ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΖΟΡΓΙΟΥ
Η 62χρονη γυναίκα από τον Μαραθώνα που έχει αφιερώσει τη ζωή της στα σκυλιά φροντίζοντας 70 ψυχές
Το δίκαιο από το άδικο απέχουν πολλές φορές ελάχιστα, όσο το να θαυμάζεις κάποιον για τη μεγαλοψυχία του και να τον βοηθάς από το να τον στήνεις απέναντι, να του κουνάς το δάχτυλο και να τον κρίνεις, χωρίς να μπαίνεις στον κόπο να προσφέρεις το παραμικρό. Αν κάποια στα μέρη μας γνωρίζει καλά αυτή τη λεπτή διαχωριστική γραμμή είναι η Ίβα, μια 62χρονη γυναίκα που ζει στον Μαραθώνα απομονωμένη και έχει αφιερώσει τη ζωή της στα σκυλιά.
Γιατί από τη μία, υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που αναγνωρίζουν πόσο σημαντική είναι η συμβολή της για να περιοριστεί ο τραγικά μεγάλος αριθμός αδέσποτων στον Δήμο και τι αγώνα κάνει καθημερινά για να φροντίσει δεκάδες ζωές κι από την άλλη εμφανίζονται αυτοί που ελαφρά τη καρδία την κατηγορούν και τη συκοφαντούν.
Γεννήθηκε στην Τσεχία, παντρεύτηκε Έλληνα και ήρθε στη χώρα μας το 1980, ως πολιτική προσφύγισσα. Αρχικά έζησε στη Φιλιππιάδα, αλλά γρήγορα «έμπλεξε» με τους γρήγορους ρυθμούς της Αθήνας, φτιάχνοντας τη δική της επιχείρηση. Το 1999, λίγο μετά τον μεγάλο σεισμό στην Πάρνηθα, πήρε την απόφαση να αποτραβηχτεί ξανά και ήρθε στον Μαραθώνα. Από μικρή ηλικία, από τα 12 όπως μας λέει η ίδια, ξεκίνησε το δέσιμό της με τα ζώα και το μεγάλο της πάθος με τα σκυλιά.
«Όταν πρωτοήρθα στον Μαραθώνα είδα ότι υπήρχε πρόβλημα με τα αδέσποτα. Επειδή είχα καλή σχέση με τα σκυλιά και πολύ χώρο στο οικόπεδό μου, άρχισα να ταΐζω κάποια που τριγυρνούσαν στην περιοχή. Και σιγά σιγά τα έβαλα και μέσα για να έχουν εξασφαλισμένη τροφή, περίθαλψη, φροντίδα, αγάπη και βέβαια για να στειρωθούν.
Ήταν μια εποχή που δεν στείρωνε κανείς. Κάπως έτσι άρχισε η περίεργη “περιπέτειά” μου που με έφερε σήμερα να φροντίζω 46 σκυλάκια που ζουν μαζί μου και καμιά 25αριά ακόμα που ζουν ως αδέσποτα, αλλά έρχονται και τρώνε σε μένα.
Και δεν μπορώ να πω ότι είναι άσχημη αυτή η περιπέτεια. Αν δεν με ενοχλούσαν ορισμένοι άνθρωποι, θα ήμουν ευτυχισμένη κι ας έχω να φύγω από το σπίτι μου 22 ολόκληρα χρόνια κι ας είναι η κάθε μου μέρα ένας διαρκής αγώνας για το πώς θα τα φέρω βόλτα για μένα, αλλά κυρίως για τις περίπου 70 ψυχές που φροντίζω».
Η εύκολη λύση
Τα περισσότερα από τα σκυλιά που ζουν με την Ίβα είναι στην ίδια ηλικία, περίπου στα 10-12 χρόνια και αντιμετωπίζουν προβλήματα. Άλλα ήταν χτυπημένα όταν τα βρήκε, άλλα φοβικά, άλλα άγρια, άλλα απλώς δεν γινόταν να ζουν στον δρόμο για διάφορους λόγους.
«Όσοι με γνωρίζουν και ξέρουν πώς ζουν τα σκυλάκια και πόσο νοιάζομαι γι’ αυτά, απλώνουν χέρι για να με βοηθήσουν. Υπάρχουν, όμως και αυτοί που με ευκολία με κρίνουν, που θεωρούν ότι είχα στόχο ζωής να μαζέψω τόσα σκυλιά στο σπίτι μου και να βάλω πάνω από το κεφάλι μου το άγχος της επιβίωσής τους. Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα χρόνια, η παλιά Φιλοζωική μού έφερνε κάποια ζωάκια να τα φιλοξενήσω μέχρι να βρεθούν οικογένειες να τα υιοθετήσουν.
Περνούσε καιρός, χρόνια ολόκληρα, δεν τα έπαιρνε κανείς και τελικά έμεναν μαζί μου. Μετά ήταν και τα σκυλιά που μου έφερνε ο Δήμος. Κάποια άγρια, κάποια που “ενοχλούσαν” και δεν ήθελαν να τα στείλουν σε καταφύγια, οπότε με παρακαλούσαν να τα φροντίσω μέχρι να βρεθεί μια λύση. Και τελικά η λύση που βρισκόταν ήταν να τα κρατήσω σε μια γωνιά στο οικόπεδό μου». Και ως συνήθως, εμφανίστηκαν κι αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν την καλοσύνη της…
«Εδώ με γνωρίζουν όλοι. Και ξέρουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρω σκυλάκι που ζορίζεται και να μην το βοηθήσω. Κάποιοι, λοιπόν, που είτε βαριόντουσαν τα ζώα είτε τους έβγαιναν άγρια είτε απλώς δεν τα ήθελαν, γιατί προέρχονταν από ανεπιθύμητο ζευγάρωμα, ερχόντουσαν και τα άφηναν έξω από την πόρτα μου. Έτσι έφτασα να έχω 46 σκυλιά στο σπίτι κι όχι επειδή ήταν επιλογή μου».
Η μάχη για τροφή και η βοήθεια της Imagin
Και κάπου εδώ προκύπτει ένα σημαντικό ερώτημα. «Πώς φροντίζετε τόσα πολλά ζώα;».
«Με πολύ κόπο και αγώνα. Από τη Φιλοζωική δεν παίρνω καμία βοήθεια. Ο Δήμος μού δίνει κάποια σακιά κάθε μήνα κι από κει και πέρα μαζεύω φαγητό από τα στρατόπεδα ή από κάποια μαγαζιά στην Αθήνα που προσφέρουν τροφές.
Και οφείλω να πω ότι υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που με γνωρίζουν από το ίντερνετ και ο καθένας βοηθά όσο μπορεί. Μεγάλη βοήθεια με πολλά σακιά ξηρά τροφή μου προσφέρει τον τελευταίο καιρό μια εταιρεία που λέγεται Imagin, ασχολείται με υπηρεσίες καθαρισμού κτιρίων και οι άνθρωποι αγαπούν τα ζώα και έχουν μεγάλη ευαισθησία. Τους ευχαριστώ όλους».
«Στο τέλος της μέρας δεν το μετανιώνω»
Όμως, το φαγητό δεν είναι ο μόνος βραχνάς για την Ίβα. «Αφήνω στην άκρη ότι θέλω δεκάδες χάπια για τσιμπούρια και ψύλλους που κοστίζουν εκατοντάδες ευρώ. Όπως και ότι χρειάζομαι χρήματα και για τα εμβόλιά τους. Αυτό που με τρελαίνει είναι ότι με κατηγορούν. Ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν έρθει με όπλο έξω από το οικόπεδο, άνθρωποι που με έχουν πάει στα δικαστήρια με την κατηγορία ότι δήθεν δεν προσέχω τα ζώα, ότι είναι παρατημένα και αφρόντιστα. Νιώθω φόβο για τους ανθρώπους.
Κλαίω για την κακία τους και συχνά αναρωτιέμαι αν κάνω τελικά καλά που έχω μπει σε αυτή τη διαδικασία. Στο τέλος της μέρας όμως, σκέφτομαι πως όλα γίνονται για τα σκυλιά και δεν το μετανιώνω. Κι έχω πιέσει τον εαυτό μου όταν έρθει το τέλος για πολλά από αυτά που είναι συνομήλικα και μεγάλα, να σταματήσω να μαζεύω. Δεν υπήρχε λόγος να με ξέρει κάποιος πριν και δε χρειάζεται να με ξέρει κάποιος και τώρα. Φτάνει. Γιατί με εξοργίζει να κάνω καθημερινά αγώνα και να ακούω απίθανα πράγματα από απίθανους ανθρώπους».
Για την ύπαρξη της Ίβα και τον καθημερινό της αγώνα γνωρίζαμε καιρό. Όπως γνωρίζαμε και για τα εις βάρος της σχόλια που γίνονταν από άτομα με θεσμικό ρόλο στο κομμάτι της φιλοζωίας, που έχουν εύκολο να κρίνουν και πολύ δύσκολο να βοηθήσουν. Πήγαμε στον Μαραθώνα για να δούμε με τα μάτια μας. Τα σκυλιά ζουν σε πάρκα (70 – 100 τ.μ.) ανά ομάδες με βάση τα χαρακτηριστικά τους, σε περιφραγμένο χώρο, είναι όλα εμβολιασμένα, στειρωμένα, τσιπαρισμένα και κυρίως ευτυχισμένα.
«Δε ζητάω βοήθεια. Αν θέλει κάποιος να μου την προσφέρει, είναι αλήθεια ότι την χρειάζομαι, αλλά τα καταφέρνω και μόνη μου, όπως κάνω όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό που ζητάω είναι να με αφήσουν ήσυχη. Να μη με κατηγορούν για πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Κι αν κάποιος αμφιβάλλει για το πώς ζουν τα σκυλιά, μπορεί εύκολα να με βρει και να έρθει να δει από κοντά. Η πόρτα μου είναι ανοικτή για όλους»…
*Παρότι η Ίβα ξεκαθάρισε ότι στόχος του κειμένου δεν ήταν να ζητήσει βοήθεια, ως MP θεωρήσαμε χρέος μας να στηρίξουμε την προσπάθειά της. Εκτός, λοιπόν, από τη δική μας προσφορά, θα μαζέυουμε καθημερινά από τις 08:00 έως τις 16:00 στα γραφεία μας (Νικολάου Πλαστήρα 34, Νέα Μάκρη, 2294304661) σακιά με τροφές, κουβερτάκια για τον χειμώνα και SIMPARICA αντιπαρασιτικά χάπια.
