Γράφει η Καλαρίδη Μαρία
Ο Φλεβάρης ως γνωστόν είναι ο μήνας που εκατομμύρια ερωτευμένα ζευγάρια γιορτάζουν την αγάπη τους. Ορμώμενη λοιπόν από το γεγονός ότι πλησιάζει η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, θα ήθελα να επιχειρήσω μια διεξοδική ανάλυση των σχέσεων, όπως είναι σήμερα.
Δυστυχώς, η «τάση» των διαζυγίων φαίνεται να εξαπλώνεται με ρυθμούς επιδημίας στις σύγχρονες κοινωνίες. Πολλές φορές βλέπουμε τα ηλικιωμένα ζευγάρια, που ακόμα και προς τη δύση τη ζωής τους διατηρούν μια υγιή σχέση, να αναρωτιούνται γιατί σήμερα που το βιοτικό επίπεδο είναι αναμφισβήτητα υψηλότερο σε σχέση με παλαιότερα, τα ζευγάρια καταφεύγουν στην εύκολη λύση του διαζυγίου.
Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι ο γρήγορος ρυθμός ζωής στα αστικά κέντρα δεν παραμένει μόνο στα πλαίσια της επαγγελματικής δραστηριότητας, αλλά επεκτείνεται και στον τρόπο που συνάπτουμε σχέσεις. Γνωρίζουμε εύκολα νέα άτομα, ενθουσιαζόμαστε γρήγορα, αποφασίζουμε σύντομα να προχωρήσουμε σε μια σχέση και στο τέλος απογοητευόμαστε σύντομα από την επιλογή που κάναμε. Κατά κάποιο τρόπο, θα μπορούσαμε να πούμε πως ότι δημιουργείται πρόχειρα, έχει εν τέλει σύντομη ημερομηνία λήξης. Εκτός όμως από το γεγονός ότι οι σχέσεις σήμερα είναι πιο επιπόλαιες, βλέπουμε επίσης να προβάλλεται ως υπέρτατη αξία η καλοπέραση και μάλλον αυτό εξηγεί την κατακόρυφη αύξησης των διαζυγίων. Όταν από μια κοινωνία αξιών έχουμε μεταβεί σε μια κοινωνία απολαύσεων, είναι λογικό πως όταν ανακύψουν προβλήματα είτε συναισθηματικής είτε οικονομικής φύσεως στη σχέση, ελάχιστοι θα είναι εκείνοι που θα αντέξουν κάτω από την πίεση αυτών και θα προσπαθήσουν να τα επιλύσουν μαζί με το σύντροφο τους.
Ωστόσο, η γεωμετρική αύξηση των σχέσεων που καταλήγουν σε οριστική ρήξη αποτελεί μόνο μία από τις πολλές όψεις του σύνθετου θέματος των σχέσεων. Η καταπίεση από την οικογένεια και η παρέμβαση της στην προσωπική ζωή του ατόμου, το οποίο ως επί το πλείστον έχει πάψει να είναι ανήλικο πια, είναι ένα εξίσου σημαντικό ζήτημα. Οι γονείς προκειμένου να είναι ήσυχοι ότι το «παιδί» τους έχει κάποιο άλλο στήριγμα πέρα από εκείνους, το ωθούν στο να διατηρεί μια σχέση που ενδεχομένως να μην ικανοποιεί το ίδιο το άτομο και συνήθως τα θύματα αυτής της καταπίεσης είναι γένους θηλυκού. Στον ίδιο βαθμό στερούνται του δικαιώματος τους να δημιουργήσουν μια σχέση όπως την επιθυμούν και οι άντρες με ομοφυλοφιλικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Η οικογένεια φοβούμενη τα επικριτικά σχόλια του κοινωνικού περίγυρου για τις επιλογές του παιδιού της, επιβάλλει στον άντρα να κάνει μια εικονική σχέση ή ακόμα χειρότερα ένα γάμο-βιτρίνα. Όλα τα παραπάνω έχουν ως συνέπεια ο άνθρωπος να εγκλωβίζεται μέσα σ’ ένα ψέμα και η δική του δυστυχία να σημαδεύει και το σύντροφο του.
Άλλο ένα φαινόμενο που συντελείται στο πεδίο των ερωτικών σχέσεων τα τελευταία χρόνια με την επέλαση των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης είναι αυτό της «ηλεκτρονικής» μοναξιάς. Από τη μία πλευρά, οι χρήστες αυτών των σελίδων μπορούν να έχουν εκατοντάδες διαδικτυακούς φίλους και να φλερτάρουν μέσα από μια οθόνη, όμως στην πραγματικότητα απουσιάζει η ουσιαστική επικοινωνία που συντελείται μέσω της γνωριμίας σε πραγματικό χώρο και χρόνο.
Κλείνοντας , θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους μας να αγαπάμε τον εαυτό μας και τους ανθρώπους που το αξίζουν, γιατί όπως πολύ ορθά έγραψε ο ποιητής Edgar Allan Poe,
«Ω, ανθρώπινη αγάπη! Μας δίνεις στη γη αυτό που περιμένουμε στον ουρανό».