Στο νησάκι Sulawesi στην Ινδονησία, ένα άκρως ανατριχιαστικό έθιμο, κρατάει τους νεκρούς στο σπίτι των οικογενειών τους, μέχρι την ημέρα που τα μέλη τους θα αποφασίσουν να τους αποχωριστούν. Εκεί, οι νεκροί, δεν είναι νεκροί.
Οι ντόπιοι προτιμούν να τους θεωρούν αρρώστους που απλώς έχουν περάσει σε μία διαφορετική κατάσταση ύπαρξης: τους μιλούν, τους φροντίζουν, τους προσφέρουν φαγητό και φροντίδα μέχρι τη μέρα που θα αποφασίσουν την ταφή τους.
Έχει προηγηθεί, βεβαίως, μουμιοποίηση του ανθρώπου που πέθανε, βάσει του κώδικα παράδοσης των Toraja. Η τελετή ταφής μπορεί να αργήσει για μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια.
Γιατί;
Διότι η παράδοση αυτών των οικογενειών θέλει τους πάντες, όλους τους συγγενείς μιας οικογένειας που είναι διασκορπισμένοι σε διάφορα απομονωμένα νησιά της Ινδονησίας να είναι παρόντες στο τελευταίο αντίο.
«Δεν φοβόμαστε τον θάνατο, γιατί όλοι βαδίζουμε προς τα εκεί. Όμως, δεν αποχωριζόμαστε εύκολα αυτούς, χωρίς τους οποίους νιώθουμε χαμένοι μέσα στη ζωή», εξηγεί ένας κάτοικος του νησιού, καθώς τα παιδιά του βρίσκονται πάνω από το άψυχο σώμα της γιαγιάς τους, αντιμετωπίζοντας το με απόλυτη φυσικότητα.
