Πολύ βαρύ το πένθος. Δεν υπάρχουν λόγια που να περιγράφουν την οδύνη των οικογενειών που έχασαν τόσο άδικα τους ανθρώπους τους. Και δεν βρίσκω λόγια για να περιγράψω τι αισθανόμαστε οι υπόλοιποι. Θλίψη, οργή, αγανάκτηση, θυμό, απογοήτευση, αηδία… Φτωχές αυτές οι λέξεις. Δεν λένε σχεδόν τίποτα.
Κι όλα αυτά στο ελληνικό Τρίγωνο των Βερμούδων, στην πανέμορφη -κατά τα άλλα- Κοιλάδα των Τεμπών. Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ το 1999, τα παιδάκια που γύριζαν από την εκδρομή τους το 2003, τόσα άλλα θανατηφόρα αυτοκινητιστικά ατυχήματα και πριν και μετά, και τώρα η μετωπική σύγκρουση των δύο τρένων…
Εδώ, όμως, στις «ελληνικές Βερμούδες» δεν έχουμε να κάνουμε με ανεξήγητα φαινόμενα, μαγνητικές καταιγίδες και τόσες άλλες εικασίες που οδηγούν στον όλεθρο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με φαινόμενα ανεκδιήγητα, γνωστά και απαράδεκτα! Έχουμε να κάνουμε με τα χρόνια προβλήματα του ελληνικού κράτους που εύκολα μπορούν να έχουν τελικά τέτοια μοιραία κατάληξη. Όλοι τα ξέρουμε.
Τη διάχυτη πια διαφθορά του ελληνικού δημοσίου, τις περίεργες αναθέσεις, την προχειρότητα, τα μεγάλα συμφέροντα, την ακατάσχετη ρουσφετολογία, την πλήρη αδιαφορία και τόσα άλλα που διαβάζουμε, που ακούμε, που ζούμε στο πετσί μας.
Τρομάζω πια όταν ακούω «όλα στο φως», γιατί φοβάμαι ότι έτσι πάνε να μας τυφλώσουν! «Όλα στο φως» για να μη δούμε τη διαχρονική ανικανότητα.
Για να μη δούμε ότι αυτό που πρωτίστως ενδιαφέρει τους εκάστοτε διοικούντες, είναι οι αναθέσεις και όχι τα έργα που σέβονται και υπηρετούν τον πολίτη. Για να μη δούμε τις συνέπειες ενός ρουσφετολογικού κράτους. Τον αχθοφόρο που βρέθηκε σταθμάρχης στη Λάρισα κι αύριο, ποιος ξέρει, τον νοσηλευτή που θα κάνει… καρδιοχειρουργικές επεμβάσεις. Αυτή τη φορά, όμως, το τίμημα ήταν πολύ βαρύ. Τόσα αγγελούδια χάθηκαν τόσο άδικα.
Φτάνει πια με «τα δικά μας παιδιά»! Τα μπλε, τα πράσινα, τα ροζ, τα κόκκινα… Όλα αυτά που μόνο το χρώμα τους μας ενδιαφέρει. Επιτέλους, ας καταλάβουμε έστω και τώρα την αξία της αξιοκρατίας. Θα αλλάξει, όμως, κάτι; Είναι το τελευταίο δράμα που ζούμε; Θα αλλάξει αυτή η χώρα; Φοβάμαι πως όχι… Γιατί η αξιοκρατία βλάπτει σοβαρά το σύστημα!
Για να αλλάξει κάτι, πρέπει να αλλάξουμε όλοι εμείς. Να γίνουμε πολίτες με μηδενική ανοχή απέναντι στο ανάξιο και με διαρκή απαίτηση για ποιότητα υπηρεσιών και σεβασμό. Τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν γίνουμε πιο απαιτητικοί, πιο σοβαροί, πιο αυστηροί, πιο δίκαιοι. Να απαιτούμε αυτό που μας αξίζει και να προσπαθούμε κάθε φορά να βελτιωνόμαστε, για να μας αξίζει ολοένα και κάτι καλύτερο, ολοένα και κάτι περισσότερο.
Υ.Γ. Υποκλίνομαι σε εκείνους που έτρεχαν να σώσουν και όχι να σωθούν.
