Μια μακροσκελή ανακοίνωση για όσα παράλογα και ντροπιαστικά συμβαίνουν εδώ και έξι χρόνια και για όσα αδιανόητα έχουν ακούσει οι μάρτυρες και οι γονείς των θυμάτων στη δίκη για το Μάτι, εξέδωσε ο Σύλλογος Συγγενών Θανόντων & Εγκαυματιών της 23/07/2018.
Με τη δίκη σε Β’ βαθμό να είναι σε εξέλιξη και σε κλίμα βαθιάς απογοήτευσης και αγανάκτησης, με τον πόνο, κυριολεκτικά, χαραγμένο στα σώματα και τις ψυχές μας οι μάρτυρες υποστήριξης κατηγορίας σταθήκαμε μπροστά στους Εφέτες δικαστές. Για να μαρτυρήσουμε, πάλι, με το αποτέλεσμα της πρωτόδικης απόφασης να κάνει πιο επώδυνες τις πληγές και το αίσθημα αδικίας να μας πνίγει, όσα φρικιαστικά βιώσαμε την Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018 και βιώνουμε έκτοτε.
Μια ύστατη προσπάθεια υποστήριξης της Αλήθειας, ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΟΛΩΝ ΜΑΣ.
«… το 2018 ήταν η πιο ″ήσυχη″ πυρκαγιά που υπήρξε ποτέ. Δεν υπήρχε ούτε χτύπημα καμπάνας. Δεν υπήρξε τίποτα απολύτως. Κανείς να μας ειδοποιήσει. Δεν υπήρχε Αστυνομία. Δεν υπήρχε Πυροσβεστική. Δεν υπήρχαν εναέρια μέσα. Σαν να μην υπήρξε κράτος ποτέ… ».
«… οι γονείς μου περίμεναν βοήθεια. Είχα μιλήσει με την Πυροσβεστική και είχα δώσει όλες τις πληροφορίες. Εάν είχε φτάσει βοήθεια δεν θα είχαμε αυτό το αποτέλεσμα… ».
«… η μητέρα μου ήταν από τις δυο πρώτες σωρούς που μαζεύτηκαν και τις φυγάδευσαν με αυτοκίνητο-ψυγείο χωρίς διακριτικά στο Γουδί… Κρύψανε τους νεκρούς μας, κωλυσιέργησαν, τόσες υπηρεσίες, τίποτα δεν έκαναν. Ιδιώτες μόνο κάνανε διάσωση. Όσοι σωθήκανε, σωθήκανε ΜΟΝΟΙ τους. Όσοι καήκανε, καήκανε ΜΟΝΟΙ τους. Και αυτή τη στιγμή, ΜΟΝΟΙ μας είμαστε απέναντί σας… ».
«… εγώ έφτασα στους πυροσβέστες και τους είπα “έχω ένα παιδί 5,5 χρονών καμένο. Μπορούμε να το μεταφέρουμε στο νοσοκομείο;”. Ήρθαν κάτω, επειδή επέμεινα, το πήραν και το μετέφεραν μέχρι τη διασταύρωση Ραφήνας. Δεν ήξεραν.
Δεν ήρθαν για να ψάξουν. Δεν τους είχαν ειδοποιήσει υπηρεσιακά. Εάν εγώ δεν τους ενημέρωνα δεν θα ήξεραν τίποτα. Δεν ήρθαν για διάσωση, τυχαία ήρθαν… »
«- Στείλανε περιπολικά να απομακρύνουν τον κόσμο προς τη σωστή διέξοδο διαφυγής;
– Η μόνη αστυνομική δύναμη που μου έχει αναφερθεί, ήταν στη Λεωφόρο Μαραθώνος, όπου έστελνε τον κόσμο στο Μάτι και τους εγκλώβισε.
– Τα ανάποδα απ’ αυτά που έπρεπε να κάνουν, δηλαδή, για να σώσουν τον κόσμο.»
«… ήταν έξι άτομα νεκροί στο συγκεκριμένο σημείο. Τους είδα εγώ την επόμενη μέρα… Υπάρχει σήμα περιπολικού της αστυνομίας στην 1η είσοδο Βουτζά. Σε σχέση με τη γειτονιά μου, είναι ψηλά και βλέπει όλο το Μάτι αμφιθεατρικά. Ακούγεται πολύ για το πόσος καπνός υπήρχε, οι άνθρωποι από το περιπολικό, λένε “υπάρχει πρόβλημα στη Ζούγκλα, καίγονται άνθρωποι μέσα στα αυτοκίνητα”… Είχαν πλήρη ορατότητα, δεν επιχειρούσαν. Ούτε περιπολικό, ούτε Πυροσβεστική μπήκε στο Μάτι πριν απ τις 22:30. Δεν έκαναν διασώσεις. Αφού έχει περάσει η φωτιά δεν είναι διάσωση. Είναι μεταφορά.».
«… ενώ προχωρούσα προς την Ποσειδώνος (λεωφόρος) – αργά, θυμάμαι – ακούω μία φωνή ″κοπελιά καίγεσαι″. Είχα πιάσει φωτιά. Βρέθηκα στη θάλασσα με τα χέρια ανοιχτά, το νερό να φτάνει έως το στήθος. Κοίταζα τα χέρια μου και έβγαιναν οι σάρκες μου. Κρέμονταν και τις τράβαγα να φύγουν στη θάλασσα. Προσπάθησα να βγω έξω, σε κλάσματα δευτερολέπτου μπήκα μέσα, στέγνωνα αμέσως και ένιωθα φρικτούς πόνους. Άκουγα τριγύρω άλλους να προσπαθούν να πιάσουν στα τηλέφωνα τους δικούς τους, Λιμεναρχείο, Πυροσβεστική, κι έλεγαν όλοι ότι δεν είχαν ανταπόκριση. Έμεινα εκεί ώρες. Κάποια στιγμή πιάστηκα από έναν βράχο γιατί άρχισε να δυναμώνει το ρεύμα και για να μη με πάρει μέσα… Κρύωνα, ήμουν γύρω στις 6 ώρες μέσα στη θάλασσα…»
«… ο πατέρας μου είχε 85% εξωτερικά εγκαύματα και 25% εσωτερικά από την εισπνοή. Από εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού μάθαμε ότι ο μπαμπάς μας σερνόταν κάτω στο έδαφος προσπαθώντας να διαφύγει από την φωτιά… »
«… τη μέρα της κηδείας ζήτησα να ανοίξουν το φέρετρο, να βάλω μέσα τα υπόλοιπα κόκκαλα που είχα περισυλλέξει, για να είναι όλος μαζί… Μου είπαν ″απαγορεύεται″. ″Είναι σφραγισμένος και είναι εντολή να μην ανοιχτεί″. Αν είχε ανοιχτεί θα ήξερα ότι δεν μου έχουν δώσει τον πατέρα μου. Δεν μου έδωσαν ούτε εκεί τον πατέρα μου. Εγώ τον βρήκα κι αυτοί τον έχασαν. Εγώ έτρεχα να κάνω τεστ DNA, κι εκείνοι μου δώσανε ό,τι βρήκανε μπροστά τους. Μία ασυνεννοησία, ένα μπάχαλο σε όλες τις Υπηρεσίες. Παντού. Δεν λειτούργησε, δεν λειτουργεί τίποτα…»
«… δεν κάνανε ούτε καν έρευνα για τις συνθήκες πνιγμού της οικογένειάς μου και των υπόλοιπων θυμάτων… Γι’ αυτούς ήμασταν πιόνια, όχι άνθρωποι… »
Έξι χρόνια αβάσταχτης οδύνης, στριμωγμένα σε ολιγόλογες καταθέσεις με την παρότρυνση συντόμευσης για ″οικονομία της δίκης″ , που έφερε πολλούς μας σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, ασκώντας μας πίεση. Μια παρότρυνση που στην περίπτωση ″ουσιωδών″ μαρτύρων υπεράσπισης κατηγορουμένων δεν υπήρξε αντίστοιχα.
Σε αυτό το κλίμα δεχόμασταν και ερωτήσεις δικηγόρων υπεράσπισης, που προκειμένου να ελαφρύνουν τη θέση των εντολέων τους, ακολούθησαν συγκεκριμένες τακτικές, όπως ακριβώς έγινε και στη πρωτόδικη δίκη. Προσπάθειες να μπερδέψουν τους μάρτυρες, να μπερδέψουν την έδρα, δημιουργώντας εντυπώσεις, με την προβολή παραποιημένων στοιχείων. Ακόμη και με κατηγορίες ή και εμπαιγμό προς τα ίδια τα θύματα…
«- Συνήγορος Υπεράσπισης: ″Δύο ερωτήσεις… έχουμε ακούσει από πολλούς μάρτυρες ότι δεν υπήρχαν πυροσβεστικά οχήματα. Γνωρίζουμε από τη τηλεματική ότι επιχείρησαν 100 οχήματα. ″
– Μάρτυρας: ″Δεν υπήρχε κανένα πυροσβεστικό… ″
– Συνήγορος Υπεράσπισης: ″Και πώς δηλαδή; ″
– Μάρτυρας: ″Λέτε να υπήρχαν και να μην πηγαίναμε, να μην θέλαμε να σωθούμε; ″
– Συνήγορος Υπεράσπισης – ″Ε, καλά… ″
– Μάρτυρας : ″Πώς το λέτε αυτό; ″
– Συνήγορος Υπεράσπισης: ″Δεν έχω άλλη ερώτηση″»
Υπομείναμε ακόμη και το άκουσμα αστεϊσμών από συνηγόρους όπως,
«… εμείς είμαστε του πυροσβεστικού και αντέχουμε το πυροθερμικό φορτίο…».
Ενώ με έκπληξη ακούσαμε από σύνεδρο να ζητά την επανάληψη ερώτησης προς πραγματογνώμονα που κατέθετε, με τη φράση:
«Συγγνώμη, μπορείτε να επαναλάβετε την ερώτηση σας προς τον μάρτυρα; Γιατί αφαιρέθηκα, κοιτούσα έξω από το παράθυρο.»
Σα να μην υπάρχει επίγνωση του ΤΙ δικάζουμε;
Ή, ίσως, επειδή γνωρίζουμε ΤΙ δικάζουμε όλα αυτά γίνονται προκειμένου να διευκολυνθούν οι μαρτυρίες προς υπεράσπιση των κατηγορουμένων που ακολούθησαν, με σκοπό την, από μέρους τους, διαστρέβλωση ή και αποσιώπηση των πραγματικών γεγονότων;
Ίσως, για να προετοιμαστεί κατάλληλα το έδαφος για τις απολογίες των κατηγορουμένων που ξεκίνησαν πρόσφατα και θα συνεχίσουν από 7 Ιανουαρίου στις αίθουσες του Εφετείου Αθηνών;
Μήπως για να δημιουργηθούν τελικά οι προϋποθέσεις επανάληψης μιας απόφασης ίδιας με την πρωτόδικη ή και ακόμη πιο επιεικούς από αυτήν;
Πόση παραποίηση μπορεί άραγε να αντέξει η ΑΛΗΘΕΙΑ;
Με ποιο τρόπο θα οδηγηθούμε σε μια ΔΙΚΑΙΗ απόφαση εάν ισχύουν όλα αυτά;
Το Διοικητικό Συμβούλιο
