Γράφει ο Γιάννης Πετρόπουλος, Ιατρός και φανατικός αναγνώστης
Το να αποτυπώσεις τα συναισθήματα που σου γεννά η παρουσία σε χώρα που φιλοξενεί Παγκόσμιο Κύπελλο είναι πολύ πιο δύσκολο από ότι μπορεί να φανταστεί κάποιος. Γιατί η αλήθεια είναι ότι συμβαίνουν πολύ… περισσότερα από όσα αναμένεις να βιώσεις μπαίνοντας στο αεροπλάνο.
Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώνονται στις πόλεις, στην προκειμένη περίπτωση της Ρωσίας, ντυμένοι στα χρώματα των εθνικών τους ομάδων και περιφέρονται στους δρόμους, πάντα με τη διάθεση ανεβασμένη λόγω της περίστασης (με εξαίρεση τις εξόδους που ακολουθούν μιας ήττας…). Γνωρίζεις άτομα από διάφορες γωνιές του πλανήτη, συζητάς, ανταλλάσσεις απόψεις και γίνεσαι ένα με την παρέα τους, σαν να τους γνωρίζεις χρόνια και να τους ξανασυνάντησες σε ουδέτερο έδαφος.
Βλέπεις πόση επιρροή έχει το ποδόσφαιρο στα συναισθήματά τους, αλλά παράλληλα και πόση μπύρα μπορούν να καταναλώσουν στο τσακίρ κέφι. Ακούς για τον Μέσι «που είναι πάλι εξαφανισμένος», τον Κριστιάνο «που δεν έχει συμπαραστάτες», αντικρίζεις θλιμμένους Αργεντινούς αδύναμους να πιστέψουν πως πρέπει να επιστρέψουν πρόωρα στην πατρίδα κι έκπληκτους Γερμανούς να αναρωτώνται πώς γίνεται τέσσερα χρόνια μετά το 7-1 επί της Βραζιλίας, να αποκλείονται από αδιάφορους Νοτιοκορεάτες.
Συναντάς μιλιούνια Άγγλων που κάθε τέσσερα χρόνια έχουν ακριβώς τον ίδιο καημό, να πάρουν ένα δεύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο και να φύγει η κατάρα του 1966 και Ιάπωνες να καθαρίζουν, όχι μόνο τις εξέδρες και τα αποδυτήρια, αλλά και τους δρόμους έπειτα από κάθε τους μαζική εξόρμηση.
Ακόμα και αν δεν αγαπάτε παθολογικά το ποδόσφαιρο, ακόμα και αν δεν βρείτε καν εισιτήριο να μπείτε σε γήπεδο, η παρουσία σας και μόνο σε χώρα που φιλοξενεί Μουντιάλ αποτελεί εμπειρία που θα διηγείστε με κάθε ευκαιρία.
Εμείς πήγαμε στη Μόσχα κι ευτυχώς για τους Ρώσους και τις υπόλοιπες φυλές του Ισραήλ είχαμε μαζί μας και τη Marathon Press. Αν μη τι άλλο, να ξεστραβωθούν και λίγο…
Τα φιλιά μας από την Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας κι όχι μονο…
