Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΓΙΑΝΟΣ
Η κακοκαιρία και τα χιόνια των προηγούμενων ημερών και δυο-τρεις φωτογραφίες που βρήκε και μου έστειλε ο φίλος μου, Μάκης Κουλουμπής, από το πλούσιο αρχείο του, έγιναν αφορμή για να πλημμυρίσει η μνήμη μου από εικόνες και γεγονότα από τον μεγάλο χιονιά του 2004 στη Νέα Μάκρη. Την εποχή που ήμουν στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου, με Δήμαρχο τον Ιορδάνη Λουίζο.
Δύο ολόκληρες θητείες, οκτώ ολόκληρα χρόνια γεμάτα ευθύνη αλλά και δημιουργία. Τότε είχα την τύχη να ζω στη Νέα Μάκρη, μια και ήμουν γιατρός στο Κέντρο Υγείας. Βλέποντας τις φωτογραφίες, στο μυαλό μού ήρθε εκείνη η αξέχαστη βραδιά της Τσικνοπέμπτης, που μέσα σε δυο ώρες το χιόνι έντυσε στα λευκά όλη την πόλη. Λες και επειδή ήταν Απόκριες, η Νέα Μάκρη γιορτάζοντας το καρναβάλι αποφάσισε να φορέσει ένα κάτασπρο παχύ ντόμινο.
Με έναν χιονιά πρωτόγνωρο για την περιοχή μας, το ξημέρωμα βρήκε την πόλη μας αποκλεισμένη, με πολλές περιοχές όπως ο Νέος Βουτζάς, η Ανατολή και όλο το κομμάτι ανεβαίνοντας προς τον Άγιο Εφραίμ, κυριολεκτικά απροσπέλαστες. Στη Λεωφόρο Μαραθώνος γίνονταν ακόμα τα έργα διαπλάτυνσης. Τα τηλέφωνα του Δημαρχείου χτύπαγαν χωρίς σταματημό με τους ξαφνιασμένους και τρομαγμένους συμπολίτες μας να βρίσκονται σε απόγνωση και να ζητούν βοήθεια.
Αν και τα μετεωρολογικά δελτία δεν έδιναν τόσο σαφή πρόγνωση για χιονόπτωση όσο δίνουν σήμερα, ο Δήμαρχος είχε προετοιμάσει κατάλληλα τον Δήμο και όλοι οι συνάδελφοι Δημοτικοί Σύμβουλοι, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι, ήμασταν έτοιμοι και στην πρώτη γραμμή.
Θυμάμαι ακόμα τον Νεκτάριο, τον Δημήτρη, τον Κώστα και τ’ άλλα παιδιά του Δήμου που έτρεχαν να βοηθήσουν όπου μπορούσαν να φτάσουν, ακόμα και με δικά τους μέσα. Πέρα από τον εξοπλισμό του Δήμου, είχαν επιταχθεί όλα σχεδόν τα ειδικά για την περίσταση μηχανήματα εργολάβων της περιοχής, ακόμα και υδροφόρες που γέμιζαν θαλασσινό νερό από το λιμάνι και το έριχναν στους δρόμους για να μην παγώσουν.
Επιπλέον, κάποιες προσωπικές γνωριμίες του Δημάρχου αλλά και το γεγονός της φιλοξενίας στην πόλη μας των στρατιωτικών κατασκηνώσεων, μας έδωσαν την ευκαιρία να έχουμε και την άμεση υποστήριξη του Στρατού στο έργο μας, με ειδικά στρατιωτικά οχήματα να καταφθάνουν έξω από το Δημαρχείο. Εκχιονιστικά, τζιπ 4Χ4, μέχρι και τεθωρακισμένο ερπυστριοφόρο όχημα μάχης, καθώς και 20 περίπου άτομα στρατιωτικό προσωπικό, για περίπου πέντε μέρες, ήταν στη διάθεση του Δήμου.
Έτσι καταφέραμε ν’ ανοίξουμε πολλούς κλεισμένους δρόμους και να πηγαίνουμε στους κατοίκους μας ό,τι είχαν ανάγκη: ψωμιά, γάλατα, παιδικές τροφές, φάρμακα, ακόμα και… τσιγάρα. Πολλές ήταν οι φορές που χρειάστηκε να προσφέρουμε και ιατρική βοήθεια κατ’ οίκον σε συμπολίτες μας που είχαν άμεση ανάγκη ή ακόμα και να τους μεταφέρουμε στο Κέντρο Υγείας. Θα μου μείνει αξέχαστο το ξάφνιασμα και η χαρά των συμπολιτών μας όταν φτάναμε στα σπίτια τους. Αυτό που έβλεπα ήταν ότι πέραν από τις ανάγκες που τους καλύπταμε, πιο πολύ τους ικανοποιούσε το συναίσθημα ότι ο Δήμος δεν τους είχε ξεχάσει.
Ευτυχώς τότε, παρότι σε όλη την πόλη είχαν πέσει από το χιόνι χιλιάδες δέντρα και κλαδιά, δεν είχαν προκύψει έντονα προβλήματα ζημιών και διακοπές ρεύματος, όπως έγινε φέτος.
Ο χώρος της εφημερίδας είναι μικρός, αλλά οι μνήμες πολλές. Τελικά το σίγουρο είναι ότι ο Δήμος μας τότε έδωσε σε όλους μας την ευκαιρία να αισθανθούμε την ικανοποίηση που φέρνει η υπευθυνότητα και η προσφορά.
Δεν θα ξεχάσω τα όμορφα φαγητά που έφτιαχναν η Σοφία και ο Πέτρος, στην ταβέρνα τους πίσω από το Δημαρχείο όπου συνόδευα τα μεσημέρια τους φαντάρους, καθώς ο Δήμος είχε αναλάβει το συσσίτιό τους όσες μέρες ήταν μαζί μας.
Άφησα για το τέλος ένα χαριτωμένο, θα ‘λεγα, γεγονός που μου θύμισε ο φίλος ο Μάκης, ειδικός συνεργάτης τότε του Δημάρχου. Πηγαίνοντας με το τεθωρακισμένο στον Νέο Βουτζά να παραδώσουμε προμήθειες, μια κάτοικος μας ζήτησε να της πάμε και κάποια σπέσιαλ πουράκια που τα είχε μόνο το περίπτερο της Αγίας Μαρίνας απέναντι από την εκκλησία. Για κακή της τύχη όμως είχαν τελειώσει και της υποσχέθηκα ότι θα της τα πάω με το… επόμενο δρομολόγιο τεθωρακισμένου.
Δυστυχώς, ακόμα της τα χρωστάω…
