Στο ίδιο έργο θεατές… Φτάσαμε Νοέμβριο κι ακόμη γράφουμε για τα κακώς κείμενα στον τομέα της Παιδείας. Δύο μήνες μετά το πρώτο κουδούνι και τα προβλήματα παραμένουν, για μια ακόμα φορά, για μια ακόμα χρονιά.
Το υπουργείο παίζει τη γνωστή καραμέλα «δεν γνώριζα» ‒τους έχει γίνει πια συνήθεια‒ και προσπαθεί να μας πείσει ότι αγωνίζεται μέρα νύχτα για να βρει λύσεις. Η Περιφέρεια τα βάζει με τους ιδιώτες, την αισχροκέρδεια και την άλλη γνωστή καραμέλα της «έλλειψης κονδυλίων». Ίδιες ανεπάρκειες, ίδιες αστοχίες, ίδιες ταλαιπωρίες. Και ίδιες δικαιολογίες!
Δε θέλω να μηδενίζω τίποτα και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι προσπάθειες γίνονται. Μόνο που λείπει η αποτελεσματικότητα, ο σωστός προγραμματισμός και πρωτίστως το ενδιαφέρον που πρέπει να υπάρχει για ό,τι έχει σχέση με την Παιδεία.
Δεν φτάνουν τα προβλήματα της ελληνικής οικογένειας, δεν φτάνει η απογοήτευση που αισθάνονται με τη διαφθορά, τη Δικαιοσύνη, την ακρίβεια, υφίστανται και ταλαιπωρίες που όχι μόνο δεν τους αναλογούν, αλλά τους αιφνιδιάζουν.
Αν είναι ποτέ δυνατόν ένας γονέας να μαθαίνει μετά τον… αγιασμό ότι πρέπει να φροντίσει για το καθημερινό πηγαινέλα του παιδιού του στο σχολείο.
Φτάνει πια! Δεν γίνεται να ταλαιπωρούμε τόσο τους μαθητές και να αναγκάζουμε τους γονείς να γίνονται χίλια κομμάτια ή να βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη με σκοπό να γίνεται το αυτονόητο, δηλαδή να πηγαίνει στην ώρα του το παιδί να παρακολουθήσει τα μαθήματά του.
Αυτές οι καταστάσεις δεν είναι πρωτόγνωρες και αυτό μου προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, γιατί και στο παρελθόν αντιμετωπίστηκαν παρόμοια προβλήματα. Και τα αντιμετωπίζουν και φέτος παντελώς ανεπιτυχώς, αντί κάθε φορά να εμφανίζονται όλο και πιο αποτελεσματικοί, όλο και πιο έτοιμοι. Η ιστορία και η εμπειρία κανονικά διδάσκουν…
Δεν γνώριζε η Περιφέρεια ότι τον Ιούνιο ολοκληρώνονται οι συμβάσεις με τα σχολικά λεωφορεία και πάλι, αφού τα δρομολόγια είναι αυτά που είναι με τα προβλήματά τους και τις δυσκολίες τους, θα υπήρχαν άγονοι διαγωνισμοί;
Τι άλλαξε προς το καλύτερο για την εξάλειψη παρόμοιων προβλημάτων που παρουσιάστηκαν πριν μερικά χρόνια;
Δε γνώριζε το υπουργείο για τα κενά σε διδακτικό προσωπικό για να καλύψει τις ανάγκες εμπρόθεσμα; Γίνεται πρώτα να ξεκινάει η σχολική χρονιά και μετά να έπονται δύο νέες φάσεις προσλήψεων, οι οποίες εκ του αποτελέσματος συνεχίζουν να αφήνουν απαράδεκτα πολλές κενές θέσεις;
Δεν είναι ποτέ δυνατόν με τις ίδιες πρακτικές που ακολουθούμε κάθε χρονιά να περιμένουμε κάτι καλύτερο. Επίκαιρος πάντα ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, «παράνοια είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα».
