Ήταν η ιεροτελεστία μας. Κάθε βράδυ, είτε ήμουν σπίτι, είτε επέστρεφα σπίτι, έβγαινε με δύο κούπες ξηρά τροφή για να τον ταΐσω. Με τέσσερα γατιά μέσα στο σπίτι, ήταν αδύνατο να τον βάλω κι αυτόν μέσα όπως και τα άλλα δύο αδέσποτα που κυκλοφορούσαν στη γειτονιά.
Τον είχα όμως έννοια. Του αγόραζα τροφή και τον υπολόγιζα όπως και τα δικά μου. Τον είχα ονομάσει Μαύρο Πιτ στο μυαλό μου και τον φώναζα έτσι έστω και αν αυτός δεν αναγνώριζε τον παραλογισμό μου. Χθες βράδυ τον βρήκα πατημένο. Σε ένα στενό της Αγίας Μαρίνας από όπου περνά αυτοκίνητο κάθε 20 λεπτά.
Ζεις σε χωριό, πολύ έξω από την Αθήνα, με εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς καθημερινότητας. Έχεις την πολυτέλεια να αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά τον χρόνο από ό,τι πολλοί άλλοι που ζουν μόλις μισή ώρα μακριά σου.
Για σένα ήταν ένα φρένο που δεν πρόλαβες να πατήσεις. Για εκείνον ήταν ένα πρόωρο τέλος, για μένα ένα σφίξιμο στο στομάχι που θα κρατήσει για καιρό. Αλήθεια, τι σκατά έτρεχες να προλάβεις Πέμπτη βράδυ σε ένα έρημο στενό της Αγίας Μαρίνας;