«Συγκινήθηκες όταν τελείωσε το µατς και το πήρε ο Αντετοκούνµπο;» µε ρώτησε ένας φίλος το πρωί της περασµένης Τετάρτης, λίγες ώρες µετά τον θρίαµβο των Μιλγουόκι Μπακς στους τελικούς του NBA.
«Οχι απλώς συγκινήθηκα, αλλά ήθελα να ουρλιάξω από τη χαρά µου», του απάντησα µε χαµόγελο. Η αλήθεια είναι ότι τα ξηµερώµατα της Τετάρτης πανηγυρίσαµε όλοι στο γραφείο σαν µικρά παιδιά.
Σαν να ήµασταν από µικροί οπαδοί των Μπακς και µοιραζόµασταν εκείνη τη στιγµή τη χαρά των αυθεντικών οπαδών των Ελαφιών. Χαµογελούσαµε βλέποντας τον δικό µας Γιάννη σε µια µεγαλειώδη παράσταση να δίνει και την ψυχή του οδηγώντας την οµάδα του στη γη της Επαγγελίας και δακρύζαµε βλέποντάς τον να δακρύζει και ακούγοντάς τον να µιλάει.
Γιατί το πραγµατικό µεγαλείο του δεν έχει να κάνει µε τα όσα απίστευτα έχει πετύχει στα οκτώ χρόνια που βρίσκεται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αλλά µε το ότι ακόµη και τώρα, που είναι στην κορυφή της µπασκετικής Ιερουσαλήµ, παραµένει µέσα του ο Γιαννάκης από τα Σεπόλια. Ανθρώπινος και αυθεντικός όσο λίγοι… Στα 26 του χρόνια όχι µόνο έχει ζήσει όσα δεν θα ζήσουν πολλοί άνθρωποι σε δύο ζωές (ή και παραπάνω), αλλά έχει πετύχει και πολλά περισσότερα απ’ όσα είχε φανταστεί µικρό παιδί στα Σεπόλια.
Τότε που πουλούσε µαζί µε τη µητέρα του και τα αδέλφια του CD για να ζήσουν και δεν ήξερε τι του ξηµέρωνε, όµως κανείς δεν µπορούσε να του απαγορέψει να ονειρεύεται ότι κάποια µέρα θα γίνει παίκτης του NBA και θα κατακτήσει τον τίτλο του πρωταθλητή.
Το life story του Γιάννη Αντετοκούνμπο δεν είναι η µοναδική συγκινητική ιστορία που υπάρχει στην αθλητική κοινωνία. Υπάρχουν κι άλλα πολλά παραδείγµατα αθλητών που ξεκίνησαν από (πολύ) χαµηλά και υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, αλλά κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή. Η διαφορά του όµως (από σχεδόν όλους τους υπόλοιπους) είναι ότι όχι µόνο έκανε τα όνειρά του πραγµατικότητα, αλλά παραµένει το ίδιο σεµνός και ταπεινός όπως τα χρόνια που µεγάλωνε µέσα στη φτώχεια και την ανέχεια.
Οι συµβολικοί αριθµοί
Τον Ιανουάριο του 1968 οι ΗΠΑ βίωναν τον εφιάλτη του πολέµου στο Βιετνάµ, όπου πλέον ήταν φανερό πως ήταν µια χαµένη ιστορία, αλλά στο Ουισκόνσιν πανηγύριζαν την… επιστροφή της Πολιτείας στο NBA. Ο διαγωνισµός για την ονοµασία της οµάδας ανέδειξε τον «Ρόµπιν» (το επίσηµο πουλί της Πολιτείας, ο αµερικανικός κοκκινολαίµης), αλλά τελικά οι κριτές έκριναν ότι δεν ήταν εύηχο και επιλέχθηκε το «Μπακς» (τα ελάφια, που είναι το επίσηµο άγριο ζώο του Ουισκόνσιν). Τον ∆εκέµβριο του ίδιου χρόνου ο Φρανκ Σινάτρα ηχογραφούσε το περίφηµο «My Way», το οποίο δεν ξέρουµε αν ήταν µέσα στα CD που πουλούσε ο Γιάννης στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας του, αλλά 50 χρόνια αργότερα το… τραγούδησε στίχο προς στίχο µ’ έναν δικό του µοναδικό τρόπο. Θα επανέλθουµε όµως σε αυτό αργότερα, αλλά προς το παρόν θα µείνουµε λίγο ακόµη στα ιστορικά γεγονότα που αφορούν το Μιλγουόκι και τους Μπακς.
Στο ντραφτ του 1969 οι Μιλγουόκι Μπακς και οι Φίνιξ Σανς (ναι, ναι, το ζευγάρι του φετινού τελικού), ως οι τελευταίες οµάδες στις περιφέρειές τους, είχαν το δικαίωµα να κάνουν τις δύο πρώτες επιλογές και το ποια θα διαλέξει πρώτη κρίθηκε στο στρίψιµο του νοµίσµατος! Τυχεροί ήταν οι Μπακς, οι οποίοι και επέλεξαν τον (τότε) Φέρντιναντ Λιούις Αλσιντορ, ο οποίος στις 30 Απριλίου του 1971 οδηγούσε το Μιλγουόκι στον πρώτο (και µοναδικό έως και φέτος) τίτλο της ιστορίας του και την εποµένη των πανηγυρισµών ανακοίνωσε δηµόσια ότι ασπάστηκε το Ισλάµ αλλάζοντας το όνοµά του σε Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ.
«Πολλοί από τους σκλάβους που ήρθαν στις ΗΠΑ ήταν µουσουλµάνοι. Την οικογένειά µου την έφερε ένας Γάλλος κηπουρός, που λεγόταν Αλσιντορ και είχε έρθει από το Τρινιδάδ. Η φυλή µου ήταν η Γιορούµπα και είχαν επιβιώσει από τη σκλαβιά. Ολα αυτά µου τα είπε ο πατέρας µου όταν ήµουν παιδί», δήλωνε ο ίδιος εξηγώντας την απόφασή του… Τώρα όµως τη θέση στις καρδιές των φίλων του Μιλγουόκι πήρε πλέον ο Γιάννης Αντετοκούνµπο, ο οποίος οδήγησε τους Μπακς στον δεύτερο τίτλο της ιστορίας τους. Και το έκανε 50 χρόνια από τη συµπλήρωση του πρώτου ιστορικά τίτλου των Ελαφιών, µε µια µυθική εµφάνιση όπου σταµάτησε στους 50 πόντους.
Και το έκανε φορώντας τη φανέλα µε το Νο34 (1963 τα γενέθλια της µητέρας του, 1964 τα γενέθλια του πατέρα του), 34 χρόνια µετά τον θρίαµβο της Εθνικής Ελλάδας στο Ευρωµπάσκετ της Αθήνας. Και το έκανε ο δικός µας Γιάννης, το παιδί των µεταναστών από τη Νιγηρία, που το όνοµά του στη φυλή των Γιορούµπα (ναι, ναι, η ίδια φυλή από την οποία προέρχεται και ο Καρίµ Αµπντούλ Τζαµπάρ) όπου ανήκε ο παππούς του, από την πλευρά της µητέρας του, σηµαίνει «το στέµµα επέστρεψε από το εξωτερικό». Εχοντας κατακτήσει πια την κορυφή, το ερώτηµα πλέον είναι: Μπορεί το Μιλγουόκι να παραµείνει εκεί για αρκετά χρόνια δηµιουργώντας τη δική του δυναστεία; Η απάντηση είναι «δύσκολα», ωστόσο εξίσου δύσκολο ήταν να φτάσει και µέχρι εκεί.
Εξωπραγµατικά γήινος
«∆εν θα φύγω ποτέ από την οµάδα και την πόλη του Μιλγουόκι, µέχρι να χτίσουµε µια οµάδα που θα κάνει πρωταθλητισµό». Οταν ο Γιάννης έκανε αυτή τη δήλωση το µακρινό 2014 κάποιοι χαµογέλασαν ειρωνικά, άλλοι απόρησαν µε την αυθάδεια του Ελληνα πιτσιρικά που µόλις είχε ολοκληρώσει τη ρούκι χρονιά του στο NBA, ενώ οι περισσότεροι δεν ασχολήθηκαν. Το ξηµέρωµα της 21ης Ιουλίου φρόντισε να τους το υπενθυµίσει.
Οι Μπακς από οµάδα-κοµπάρσος έγιναν brand name αγωνιστικά και οικονοµικά (θα το αναλύσουµε κι αυτό παρακάτω), ο ίδιος από ένας άγουρος πιτσιρικάς έγινε ο απόλυτος ηγέτης της οµάδας, φτάνοντας να αναδειχθεί δύο φορές MVP του πρωταθλήµατος. «Θέλω να ευχαριστήσω τον Θεό που µε ευλόγησε µε αυτό το ταλέντο, για να είµαι στη θέση που βρίσκοµαι σήµερα. Θέλω να τον ευχαριστήσω που µε έβαλε σε αυτή τη θέση. Ολα τα κάνω µέσω Αυτού, είµαι απίστευτα ευλογηµένος.
Την οµάδα µου, κυρίως τους συµπαίκτες µου. Θέλει πάνω από έναν παίκτη για να έχεις πάνω από 60 και τους ευχαριστώ που ήταν µαζί µου στον πόλεµο. Θέλω να ευχαριστήσω το τεχνικό επιτελείο που µας έµαθε όλα όσα έπρεπε να ξέρουµε. Τη διοίκηση που πίστεψε. Ηµουν 18 ετών στην Ελλάδα και µε πίστεψαν. Ευχαριστώ το Μιλγουόκι, την Ελλάδα και τους Νιγηριανούς που µε υποστηρίζουν», είχε πει µε δάκρυα στα µάτια όταν παρέλαβε το πρώτο βραβείο MVP (έχοντας µνηµονεύσει τον αδικοχαµένο πατέρα του Τσαρλς, τη µητέρα του Βερόνικα και τα αδέλφια του, Θανάση, Κώστα, Αλέξανδρο).
Και ανταποδίδοντας την εµπιστοσύνη που του έδειξαν, τον περασµένο ∆εκέµβριο ανανέωσε το συµβόλαιό του για τα επόµενα πέντε χρόνια κλείνοντας τα αφτιά του στις σειρήνες των µεγάλων κλαµπ του NBA που έκαναν χώρο στο salary cap για να τον κάνουν δικό τους. «Αυτό είναι το σπίτι µου, αυτή είναι η πόλη µου. Είµαι ευλογηµένος να λογίζοµαι ως µέλος των Μιλγουόκι Μπακς για τα επόµενα πέντε χρόνια. Ας κάνουµε αυτά τα χρόνια να µετρήσουν. Το σόου συνεχίζεται, πάµε», ήταν τα λόγια του που άφησαν πολλούς µε το στόµα ανοιχτό. Οι κακεντρεχείς φυσικά και είχαν σταθεί στα 228 εκατ. δολάρια που θα πάρει σε αυτή την πενταετία (λες και τα έκλεψε από κανέναν ή είναι δηµόσιο χρήµα), όµως ο Γιάννης είχε µιλήσει και πάλι µέσα από την καρδιά του. Εχοντας µεγαλώσει σε µια απίστευτα δεµένη οικογένεια και έχοντας εισπράξει αληθινή αγάπη στο Ουισκόνσιν, ο Greek Freak δεν µπορούσε να τους γυρίσει την πλάτη.
Κι έµεινε για να τους κάνει περήφανους. Και τους έκανε. Οχι µόνος του, αλλά µαζί µε όλη την υπόλοιπη οµάδα. Με τη δεύτερη οικογένειά του. Που δεν την ξέχασε ούτε στην πιο µεγάλη (µέχρι την επόµενη) στιγµή της καριέρας του. «Κρις, τα καταφέραµε! Γα…το, τα καταφέραµε», είπε δευτερόλεπτα µετά την ανάδειξή του απευθυνόµενος στον διόσκουρό του Κρις Μίντλετον και άφησε το µικρόφωνο για να τον αγκαλιάσει, αφού πρώτα είπε προς όλο τον κόσµο: «∆εν ξέρετε πόσο µ’ έχει βοηθήσει αυτός ο τύπος για να γίνοµαι κάθε µέρα και καλύτερος». Κι όταν ήρθε η ώρα της συνέντευξης Τύπου ήταν ίσως η µοναδική στιγµή που βγήκε στην επιφάνεια ένα µικρό «εγώ».
Απολύτως δικαιολογηµένα… «Ξέρετε, κάποιες φορές είµαι ξεροκέφαλος. Αλλά ήθελα να τελειώσω τη δουλειά εδώ στο Μιλγουόκι. Θα µπορούσα να πάω σε µια υπεροµάδα, να κάνω το κοµµάτι µου και να γίνω πρωταθλητής. Αυτός θα ήταν ο εύκολος δρόµος. Αυτός εδώ όµως είναι ο δύσκολος δρόµος για να πετύχεις. Και τα καταφέραµε». Προσέξτε τη λεπτοµέρεια: «Θα µπορούσα (σ.σ.: εγώ) να πάω σε µια υπεροµάδα. Αυτός εδώ όµως είναι ο δύσκολος δρόµος για να πετύχεις. Και τα καταφέραµε (σ.σ.: εµείς)». Ακόµη και σε αυτό το µικρό ξέσπασµα τελικά, κατάφερε να βάλει το «εγώ» κάτω από το «εµείς» και το έκανε µε τον δικό του τρόπο.
«My Way», που θα έλεγε κι ο Σινάτρα, µια και το αναφέραµε για να τελειώσουµε µε την εκκρεµότητα που έχουµε αφήσει από την αρχή του κειµένου. Το αρχικό τραγούδι ήταν γαλλικό, αλλά το διασκεύασε ο Πολ Ανκα για τον Σινάτρα, ο οποίος µε τις παρεµβάσεις του το µετέτρεψε σε προσωπικό ύµνο. Ενα τραγούδι που µιλούσε για τη ζωή του. Για τη ζωή που έζησε µε τον δικό του τρόπο. Οπως ακριβώς το κάνει και ο Γιάννης που σιγοτραγουδά:
«Εχω ζήσει µια ζωή γεµάτη
Ταξίδεψα σε κάθε αυτοκινητόδροµο /
Και έκανα πολλά άλλα /
Τα έκανα, τα έκανα µε τον δικό µου τρόπο /
Ποιος ο λόγος ύπαρξης ενός άνδρα; /
Τι του έχει αποµείνει; /
Εάν δεν πρόκειται για τον εαυτό του;
Τότε δεν έχει τίποτα /
Για να πει αυτά που πραγµατικά αισθάνεται /
Kαι όχι τα λόγια κάποιου άλλου που σκύβει το κεφάλι».
Η επόµενη µέρα
Η παρέλαση των πρωταθλητών στους δρόµους του Μιλγουόκι το βράδυ της Πέµπτης ήταν η τελευταία πράξη των πανηγυρισµών για την κατάκτηση του πρωταθλήµατος. Αµέσως µετά οι παίκτες των Μπακς εξαφανίστηκαν ξεκινώντας τις διακοπές τους, αφήνοντας όµως πίσω τους ανθρώπους του κλαµπ να ασχοληθούν µε την επόµενη µέρα.
Μια µέρα που µοιάζει πιο λαµπερή από ποτέ σε οικονοµικό και οργανωτικό επίπεδο, αλλά έχει ερωτήµατα στο αγωνιστικό κοµµάτι.Ξεκινώντας από το δεύτερο, τα δεδοµένα έχουν ως εξής: οι τρεις Σωµατοφύλακες (Αντετοκούνµπο, Μίντλετον, Τζρου Χολιντέι) θα είναι µαζί (αν δεν προκύψει κάποια ανταλλαγή) για ακόµη τρία χρόνια τουλάχιστον, ενώ για µια διετία θα είναι και ο Ντ’ Αρτανιάν της παρέας (Μπρουκ Λόπεζ). Ο Γιάννης από την 1η Σεπτεµβρίου θα έχει σε ισχύ το νέο super max συµβόλαιό του (228 εκατ. δολάρια για πέντε χρόνια), ο Χόλιντεϊ υπέγραψε µεσούσης της χρονιάς επέκταση για άλλα τέσσερα χρόνια (130 εκατ.), ο Μίντλετον έχει συµβόλαιο για άλλα τρία χρόνια (113 εκατ.) και ο Λόπεζ για άλλα 2 (26 εκατ.). Κάπου εδώ τελειώνουν τα ευχάριστα και αρχίζουν οι πονοκέφαλοι, γιατί οι δύο αφανείς ήρωες της οµάδας, Πι Τζέι Τάκερ και Μπόμπι Πόρτις, είναι στον αέρα.
Ο πρώτος είναι ελεύθερος (και περιζήτητος) και ο Πόρτις έχει δικαίωµα για να ανανεώσει για έναν ακόµη χρόνο, αλλά η οψιόν είναι δική του (αν θέλει, φεύγει). Αν µείνει παίρνει 3,8 εκατ., αν βγει στην αγορά ίσως βρει περισσότερα, αλλά το Μιλγουόκι, δεν έχει πολλά περιθώρια µε τα ισχύοντα δεδοµένα στο salary cap. Στο ερώτηµα αν το Μιλγουόκι µπορεί να βρει καλύτερους από αυτούς τους δύο η απάντηση είναι «πιθανότατα ναι». Ωστόσο αυτό που δεν είναι σίγουρο είναι η χηµεία που θα προκύψει και ειδικά στην περίπτωση του Τάκερ. Εγγυηµένο συµβόλαιο για την επόµενη σεζόν έχουν και οι Πατ Κόνατον, Ντόντε ΝτιΒιτσέντζο (φέτος ήταν τραυµατίας και επί της ουσίας λογίζεται ως µεταγραφή), το ίδιο ισχύει και για τους Ελάιζα Μπράιαντ, Τζόρνταν Νουόρα, Σαμ Μέριλ (που έχουν ελάχιστο χρόνο συµµετοχής), ενώ άγνωστο είναι τι θα κάνει ο Θανάσης Αντετοκούνμπο που µένει ελεύθερος.
Εναν ακόµη χρόνο έχει και ο κόουτς Μάικ Μπουντενχόλζερ, ο οποίος θεωρητικά έπαιζε το κεφάλι του στα φετινά πλέι οφ, αλλά µετά τον τίτλο προφανώς και είναι αµετακίνητος, µε τις συζητήσεις για την πρόωρη επέκταση της συνεργασίας τους να ξεκινούν σύντοµα.
Οικονοµική εκτόξευση
Οταν τον ∆εκέµβριο του 2020 ο Γιάννης ανακοίνωσε την οριστική απόφασή του να παραµείνει στο Μιλγουόκι, στο σχετικό αφιέρωµα που είχαµε φιλοξενήσει γράφαµε για το «Giannis Effect» στα οικονοµικά µεγέθη όχι απλώς των Μπακς, αλλά όλης της πόλης του Μιλγουόκι.
«Στα επτά χρόνια που ο Greek Freak βρίσκεται εκεί, οι Μπακς έχουν αλλάξει όλες τις εγκαταστάσεις τους, µε κορωνίδα το νέο τους γήπεδο που θεωρείται από τα κορυφαία της λίγκας, στην πόλη έχουν δηµιουργηθεί εκατοντάδες επιχειρήσεις, ενώ η φανέλα µε το νούµερο 34 είναι µέσα στο top 3 των πωλήσεων όσον αφορά το NBA. Θέλετε κι άλλα στοιχεία που επιβεβαιώνουν το “Giannis Effect” στο Μιλγουόκι και τους Μπακς;. Το 75% των followers της οµάδας στο Facebook και το 50% στο Twitter είναι άνθρωποι εκτός ΗΠΑ και η ίδια η οµάδα παραδέχεται ότι “αυτό οφείλεται στο brand name του Γιάννη”. Παράλληλα, οι Μπακς στην προ κορωνοϊού εποχή έφτασαν να κάνουν sold out σχεδόν σε όλα τα εντός έδρας παιχνίδια τους, γεγονός που εκτίναξε τα εµπορικά τους έσοδα σε ύψη που δεν τολµούσαν να ονειρευτούν πριν από την έλευση του Γιάννη, ενώ η τηλεθέαση των αγώνων τους αυξήθηκε κατά 32%», γράφαµε σε εκείνο το κείµενο και έξι µήνες αργότερα τα νούµερα είναι ακόµη πιο εντυπωσιακά!
Οταν το Μιλγουόκι το 2013 επέλεξε τον Γιάννη, βρισκόταν στην 30ή (και τελευταία) της σχετικής λίστας των οµάδων του NBA που αφορούσε την εµπορική τους αξία, καθώς αυτή ήταν µόλις στα 312 εκατ. δολάρια. Μόλις οκτώ χρόνια αργότερα οι Μπακς είναι στη 15η θέση (αναµένεται να ανέβουν κι άλλο), µε την αξία τους να έχει εκτιναχθεί στα 1,86 δισ. δολάρια. «Ναι, αλλά πλέον έχει εκτοξευτεί η εµπορική αξία και όλων των υπόλοιπων οµάδων», θα σηµειώσει κάποιος και έχει απόλυτο δίκιο. Μόνο που ο µέσος όρος ανάπτυξης των οµάδων του NBA (σε αυτήν την οκταετία) είναι 330%, αλλά αυτή του Μιλγουόκι είναι στο 500%!
Εδώ να σηµειώσουµε ότι το NBA υπέγραψε νέο τηλεοπτικό συµβόλαιο εννέα χρόνων (εµπλέκονται οι τηλεοπτικοί σταθµοί ESPN, ABC, TNT) ύψους 24 δισ. δολαρίων (2,7 δισ. ετησίως µοιράζονται στις 30 οµάδες, όχι ισοµερώς, αλλά µε διάφορα κριτήρια που έχουν να κάνουν και µε την εµπορικότητά τους) κι αυτός είναι ο πιο σηµαντικός λόγος για την αλµατώδη άνοδο των οικονοµικών τους. Προ της άφιξης Αντετοκούνµπο οι Μπακς είχαν φτάσει 4 φορές στα πλέι οφ τα προηγούµενα 12 χρόνια κερδίζοντας µόλις 7 παιχνίδια. Τώρα µετρούν 7 σερί παρουσίες, 38 νίκες και 1 πρωτάθληµα. Και όλη αυτή η εντυπωσιακή άνοδος αποτυπώνεται και στα οικονοµικά του συλλόγου µε τα επιπλέον µατς που δίνει (µε εξαίρεση την εποχή της πανδηµίας, όλα τα µατς πλέον είναι sold out). Το 2013 ο µέσος όρος εισιτηρίων των Μπακς ήταν 13.487 και το 2019 έφτασε στις 17.602.
Στα ύψη έχουν εκτιναχθεί και τα εµπορικά έσοδα από πωλήσεις προϊόντων, µε τη φανέλα του Γιάννη να είναι η κορυφαία σε πωλήσεις σε όλο το NBA. Το 2013 οι Μπακς παρουσίασαν κέρδη προ φόρων 92 εκατ. δολαρίων, ενώ το 2019 αυτό το νούµερο είχε εκτιναχθεί στα 283 εκατ. δολάρια. Από µια οµάδα που έχανε συνεχώς χρήµατα έχει εξελιχθεί πλέον στην εποχή του Αντετοκούνµπο σε µία από τις πλέον κερδοφόρες εταιρείες του NBA. Την δε επόµενη χρονιά τα κέρδη αναµένεται να εκτιναχθούν, καθώς µόλις τον περασµένο Μάιο (µε την έναρξη των πλέι οφ) οι Μπακς ανακοίνωσαν τη συµφωνία τους µε τη Motorola (µια εταιρεία που έχει έδρα το Σικάγο, αλλά επέλεξε να συνεργαστεί µε τους Μπακς και όχι µε τους Μπουλς).
Και εννοείται ότι όλος αυτός ο οικονοµικός κύκλος εργασιών έχει άµεσες επιπτώσεις και στην πόλη, καθώς οι υπολογισµοί αναφέρουν ότι κάθε εντός έδρας αγώνας των Μπακς για τα πλέι οφ δηµιουργεί οικονοµική δραστηριότητα άνω των 3 εκατ. δολαρίων – κι αυτό το νούµερο είναι πολύ µεγαλύτερο όταν αφορά τελικούς, καθώς µιλάµε πια για 2.500 διανυκτερεύσεις ανθρώπων που δουλεύουν και 700 εξτρά θέσεις εργασία.
Οσοι, λοιπόν, εξακολουθούν να… µένουν στα 228 εκατ. που θα πάρει ο Γιάννης για την επόµενη πενταετία από το Μιλγουόκι, ας δουν ξανά τη συνολική εικόνα και ας υποκλιθούν στο µεγαλείο αυτού του παιδιού.
Μαζί µε αυτούς ας το κάνει και ο αξιότιµος Σκιπ Μπέιλς. Για όσους δεν τον γνωρίζουν, είναι ένας εκ των κορυφαίων αναλυτών του ΝΒΑ, που τον περασµένο Μάρτιο υπέγραψε νέο τετραετές συµβόλαιο µε το FOX Sports, ύψους 32 εκατ. δολαριών. Ο Μπέιλς, όταν ο Αντετοκούνµπο ανακοίνωσε την απόφασή του να µείνει στο NBA δηλώνοντας πιστός στην οµάδα που τον εµπιστεύτηκε και στον στόχο της κατάκτησης του πρωταθλήµατος, είχε δηλώσει: «Ο Γιάννης έδειξε ποιος είναι και ποιος όχι. Είναι καλά µε το να είναι… κρυµµένος στις σκιές του Μιλγουόκι. Πιστέψτε µε, δεν έχει κίνητρο το πρωτάθληµα». ∆ηλαδή αν δεν ήταν κρυµµένος στις σκιές του Μιλγουόκι και δεν είχε και κίνητρο, τι ακριβώς θα είχε κάνει;
Ισως την επόµενη φορά που θα τον δει ο Γιάννης θα κρυφτεί σε κάποια γωνιά και θα του σιγοτραγουδά:
«For what is a man? What has he got /
If not himself? Then he has naught /
To say the things he truly feels /
And not the words of someone who kneels /
The record shows, I tooked the blows /
And did it my way».
Δημήτρης Τυχάλας
