του Βασίλη Λουίζου
«Ο τζάμπας πέθανε», λένε… Ο τζάμπας, κατά τη γνώμη μου, δεν υπήρξε ποτέ, παρά μόνο στη φαντασία μας. Αναφέρομαι σε όλους εμάς, τους «φαντασιόπληκτους», που ακόμη και σήμερα πιστεύουμε σε δήθεν «δωρεάν παροχές» της πολιτείας, προς όλους εμάς, προς τους πολίτες.
Ε, λοιπόν, τίποτα δεν είναι δωρεάν. Ούτε οι υπηρεσίες του Εθνικού Συστήματος Υγείας, ούτε η εκπαίδευση, ούτε καν η ασφάλειά μας… Τίποτα στη ζωή μας δεν μας το προσφέρουν δωρεάν. Για παράδειγμα, ένα κρεβάτι στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας ξεπερνά τα 2.000 ευρώ την ημέρα. Ένας μαθητής σε δημόσιο σχολείο στοιχίζει περίπου 5.500 ευρώ τον χρόνο. Ποιος πραγματικά πιστεύετε ότι τα πληρώνει αυτά; Η απάντηση είναι απλή: ο Έλληνας φορολογούμενος! Όλα αυτός τα πληρώνει και μόνον αυτός! Τα πληρώνει ο εργαζόμενος, τα πληρώνει ο φορολογούμενος, τα πληρώνουν οι επιχειρηματίες, τα πληρώνει ακόμα και ο συνταξιούχος…
Θα αναρωτιέστε τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά… Όλα αυτά μάς ενδιαφέρουν πάρα πολύ και θα προσπαθήσω να εξηγήσω το γιατί. Αυτές οι λανθασμένες αντιλήψεις μας περί «δωρεάν» παροχών, μας έχουν διαπαιδαγωγήσει όλους μας παντελώς λάθος και πολλές φορές οδηγούν και κάποιους σε μια εχθρική συμπεριφορά, λες και πρόκειται για κάτι ξένο. Εάν συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς πληρώνουμε και τα «καλά» και τα «σπασμένα», τότε σίγουρα θα ενδιαφερθούμε πολύ περισσότερο ώστε να υπάρχουν όλο και λιγότερα σπασμένα. Σίγουρα θα αγαπήσουμε τη δημόσια περιουσία σαν τη δική μας.
Γιατί την ιδιοκτησία μας -ας μην είμαστε υποκριτές- την προσέχουμε και την υπεραγαπάμε. Έχουν χαθεί ζωές για δύο μέτρα γης που ένας γείτονας διεκδίκησε από κάποιον άλλον. Έχουν διαλυθεί οικογένειες για άδικες ή δήθεν άδικες μοιρασιές. Τόσο πολύ αγαπάμε τα δικά μας πράγματα που πολλές φορές ξεπερνάμε και κάθε λογικό όριο…
Ποιος θα ζωγραφίσει το θρανίο του, ποιος θα σπάσει το παγκάκι της πλατείας, ποιος θα βανδαλίσει το βαγόνι του μετρό; Ποιος θα κάνει αυτά και τόσα άλλα, πολύ πιο σημαντικά, όταν γνωρίζει ότι είναι δικά του, όταν ξέρει ότι ο ίδιος τα πληρώνει; Γνωρίζετε κανέναν χούλιγκαν που να γράφει συνθήματα στο αυτοκίνητό του ή να πετάει μολότοφ στο σαλόνι του; Ποτέ και πουθενά…
Σκεφτείτε πόσο σημαντικές αλλαγές μπορεί να επιφέρει μια τέτοια αντίληψη στη ζωή μας, στην οικονομία της χώρας, αλλά και στο ίδιο το περιβάλλον…
Μια τέτοια αντίληψη, βαθιά εδραιωμένη, πιστεύω θα μας έκανε σοφότερους και στις πολιτικές μας επιλογές, σε όλα τα επίπεδα. Γιατί με την ψήφο μας ορίζουμε εκείνους που διαχειρίζονται τα δικά μας λεφτά, και πρέπει να επιλέγουμε εκείνους που με το χαμηλότερο κόστος θα φέρνουν το καλύτερο αποτέλεσμα…
Τζάμπα δεν υπήρξε ποτέ…
