις ότι εσύ θα κλωτσάς και οι άλλοι θα γελάνε. Δε νομίζω… Μάλλον θα κλωτσάνε και φυσικό είναι.
Ας καλωσορίσουμε τους γείτονές μας σαν κοινωνία και ας συζητήσουμε μαζί τους. Δεν υπάρχει καλός και κακός. Ξέρεις φίλε, καλώς ήρθες. Μόνο σε παρακαλούμε μην πειράξεις την παράλια, κάνε ένα σωστό βόθρο για να είναι όλα καθαρά και υποδειγματικά και αν έχεις και κάποια καλή ιδέα ευπρόσδεκτη. Καλές δουλειές! Αυτό ισχύει για όλους μας. Μπορούμε να ζητάμε -ακόμη και να απαιτούμε- από τους άλλους αυτά που κι εμείς τηρούμε.
Ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή για να διορθώσουμε και να σώσουμε ό,τι μπορούμε. Αν έχεις καλωσορίσει τον άλλο, δεν έχει λόγο να μην κάνει το σωστό. Αν είσαι καταγγελία, μήνυση, τιμωρία, θα τον αναγκάσεις να τα κάνει εν αγνοία σου γιατί κι αυτός έχει παιδιά και θέλει να τα μεγαλώσει και κάτι να τους αφήσει. Η υπόγεια διαδρομή δεν έχει ποτέ καλό αποτέλεσμα. Για να προλάβει κανείς να ετοιμάσει κάτι, χωρίς να τον δουν, θα το κάνει τσαπατσούλικα, χωρίς μελέτη, «τσάτρα πάτρα» που λένε, πολλές φορές και με αρκετές παραλείψεις.
Δεν χρειάζονται άλλες καταγγελίες. Δεν χρειάζεται άλλος εγωισμός. Είχαμε αρκετά απ’ αυτά και δεν είχαν κανένα θετικό αποτέλεσμα. Μία δοκιμή δεν είναι και τόσο τραγική. Γιατί ξανά στα «δικαστήρια» λοιπόν; Ας λύσουμε μόνοι μας τα προβλήματά μας. Μπορούμε με ευγένεια. Είμαι σίγουρος.
Ας μου επιτραπεί να καταθέσω τη γνώμη μου για το θέμα της παραλίας του Ζούμπερι και για τα χαλίκια. Καταρχήν, προσωπικά προτιμώ το περιβάλλον φυσικό και δε θα πείραζα τίποτε. Όμως, ομολογώ ότι το χαλίκι που έχει πέσει δεν έχει κάνει μόνο κακό. Δεν νομίζω ότι οικολογική καταστροφή δημιουργείται από μια παρέμβαση όταν υπάρχει μέτρο. Κατά τη γνώμη μου το μέτρο το υπερβήκαμε. Έχουμε φτάσει στο σημείο να έχει σηκωθεί ένας «φράχτης», ένα μέτρο περίπου, στην ακτογραμμή με αποτέλεσμα η θάλασσα να μην μπορεί να αποβάλλει τα φύκια και άλλα νεκρά σώματα. Να μην μπορεί, δηλαδή, να κάνει η φύση τον κύκλο της.
Από μόνη της η παραλία του Ζούμπερι είναι πόλος έλξης. Είναι καθαρή, δεν απέχει παρά λίγα μόνο χιλιόμετρα από την Αθήνα και προσφέρει ποικιλία ποιοτικών υπηρεσιών.
Έχω φάει και έχω πιει σε όλα τα καταστήματα της παραλίας και από προσωπική άποψη είναι όλα υπέροχα. Τα ψάρια, τα καλαμάκια, τα κοκτέιλ, τα ποτά, οι καφέδες, το σέρβις. Χωρίς καμία υπερβολή και με απόλυτη ειλικρίνεια, αισθάνομαι τυχερός ως μέλος μιας ομάδας επιχειρηματιών, που ο καθένας με τον τρόπο του, έχουμε καταφέρει να πάμε την παραλία ένα βήμα μπροστά.
Θα ήταν ιδανικό να μαζευόμασταν όλοι οι μαγαζάτορες, έχοντας ακούσει τα παράπονα αλλά και τους επαίνους του κόσμου, που μας επιλεγεί για τη διασκέδασή του. Να τα συζητήσουμε, να ανταλλάξουμε ιδέες και να κάτσουμε να φτιάξουμε έναν όμορφο τόπο χαλάρωσης και αναψυχής. Γιατί όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε κάτι πιο ωραίο.
Υπάρχουν καταπληκτικά νέα μυαλά στα ελληνικά πανεπιστήμια. Αρκεί να ζητήσουμε τη βοήθειά τους. Αποκλείεται να αρνηθούν. Ας επιτρέψουμε στα ελληνόπουλα να φτιάξουν μαζί μας αυτό που αργότερα θα είναι δικό τους, ρε παιδί μου. Ίσως μας προτείνουν να φέρουμε βότσαλο, ίσως άμμο, ίσως να φυτέψουμε μερικά δέντρα.
Ας συμβουλευτούμε τους ειδικούς κι άσε το κράτος να κουρεύεται. Όταν θα έχουμε φτιάξει έναν υπέροχο τόπο, τότε θα έρθουν να μας ρωτήσουν πώς το καταφέραμε και τότε θα τους πούμε… Όλοι μαζί!
Έχουμε έναν χειμώνα ολόκληρο μπροστά μας.
Είστε μέσα;
