
Γράφει ο Μιλτιάδης Βράτσος
Δεν ήταν ο μεγαλύτερος, δεν ήταν ο πολυπληθέστερος σε συμμετοχές, ήταν όμως σίγουρα ένας από τους πιο φορτισμένους συναισθηματικά μαραθωνίους δρόμους που πραγματοποιήθηκαν φέτος σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ήταν μια ευκαιρία που δόθηκε στους απλούς Έλληνες πολίτες να έρθουν σε επαφή με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, χωρίς τη μεσολάβηση πολιτικών, τραπεζικών ή… τροϊκανών. Και η συγκεκριμένη επαφή ήταν με μία λέξη συγκλονιστική!
«Έλληνες, εσείς ποτέ δε σκύψατε το κεφάλι». «Ελλάδα εμείς σου χρωστάμε, δε μας χρωστάς εσύ». «Έλληνες, κουράγιο δε θα σας εγκαταλείψουμε»…
Ήταν ίσως ο πρώτος μαραθώνιος στον οποίο οι δρομείς επιχειρούσαν να οπλίσουν με δύναμη και κουράγιο τους θεατές. Μέσα στο ψιλόβροχο, με τον ισχυρό άνεμο να επιχειρεί κι αυτός να απομακρύνει έστω και για λίγες ώρες από τον ουρανό του λεκανοπεδίου τα σύννεφα της οικονομικής κρίσης, ο 29ος Κλασσικός Μαραθώνιος της Αθήνας θα μείνει στην ιστορία για τους δικούς του ξεχωριστούς ρόλους. Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά ακόμη για την εμπειρία που ζήσαμε εκείνο το πρωινό της 13ης Νοεμβρίου. Θα μπορούσαμε να σταθούμε ιδιαίτερα στη συγκλονιστική παρουσία των κατοίκων της Νέας Μάκρης… Με το τσουχτερό κρύο να διαπερνά ακόμη και τα πιο χοντρά μπουφάν και το ψιλόβροχο να μαστιγώνει τα πρόσωπα με τη βοήθεια του ισχυρού αέρα, το ντεκόρ στα περισσότερα από τα 42 χιλιόμετρα της μαραθώνιας διαδρομής ήταν… άδεια πεζοδρόμια. Ελάχιστες ήταν οι εξαιρέσεις του κανόνα (όπως η Ραφήνα και η Αγία Παρασκευή) με τη Νέα Μάκρη να… κλέβει τις καρδιές των αθλητών. Και όχι άδικα!
Θα μπορούσαμε να μείνουμε ακόμη και στους μαθητές της ΣΤ’1 του Δημοτικού Σχολείου Ανατολής που ακολούθησαν τα βήματα των δρομέων στέλνοντας το δικό τους ξεχωριστό μήνυμα ελπίδας για το μέλλον.Ωστόσο το πρώτο πράγμα που θέλουμε να κάνουμε είναι να σφίξουμε το χέρι των δεκάδων μαραθωνοδρόμων του Τελμησσού που εκπροσώπησαν την πόλη μας σ΄ αυτή τη μεγάλη γιορτή του κλασσικού αθλητισμού. Άλλωστε, όποιες κι αν ήταν οι δικές μας εμπειρίες ως θεατές δε συγκρίνονται ούτε στο ελάχιστο με τις αντίστοιχες που έζησαν οι περίπου 8.500 δρομείς που δοκίμασαν τις αντοχές τους κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες. Παραδίδουμε λοιπόν τη σκυτάλη στον Μιλτιάδη Βράτσο, ο οποίος σε ηλικία 66 ετών κατάφερε κάτι που θα ζήλευαν ακόμη και έφηβοι αθλητές: Να τερματίσει στην πιο απαιτητική και δύσκολη διαδρομή μαραθωνίου που υπάρχει στον κόσμο. Τιμώντας όλους τους αθλητές του Τελμησσού στο πρόσωπό του, επιχειρούμε να δούμε το φετινό Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας μέσα από τα δικά του μάτια…
Σε κάθε πολύ μεγάλο αγώνα, όπως ο ετήσιος Μαραθώνιος στην Κλασσική Διαδρομή, η δημοσιότητα στρέφεται κυρίως, αφ’ ενός στα πολύ μεγάλα ονόματα των αθλητών που μετέχουν, τερματίζουν και σε πόσο χρόνο τερμάτισαν και αφ’ ετέρου στους αστέρες του εγχώριου lifestyle και στο τι φορούσαν, πως είχαν τα μαλλιά τους και τι δηλώσεις έκαναν στον ρεπόρτερ όταν τους ρώτησε «γιατί πήραν μέρος στον αγώνα».Πόσες όμως πραγματικά όμορφες στιγμές, αγωνίες, συγκινήσεις, λιποψυχίες, αναθαρρήματα και συνολικά πόσες προσπάθειες βιώνει ένας αθλητής που αποφασίζει να τρέξει έναν Μαραθώνιο; Πιστέψτε με πάρα πολλές. Η συμμετοχή αλλά και ο τερματισμός κάποιου σε έναν Μαραθώνιο, ακούγεται κοινότυπο, αλλά μπορεί να χαρακτηριστεί σαν εμπειρία ζωής.Σήμερα, από τις φιλόξενες σελίδες της εφημερίδας μας (σ.σ. τη χαρακτηρίζω δική μας καθώς είναι η πρώτη που κυκλοφορεί στην πόλη με αποκλειστική θεματολογία για το νέο μας δήμο), θα σας παραθέσω μερικές «εικόνες» από την συμμετοχή μου στον Μαραθώνιο της 13ης Νοεμβρίου.
Στην αφετηρία…
Με τα γκρίζα σύννεφα να δεσπόζουν στο ντεκόρ της διαδρομής, φτάνουμε στο χώρο της Αφετηρίας στο Μαραθώνα.
Η συμμετοχή των δρομέων φαινότανε και ήταν, σαφώς, πολύ μικρότερη από την περυσινή. Μη ξεχνάμε βεβαίως πως ο Μαραθώνιος του 2010 ήταν σε ανάμνηση των 2.500 χρόνων από την Μάχη του Μαραθώνα το 490 π.χ. και την διαδρομή που έκανε τότε ο ημεροδρόμος για να αναγγείλει τη νίκη στους Αθηναίους.
Πλησιάζει η ώρα της εκκίνησης. Ένα ψιλόβροχο έρχεται να προστεθεί στο δυνατό βοριά των 8 με 9 μποφόρ που εμαίνετο από την προηγούμενη μέρα. Η θερμοκρασία είχε κολλήσει στους 8 με 9 βαθμούς και η ίδια θα παρέμενε σε όλη την διάρκεια του αγώνα.
Όλοι εμείς οι δρομείς των «πίσω μπλοκ» εκκίνησης, ομολογουμένως με μικρές εμπειρίες αγώνων σε τέτοιες καιρικές συνθήκες, προσπαθούσαμε να καταστρώσουμε στο μυαλό μας κάποιο σχέδιο που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε. Κάποιοι μάλιστα αποφασίζουν να τρέξουν φορώντας αδιάβροχα και νιτσεράδες…
Γύρω μας παντού δρομείς από άλλα κράτη του κόσμου. Ήταν πολύ μεγάλη η συμμετοχή τους, αυτό ήταν εμφανέστατο. Δίπλα μου εναλλάσσονταν δρομείς που βεβαίως δεν μιλούσαν τη γλώσσα μας.
Ξένοι και Έλληνες συνέθεταν ένα παζλ που όμοιο του δύσκολα συναντάς σε άλλη εκδήλωση στον κόσμο.
Άλλος έτρεχε ξυπόλυτος, άλλος κουβαλώντας μια ασπίδα στην πλάτη, άλλος φορώντας πανοπλία αρχαίου Έλληνα. Δρομείς κάθε ηλικίας, κάθε εθνικότητας, ακόμη και άνθρωποι που έχουν χάσει το ένα τους χέρι. Τους αντικρίζεις και υποκλίνεσαι στη δύναμη της ψυχής τους.
Στη διαδρομή…
Αν και λένε ότι κάθε αρχή και δύσκολη, στο μαραθώνιο μάλλον η εκκίνηση αποτελεί το πιο άνετο κομμάτι της διαδρομής. Έχοντας περάσει σε 39 λεπτά τα πρώτα πέντε χιλιόμετρα αρχίζουν να περνούν από το μυαλό μου οι πρώτες σκέψεις. Οι θεατές, σε όλο το μήκος της Μαραθώνιας διαδρομής, ήσαν πολύ λιγότεροι από άλλες χρονιές. Ο δυνατός αέρας και η χαμηλή θερμοκρασία εμπόδισαν τον κόσμο να παρακολουθήσει τις προσπάθειες των μετεχόντων. Με εντυπωσίασε ο μεγάλος αριθμός των οικονομικών μεταναστών κάθε ηλικίας, ανδρών, γυναικών και παιδιών που σε όλο το μήκος της διαδρομής επευφημούσαν, χειροκροτούσαν και παρότρυναν τους μετέχοντες δρομείς τραβώντας ταυτόχρονα φωτογραφίες και βίντεο. Κάποιοι από τους μετέχοντες ξένους αθλητές, είτε κρατούσαν μικρά σημαιάκια στο χέρι, είτε υπήρχε κάποιο διακριτικό της καταγωγής τους στην ενδυμασία τους γινόντουσαν δέκτες ιδιαίτερων επευφημιών από τους θεατές. Ιδιαίτερα οι Ιταλοί αθλητές που εκείνες τις ημέρες, τα καμώματα του Μπερλουσκόνι είχαν φέρει τη χώρα τους σε μια «δυσμενή» επικαιρότητα. Το viva Italia – κάτω ο Μπερλουσκόνι το άκουσα πολλές φορές να βγαίνει από το στόμα των θεατών.
Κανείς δεν έκανε κριτική για την υποστήριξη – τροφοδοσία των αθλητών κατά την διάρκεια του φετινού αγώνα. Αν πέρυσι ήταν πολύ καλή, εφέτος ήταν άριστη. Κυρίαρχη η προσφορά των εθελοντών, τους αξίζουν συγχαρητήρια και πολλά ευχαριστώ.Μια ακόμη εμπειρία, ίσως η πιο συγκλονιστική, από την εφετινή μου συμμετοχή στον Μαραθώνιο ήταν αυτή που έζησα την στιγμή που περνούσα κάτω από την γέφυρα της Κατεχάκη. Μια πολυμελής ομάδα τυμπανιστών, υποθέτω νέων, κτυπούσαν ασταμάτητα τα τύμπανά τους, σε ρυθμό όχι συγκεκριμένο. Το άκουσμα αυτό, μέσα στο σκοτάδι λόγω της συννεφιάς, έκανε το πέρασμά μου κάτω από την γέφυρα κάτι που θα μου μείνει αλησμόνητο.
Παρ’ ότι είχα τρέξει ήδη 35 χιλιόμετρα και βρισκόμουν σε φοβερή υπερένταση σωματική και ψυχική, ξέσπασα σε λυγμούς. Δεν μπόρεσα να κρατηθώ, όπως έμαθα όμως και σε άλλους συναθλητές μου δημιουργήθηκαν τα ίδια αισθήματα. Αυτά τα παιδιά τα ευχαριστώ. Ίσως και μόνο γι’ αυτό άξιζε η συμμετοχή μου. Σίγουρα πάντως ο ήχος από τα τύμπανά τους αποτέλεσε σύμμαχό μου στα τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής. Έφτασα στο Παναθηναϊκό Στάδιο μετά από 6 ώρες, 2 λεπτά και 10 δευτερόλεπτα. Και πιστέψτε με, κάθε δευτερόλεπτο άξιζε τον κόπο…