Γράφει ο Πολ Σέλμπι
Ο Πολ Σέλμπι είναι Μαραθωνοδρόμος, Υπερμαραθωνοδρόμος και ιδιοκτήτης της εταιρείας που σχεδιάζει και κατασκευάζει τα μετάλλια του Αυθεντικού Μαραθωνίου
Τον Οκτώβριο του 1983, ο Θεοφάνης Τσιμιγκάτος έγραψε το όνομά του στην Ιστορία κερδίζοντας τον πρώτο Αυθεντικό Μαραθώνιο της σύγχρονης εποχής στην Αθήνα με χρόνο 2:28:18. Τον ίδιο μήνα, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής, στα 37 μου χρόνια στεκόμουν νευρικός στην γραμμή εκκίνησης του πρώτου μου Μαραθωνίου. Πέρασα τη γραμμή τερματισμού λίγο πριν τις τέσσερις ώρες και χωρίς να έχω ιδέα ότι αυτός ο αγώνας θα καθόριζε την πορεία της ζωής μου.
Θυμάμαι πολύ καλά τον πόνο της πρώτης μου εμπειρίας. Έχοντας προπονηθεί μόνο για 30 χιλιόμετρα, υποτίμησα την κούραση που θα μου προκαλούσε το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής. Ωστόσο, αυτό το ταπεινό ξεκίνημα, ήταν η απαρχή μιας μακράς πορείας, αφού από τότε μέχρι και σήμερα έχω καταφέρει να ολοκληρώσω πάνω από 700 μαραθώνιους και υπερμαραθώνιους σε όλο τον κόσμο. Όλο αυτό το ταξίδι χιλιάδων χιλιομέτρων ποτέ δεν αφορούσε μόνο το τρέξιμο, αλλά τη μεταμόρφωση, την αντοχή και τη βαθιά σύνδεσή μου με το πνεύμα του Μαραθωνίου.
Μεταξύ αυτών που εγώ θεωρώ πιο σημαντικά μου επιτεύγματα είναι η συμμετοχή μου στον αγώνα Comrades το 1999. Πρόκειται για τον παλαιότερο και αναμφισβήτητα τον πιο δύσκολο υπερμαραθώνιο στον κόσμο, που διεξάγεται στη Νότια Αφρική.
Έτρεξα όλη τη νύχτα για 10 ώρες πριν παραταχθώ στην επίσημη κούρσα την αυγή.
Παρά την εξάντληση, ολοκλήρωσα τον αγώνα των 90 χιλιομέτρων σε 10 ώρες και 40 λεπτά, προσπερνώντας τους μισούς από τους 14.000 συμμετέχοντες. Συνολικά, διένυσα πάνω από 180 χιλιόμετρα σε 21 ώρες — ένα κατόρθωμα που παραμένει χαραγμένο στη λαϊκή παράδοση του δρομικού κινήματος της Νότιας Αφρικής.
Ένα άλλο αξιοσημείωτο «παράσημο» της ζωής μου με γυρνά στο 2003, όταν αποφάσισα να δοκιμάσω τις αντοχές μου. «1000 μίλια σε 1000 ώρες» ήταν η δοκιμασία που διοργανωνόταν ως προεόρτιο του Μαραθωνίου του Λονδίνου με τους αθλητές να περπατούν ένα μίλι κάθε ώρα για 1.000 συνεχόμενες ώρες — δηλαδή για πάνω από έξι εβδομάδες — με όχι περισσότερο από μία ώρα ύπνου κάθε φορά.
Χωρίς ξεκούραση και παρά τη σωματική εξάντληση, τερμάτισα και τον αγώνα αυτόν, αλλά και τον Μαραθώνιο που ακολούθησε με τον εντυπωσιακό χρόνο 3:40. Το γεγονός ότι μοιράστηκα το βάθρο με την τεράστια αθλήτρια Πόλα Ράντκλιφ, που κέρδισε τον αγώνα των γυναικών με παγκόσμιο ρεκόρ, ήταν μια στιγμή προσωπικού θριάμβου.
Καθώς η νέα χιλιετία έφερε μια παγκόσμια έκρηξη στο δρομικό κίνημα, είδα μπροστά μου μια άλλου είδους ευκαιρία. Να αναβαθμίσω την ποιότητα των μεταλλίων του Μαραθωνίου. Συνδύασα το πάθος μου για το τρέξιμο με μια νέα πρόκληση, να δημιουργήσω μετάλλια τα οποία οι δρομείς θα ήταν ακόμα πιο υπερήφανοι να κερδίσουν. Η εταιρεία μου, με το όνομα Medaltime, γρήγορα κέρδισε αναγνώριση για την καινοτομία της και οι σημαντικότεροι Μαραθώνιοι όπως του Λονδίνου, του Βερολίνου και της Νέας Υόρκης μας εμπιστεύθηκαν τα μετάλλιά τους.
Το 2010, η Ελλάδα γιόρταζε τα 2500 χρόνια από τη Μάχη του Μαραθώνα και ο ΣΕΓΑΣ μου ζήτησε να σχεδιάσω ένα αναμνηστικό μετάλλιο που θα τιμούσε την ιστορική σημασία του αγώνα. Επέλεξα να απεικονίσω στο μετάλλιο το Παναθηναϊκό Στάδιο, σύμβολο θριάμβου και πολιτιστικής κληρονομιάς. Πίστευα ότι η αίσθηση του τερματισμού σε έναν τόσο ιστορικό χώρο ήταν ασύγκριτη με οποιαδήποτε άλλη στον κόσμο.
Από τότε μέχρι και σήμερα, κάθε μετάλλιο του Αυθεντικού Μαραθωνίου που έχει κατασκευάσει η Medaltime φέρει αυτό το έμβλημα. Από τότε μέχρι και σήμερα, κάθε χρόνο συμμετέχω στον Μαραθώνιο της Αθήνας. Στα 80 μου χρόνια θα είμαι στην Αφετηρία και φέτος έχοντας την ίδια αδημονία που νιώθω κάθε φορά.
Με ρωτούν συχνά τι είναι αυτό που με κάνει να επιστρέφω. Να ξεχωρίζω αυτόν τον αγώνα από τους εκατοντάδες που έχω τρέξει σε διάφορα μέρη σε όλη τη Γη. Η απάντηση είναι απλή και στο δικό μου μυαλό προφανής…
Ο Μαραθώνιος έχει πατρίδα. Δεν είσαι πραγματικός μαραθωνοδρόμος αν δεν έχεις τρέξει στα χνάρια του Φειδιππίδη. Μόνο τότε μπορείς να περάσεις ένα μετάλλιο στο στήθος σου με πραγματική υπερηφάνεια, είτε είναι μετάλλιο διάκρισης, είτε μετάλλιο προσωπικής φιλοδοξίας και ονείρου ζωής.
Κάθε χρόνο ξέρω ότι θα τρέξω μια δύσκολη διαδρομή, με αρκετές ανηφόρες αλλά και την πιο υπέροχη κατηφόρα σε Μαραθώνιο, αυτή των τελευταίων 10χλμ που σε οδηγεί στο κέντρο της Αθήνας.
Για μένα, η εμπειρία ξεκινά πολύ πριν το σήμα εκκίνησης. Αρχίζει στο λεωφορείο από την Αθήνα προς τον Μαραθώνα, όταν ακούω τις ιστορίες των συναθλητών μου, μοιράζομαι μαζί τους νευρικότητα και προσδοκίες.
Και συνεχίζεται στην προθέρμανση με τον ήχο του Ζορμπά να θυμίζει σε όλους μας ότι είμαστε μέρος κάτι πολύ ξεχωριστού.
Τα χρόνια πέρασαν και οι μέρες που ολοκλήρωνα τον αγώνα σε κάτω από τρεις ώρες ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα περπατώ τη διαδρομή σε διπλάσιο χρόνο, αλλά εξακολουθώ να την απολαμβάνω το ίδιο. Να αισθάνομαι πάντα δέος και τη δίψα να έρθω και του χρόνου…
