Καιρό είχαμε να παρακολουθήσουμε στην τηλεόραση ένα τόσο πλήρες σόου όσο αυτό που μας παρουσίασε η σοβαροφανής και αντικειμενικότατη Manager του Manager κου Ψινάκη. Είδαμε ένα θέαμα που τα είχε όλα. Μία εκπομπή που δεν της έλειπε τίποτα. Είχε υπέροχα κωμικά κομμάτια, είχε στιγμές νοσταλγίας, είχε δραματικές εικόνες και θλίψη, πολύ θλίψη. Το κωμικό στοιχείο ήταν, μα και το απέδιδε άριστα, ο υποψήφιος Δήμαρχος Μαραθώνα (που να τα φανταστούν αυτά οι ανά τον κόσμο λάτρεις του Μαραθωνίου και του Μαραθώνα).
Νοσταλγήσαμε και συγκινηθήκαμε βαθιά ενθυμούμενοι τις υψηλού πολιτιστικού επιπέδου εκδηλώσεις που ελάμβαναν χώρα στα σκυλάδικα της επικρατείας. Τι χαρτονομίσματα στις πίστες, τι σπασμένα πιάτα, πραγματικές στιγμές πολιτιστικής ανάτασης.
Το δράμα αρχίζει όταν οι τηλεοπτικές εικόνες δείχνουν όλους αυτούς τους αμήχανους χειροκροτητές να απολαμβάνουν τα καμώματα του αρχηγού τους και υποψηφίου Δημάρχου Μαραθώνα, ο οποίος μάλιστα δε θέλει να τον αποκαλούν Δήμαρχο αν εκλεγεί. Ελπίζω ότι οι υποψήφιοι δημοτικοί του σύμβουλοι και χειροκροτητές να βρουν ένα επίθετο που να ταιριάζει στον αρχηγό τους.
Η θλίψη όμως, η πραγματική θλίψη, αρχίζει όταν βλέπεις τις κυρίες του πρώτου τραπεζιού στην πίστα ή τις κυρίες της πρώτης σειράς της Τατιάνας. Εκεί τι να πεις! Ή μάλλον είναι τόσα πολλά που μπορείς να πεις, που καλύτερα να μην πεις τίποτα. Πάντως δεν είναι και κακό μερικές φορές να ντρεπόμαστε.
Ας τους ευχηθούμε και εις ανώτερα. Στις επόμενες εκλογές να είναι υποψήφιοι περιφερειακοί σύμβουλοι με τον Τρύφωνα τον Σαμαρά.
