Όλη την ζωή μας μαθαίνουμε να περνάμε συγκεκριμένες γιορτές με έναν συγκεκριμένο τρόπο που κάποτε, κάπως, ορίστηκαν από κάποιους, για κάποιο λόγο, και με αυτό πορευόμαστε χωρίς να αναρωτιόμαστε ουσιαστικά ποια είναι η συλλογική διδασκαλία η το μήνυμα και η ουσία των γιορτών.

Άραγε στο μέλλον θα υπάρχουν γιορτές η θα είναι μια πολυτέλεια των πλουσίων; Με μεγάλη μου λύπη διαπίστωσα πώς ένας μεγάλος αριθμός παιδιών πέρα από τα δώρα, δεν έχουν ιδέα για το νόημα η την ιστορία των Χριστουγέννων. Λες και λέγοντας «Γιος του Θεού» είναι σχεδόν παράλογο πια! Μα είναι τελικά θέμα θρησκείας οι γιορτές, ή ανθρώπινης ψυχολογίας, κοινωνίας και πνευματικής εξέλιξης; Έστω ότι γεννήθηκε η δεν γεννήθηκε το ιστορικό πρόσωπο του Ιησού, μήπως η γέννηση και η απλότητα της άφιξης μιας νέας ύπαρξης είναι ένας συμβολισμός που κρατά βαθιά τον άνθρωπο μέσα του σε ισορροπία με το τι είναι; Υπάρχει τελικά σωτηρία; Σωτηρία από τι; αυτό που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε; κι όμως…γιορτάζουμε χιλιάδες χρόνια τώρα την γέννηση ενός σωτήρα, με την ελπίδα να ξαναρθεί να μας λυτρώσει από τους φόρους; από τους πολέμους; από την δυστυχία; από το θάνατο; Από τι τελικά; Τι υπάρχει που δεν εξαρτάται από εμάς γύρω μας; Μήπως αυτός ο σωτήρας είναι μέσα μας και οι γιορτές είναι ένας δικαιολογημένος «χρόνος» που μας δίνετε να τον βρούμε;  Το παράδειγμα μας για τα παιδιά μας, θα είναι το μέλλον μας σαν ανθρωπότητα. Ας σκεφτούμε λοιπόν…

Πόσες οικογένειες κάνουν μια προσευχή πριν το μεσημεριανό φαγητό; Ή πόσοι εκφράζουν με λέξεις την ευγνωμοσύνη τους για την τροφή, την ένδυση, το νερό κτλ; Μικρές πράξεις κρύβουν μεγάλες αλήθειες. Για να βγούμε από το παραλήρημα που ζούμε αυτήν την στιγμή, χρειάζεται να οραματιστούμε μια νέα αρχή… Αυτήν που θέλουμε ξεκινώντας από την εκτίμηση για αυτά που ήδη έχουμε, και τα Χριστούγεννα είναι ακριβώς αυτό.

Μεταφορικά λοιπόν μπορούμε να συλλάβουμε την έννοια των Χριστουγέννων όχι μόνο έως θρησκευτική γιορτή, αλλά ως γιορτή αρμονίας και αγάπης, μιας αγάπης που έχουμε όλοι ανάγκη. Αν έχω να επιλέξω τι θα διδάξω σε ένα παιδί σήμερα, θα προτιμούσα να έλεγα την ιστορία του Χριστού, για την ελπίδα, για την νέα αρχή, για την πιστή… για το στάβλο, το αστέρι, τη φάτνη και το μυστήριο εκείνης της νύχτας, παρά να παραμυθιάσω το παιδί με ιστορίες που δεν έχουν άλλη βάση παρά μόνο την κατανάλωση. Μπορώ να φέρω και το παράδειγμα της λαμπάδας το Πάσχα… Λαμπάδα όπλο; Μπάρμπι; Τρενάκι; Ναι…αλλά το φως Άγιο…τι εννοιολογικός παραλογισμός!

Πώς είναι δυνατόν να επιτρέψαμε ο Άγιος Νικόλαος να γίνει Άγιος Βασίλης και να φοραει κόκκινα απλά για να βολέψει τις πωλήσεις μιας εταιρίας; Και οι 3 μάγοι δωσανε δώρα… γιατί να μένουμε μονάχα στον Άγιο Βασίλη; Πώς γίνετε να επιτρέπουμε να στολίζονται παντού δέντρα, και οι φάτνες στην Ελλάδα να είναι μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού; Ακόμα και τα καραβάκια που κάποτε στολίζαμε έχουν πια εξαφανιστεί, και αντί να παίζει το «καλην-εσπέρα άρχοντες» στο ράδιο ακούω τον αμερικανικό «Ρούντολφ το ελαφάκι»…. και αντίστοιχα το Πάσχα για ένα κουνελάκι που ψάχνει αυγά… Ναι ζούμε σε μια παγκοσμοποιημενη κοινωνία…αυτό όμως δεν σημαίνει πώς πρέπει να χάσουμε την ταυτότητα, την παράδοση και την αλήθεια μας εντελώς! Μήπως και πάλι όλη αυτή την «κρίση» τη συμφέρει να προσανατολιστούμε στην μιζέρια, στο ψέμα και στην επιφάνεια αντί να νιώσουμε και να βιώσουμε το πνεύμα των Χριστουγέννων; Όλα είναι μια ιδέα μέσα στο μυαλό μας… Πνεύμα υπάρχει παντού και πάντα, αλλά τώρα είναι ευκαιρία όλοι συλλογικά να το αφουγκραστούμε, να το νιώσουμε, και να το αφήσουμε να μας παρασύρει στη δημιουργία μιας καλύτερης πραγματικότητας.

Παρατηρώντας τις γιορτές, βλέπουμε πώς συνδυάζονται με τις εποχές, τη ψυχολογία της ανθρωπότητας και την ανάγκη για αλλαγή. Π.χ. οι απόκριες ένα ξεφάντωμα πριν την περισυλλογή του Πάσχα και τα Χριστούγεννα μια ευκαιρία προγραμματισμού του νέου έτους και η χαρά της ύπαρξης ουσιαστικά της ίδιας της ζωής. Γιατί μπορούμε να το σκεφτούμε και έτσι… Η γέννηση είναι μια δημιουργία που χωρίς αυτή, τίποτα δεν έχει ουσία. Μήπως θα έπρεπε να γιορτάζουμε γενικά την γέννηση του ανθρώπου; Μα πώς; Όταν πλέον οι θάνατοι έχουν γίνει στατιστικά στοιχεία και η ανθρώπινη ζωή φτηνή; Μένουμε λοιπόν να ακολουθουμε και πάλι την υλη, την εύκολη λύση…την υπερκατανάλωση και την άνευ ιδανικών καθημερινότητα… ή όχι; Παντού και πάντα εξαιρέσεις. Αλλά η παράδοση μας, το οικογενειακό τραπέζι που πάντα έχει μια θέση για κάποιον που είναι μόνος του, το μοίρασμα χρόνου, οι ιστορίες γύρω από το τζάκι…και ο εκκλησιασμός, είναι οι στιγμές που έχουν ουσία. Μια στιγμή προσευχής και μια ευκαιρία εκτίμησης για όλα γύρω μας. Αυτό είναι γιορτή. Μια διαφορετική περίοδος που μας βγάζει από την ρουτίνα και τον ρομποτικό προγραμματισμό του συστήματος. Γιορτή φωτισμού. Στο χέρι μας είναι. Ο Κόσμος γύρω μας αλλάζει με μεγαλύτερη ταχύτητα από ότι αντιλαμβανόμαστε, για να ζήσουμε λοιπόν με ουσία ας γιορτάζουμε με ουσία… Προσφέρετε, όπου μπορείτε, επικοινωνήστε, δώστε, δεχτείτε, σκεφτείτε, αγαπήστε, συγχωρέστε. Ίσως τα Χριστούγεννα να είναι και μια ευκαιρία για όλα αυτά…ένα δώρο στον εαυτό μας. Από μένα Καλή Δημιουργική Χρονιά σε όλους! Εύχομαι συνεργασίες, φιλίες, αποφάσεις, ανατροπές και αγάπη…πολύ πολύ αγάπη! Λέξεις για σκέψεις…έννοιες…εικόνες…

Προηγούμενο άρθροΟι Χριστουγεννιάτικες δημιουργίες συνεχίζονται…
Επόμενο άρθροΤο ρόδι έσπασε νωρίτερα…