Μια συγκλονιστική ανάρτηση που περιγράφει την κατάσταση στα σχολεία, τις τραγικές ελλείψεις και το γεγονός ότι όλοι μαζί έχουμε αποτύχει και τα θύματα αυτής της αποτυχίας είναι τα ίδια μας τα παιδιά, έκανε η εκπαιδευτικός Ευτυχία Βαρσάμη.
«Βορά στα παιδιά, εκεί που ρίχνουμε το βάρος κάθε αποτυχίας, κάθε παραίτησης, κάθε πολιτικής αδιαφορίας. Δικής μας αδιαφορίας!!! Γιατί η κοινωνία είμαστε εμείς!
Μας φταίνε τα παιδιά που θυμώνουν, που δεν συγκεντρώνονται, που δεν σέβονται, που δεν προσπαθούν.
Μα ποιος τα κοίταξε αλήθεια μέσα στον χώρο που μεγαλώνουν;
Ποιος είδε τα σπασμένα θρανία, τη μούχλα στους τοίχους, τα παράθυρα που δεν ανοίγουν; Τους δασκάλους που λείπουν, τις χαλασμένες πόρτες, τα ταβάνια που στάζουν, τα καλοριφέρ που δε λειτουργούν;
Ποιος άκουσε τον θόρυβο της ψυχής τους μέσα στην ασφυξία μιας αίθουσας χωρίς αέρα και έμπνευση;
Σχολεία με ελλείψεις, τραγικές ελλείψεις, κι ας διακηρύσσουν πως όλα ήταν έτοιμα.
Τους δασκάλους που λείπουν, τα παιδιά της ειδικής αγωγής στο περιθώριο και τα υπόλοιπα απλώς να φυτοζωούν μέσα σε μια εκπαίδευση χωρίς ψυχή.
Μόνο που η ταμπέλα με το όνομα της Μαριέττας Γιαννάκου κόστισε περισσότερο από κάθε είδους ανακαίνιση που τόλμησαν να κάνουν.
Το φαίνεσθαι κέρδισε πάλι την ουσία.
Και τα παιδιά παραμένουν εκεί, σε χώρους που δεν μιλούν γι’ αυτά, δεν τα εμπνέουν, δεν τα σέβονται.
Μετά απορούμε γιατί είναι θυμωμένα.
Γιατί δεν αντέχουν, γιατί φωνάζουν, γιατί δεν προσαρμόζονται.
Μα ποιος ρώτησε ποτέ την επιστήμη πώς ο χώρος, το φως, ο ήχος, η ασφάλεια, η αισθητική επιδρούν στον ψυχισμό του παιδιού;
Ποιος ρώτησε πώς ανθίζει η μάθηση όταν το παιδί δεν νιώθει ούτε ασφάλεια ούτε φροντίδα;
Αντί για δασκάλους ψυχικά παρόντες, για γονείς με χρόνο και σύνδεση,
φέρνουν κάμερες να παρακολουθούν, να ελέγχουν, να επιτηρούν.
Και το αποκαλούν πρόοδο. Κι εμείς χειροκροτάμε; Αλήθεια; Αυτό θέλουμε για τα παιδιά μας;
Βορά στα παιδιά…
Γιατί δεν αντέχουμε να δούμε ότι οι ευθύνες είναι δικές μας.
Της κοινωνίας που προτιμά να αποκαλεί τα παιδιά «δύσκολα» αντί να ομολογήσει πως τα μεγαλώνει σε δύσκολες συνθήκες.
Μα η πρόοδος δεν είναι ο φακός της καμερας που βλέπει, είναι το βλέμμα που βλέπει.
Κι αυτό λείπει.
Το βλέμμα ανθρώπων, το άγγιγμα ψυχής, κι αυτό δεν υπάρχει πια, χαμένο μέσα στην εξουθένωση.
Αντί να επενδύουμε στην ψυχική υγεία των παιδιών, επενδύουμε στην ενοχή τους.
Αντί να ρωτάμε τι χρειάζονται, τους ζητάμε να χωρέσουν σε χώρους που δεν τους χωρούν. Που τους υποτιμούν….
Βορά στα παιδιά,
γιατί δεν αντέχουμε να δούμε ότι οι ευθύνες είναι δικές μας. Της κοινωνίας που προτιμά να αποκαλεί τα παιδιά δύσκολα αντί να ομολογήσει πως τα μεγαλώνει σε δύσκολες συνθήκες.
Μέχρι να στραφεί το βλέμμα από το παιδί στο περιβάλλον του, η εκπαίδευση θα παραμένει βιτρίνα κι η παιδική ψυχή το τίμημα!».
