Από την περσινή θεατρική σεζόν, ήταν μια από τις top-5 παραστάσεις. Από τις πρώτες εβδομάδες του ανεβάσματος, είχε κερδίσει το αβίαστο χειροκρότημα. Δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να την έχει δει και να μη θέλησε να την ξαναδεί αυτή την παράσταση. Κάποιοι το έκαναν.
Κι ενώ έχει διανύσει μια πλήρη περσινή θεατρική σεζόν, ήτοι όχι από Οκτώβρη ως Γενάρη ή από Γενάρη μέχρι Απρίλιο, αλλά φουλ σεζόν, έρχεται το φέτος, η θεατρική σεζόν 2022-2023, όπου πάλι ξεκινάει Οκτώβριο και πάει μέχρι Απρίλιο, με την κατάσταση να είναι ίδια κι απαράλλακτη: επικρατεί το αδιαχώρητο.
«Ο Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού» του Κακλέα, με πρωταγωνιστή τον καλλιτέχνη με τα όλα του, τον Πάνο Βλάχο, είναι μια παράσταση που κατέκτησε το θεατρικό κοινό όλων των προτιμήσεων, όλων των ηλικιών, όλων των προελέυσεων, όλων των κοινωνικών και ιδεολογικών στάτων (να μας συγχωράτε την μποέμικη απόδοση της λέξεως).
Αν τολμούσε κανείς από πριν τις γιορτές να μπει στην πλατφόρμα όπου γίνεται κράτηση εισιτηρίων για να κάνει μια κράτηση, θα έβλεπε πως το σκρολάρισμα προς τα κάτω θα ήταν πιο αδυσώπητο κι από το σκρολάρισμα που κάνει κάποιος στο Instagram ελπίζοντας να ανακαλύψει πετρέλαιο ή να φτάσει στον πυρήνα της Γης.
Μέχρι την 1η Μαρτίου, η παράσταση είναι sold out, δεν υπάρχει εισιτήριο ούτε για δείγμα. Τον ίδιο τον Κακλέα να έχεις αδερφό, θέση να βρεις για αυτό το διάστημα, δεν πρόκειται.
Αυτό είναι, αν όχι πρωτοφανές στα θεατρικά χρονικά τα τελευταία 4-5 χρόνια, σίγουρα πρωτοφανές την τελευταία διετία και από τα πολύ σπάνια.
Έχουν υπάρξει σαφώς στο παρελθόν παραστάσεις που ήταν sold out και 15 και 20 μέρες μπροστά. Αλλά, από την μέτρια ενασχόλησή μας με τα θεατρικά δρώμενα, δεν θυμόμαστε να έχει συμβεί παράσταση που να παίζει φουλ σεζόν, να βρίσκεται στη δεύτερη χρονιά της και να είναι καπαρωμένα όλα τα εισιτήρια μέχρι 2.5 μήνες μετά.
Και μετά απ΄αυτό το κείμενο, μπορεί και να ωθήσουμε ένα νέο κύμα και να μην υπάρχει εισιτήριο ούτε για δείγμα μέχρι το φινάλε της το Πάσχα.
«Ο Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού» είναι μια παράσταση που για πολλούς λόγους – αναμφίβολα και για το περιεχόμενο του έργου, άσχετα με την απόδοση του Κακλέα, αλλά περισσότερο για την απόδοση του Κακλέα και την ερμηνεία και τα τραγούδια του Πάνου Βλάχου – έχει αναγκάσει κάθε θεατή να υποκλιθεί, να χειροκροτήσει ειλικρινά και με την ψυχή, όχι με τα χέρια.
Ο Κακλέας βρίσκεται στην ίδια καλλιτεχνική γειτονιά με τον Ντάριο Φο, τον συγγραφέα του έργου, αρέσκεται σε αυτή την ταχύτητα και την πλουμιστή αποτύπωση των σκηνών, με έντονες αποχρώσεις comedia del’ arte.
Ασπάζεται το κωμικό στοιχείο ως το ένδυμα για να ειπωθούν οι επώδυνες αλήθειες. Γεμίζει τη σκηνή με το στοιχείο buffoon. Κι ο Πάνος Βλάχος είναι πάρα πολύ κατάλληλος με την καλλιτεχνική του εξέλιξη τα τελευταία 4-5 χρόνια, υποκριτικά και, περισσότερο, μουσικά, να το πραγματώσει όλο αυτό στη σκηνή.
Και γίνεται αβίαστα. Γίνεται αληθινά. Γίνεται οργανικά. Όμορφα. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη αναρχία στο θέατρο: η ομορφιά της αλήθειας. Όσο σκληρή κι αν είναι.
Ξέρετε, τα έργα γράφονται και είναι πάντοτε εκεί. Μπορεί το μήνυμα τους να αδυνατίζει ή να παχαίνει, ανάλογα την εποχή, αλλά παραμένει ίδιο το μήνυμα. Είναι οι άνθρωποι που το σκάβουν βαθιά στις ψυχές των άλλων ή το αφήνουν να περάσει σαν αέρας και αντί να αφήσει, να συμπαρασύρει πράγματα κιόλας.
Κι αυτή η παράσταση, με αυτή τη μαγεία του θεάτρου, τα κάνει και τα δύο. Πρώτα θάβει βαθιά στον θεατή και μετά συμπαρασύρει αυτό που έθαψε και τα «γειτονάκια» του.
