Η ευκολία με την οποία το μυαλό κομματικών στελεχών ή παρατρεχάμενων τείνει προς την κομπίνα, μικρή ή μεγάλη, ανέκαθεν ήταν τρομακτική. Κι αυτό δεν έχει αλλάξει στην Ελλάδα, παρότι η χώρα πέρασε από χίλια κύματα αβεβαιότητας κι οι πολίτες πλήρωσαν από την τσέπη τους τη χρεοκοπία, οικονομική, ηθική και πολιτική.
Σκάνδαλα, σκάνδαλα, σκάνδαλα… Μια ζωή ακούω για σκάνδαλα! Με πιο φρέσκο αυτό του ΟΠΕΚΕΠΕ με τις παράνομες επιδοτήσεις, για το οποίο έχουμε διαβάσει τα πιο απίθανα πράγματα. Από κοπάδια προβάτων που πολλαπλασιάστηκαν σε σημείο να μην τα χωρά όλη η Κρήτη, μέχρι κτηνοτρόφους με ΑΦΜ 19 εκατ. ευρώ…
Πρόσφατη είδηση στον καταιγισμό δημοσιευμάτων, αυτή που αφορά στον έλεγχο που ξεκίνησε για τις επιδοτήσεις προς τη «γαλάζια» Καλλιόπη Σεμερτζίδου και τον Θεσσαλό αγρότη και σύζυγό της, Χρήστο Μαγειρία. Δεν είμαι σε θέση –χρονικά μιλώντας– να κρίνω την ενοχή τους ή μη, παρά να κάνω υποθέσεις και εικασίες. Μακάρι οι Ferrari κι ο πολυτελής βίος τους να μην έχουν την παραμικρή σύνδεση με παράνομες επιδοτήσεις. Από αυτή την υπόθεση, όμως, κάνω εύκολα έναν συνειρμό. Νομίζω τον κάνουμε όλοι μας.
Ορισμένοι άνθρωποι στην Ελλάδα όταν αποκτούν εξουσία νιώθουν άτρωτοι, ανίκητοι, σίγουροι ότι θα έχουν τις απαραίτητες πλάτες από το εκάστοτε πολιτικό σύστημα ή κόμμα που (εξ)υπηρετούν, εάν χρειαστεί. Γνωρίζουν πως ακόμα και εάν πιαστούν με τη γίδα στην πλάτη, θα πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα για να την πληρώσουν.
Περιμένω με ενδιαφέρον και με αγωνία, μέσα σε αυτό το απέραντο μπάχαλο και τη λαμογιά, να δω τουλάχιστον να υλοποιούνται οι δεσμεύσεις για επιστροφές των κλεμμένων. Γιατί, δεν είναι αρκετό να τιμωρούνται οι καταχραστές και το χρήμα που εκλάπη να παραμένει στις τσέπες τους ή στις τσέπες των συγγενικών τους προσώπων. Η παραδειγματική τιμωρία είναι αυτονόητη!
Αυτό, όμως, που συμβαίνει πάντα, είναι ότι ταυτόχρονα τιμωρείται κι ο Έλληνας φορολογούμενος. Γιατί την κάθε λαμογιά, την κάθε απώλεια δημοσίου χρήματος ή δημόσιας περιουσίας, την πληρώνει πάντα ο συνεπής πολίτης. Είτε, λοιπόν, μπουν όλοι στη φυλακή είτε όχι, εφόσον τα χρήματα δεν γυρίσουν πίσω, στην ουσία πάλι εμείς θα πληρώσουμε τη νύφη…
Είναι άραγε, αφέλεια να προσδοκάμε στη σύγχρονη Ελλάδα καταδίκες πολιτικών προσώπων; Μπορεί κάποιος να πείσει τον εαυτό του για το αντίθετο, ζώντας στη χώρα που κόμματα χρωστούν εκατομμύρια στο Δημόσιο, αλλά συνεχίζουν να απολαμβάνουν της απόλυτης ασυλίας και δεν νιώθουν καν την υποχρέωση να καταβάλουν έστω ένα μέρος των χρημάτων που λαμβάνουν σε κάθε προεκλογική περίοδο; Την ίδια ώρα μάλιστα που συνάνθρωποί μας χάνουν τα σπίτια τους για μερικές χιλιάδες ευρώ…
Ίσως οι περιπτώσεις Τσοχατζόπουλου και Παπαγεωργόπουλου να αποτελούν για καιρό ακόμη μοναδικά παραδείγματα τιμωρίας πολιτικών που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα. Ίσως πάλι, ήταν οι δύο που την πλήρωσαν για να κυκλοφορούν ελεύθεροι δεκάδες (;) άλλοι…
Υ.Γ. 1: Με τόσα κλεμμένα χρήματα είναι δυνατόν να μην αλλάζει κάθε τόσο χρώμα ο εκλογικός χάρτης;
Υ.Γ. 2: Είναι δυνατόν να αλλάζει με τέτοια ευκολία το χρώμα κι ο αρχηγός να κάνει τον ανήξερο;
Υ.Γ. 3: Τελικά, ίσως το μεγαλύτερο ευεργέτημα που έχουμε ως μέλος της Ε.Ε., να είναι η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία!
