Μετά τα όσα τραγικά συμβαίνουν στην Τουρκία και στη Συρία, δεν μου είναι εύκολο να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Σκηνές ανείπωτης φρίκης. Χιλιάδες νεκροί, δεκάδες χιλιάδες τραυματίες, εκατοντάδες χιλιάδες άστεγοι. Ολόκληρες πόλεις αφανισμένες.
Δεν μπορώ καν να φανταστώ πώς θα είναι η ζωή για όλους αυτούς τους ανθρώπους στο εξής στις περιοχές που επλήγησαν. Πώς θα ξαναβρούν τη ζωή τους; Πώς μπορείς να περιθάλψεις, να φροντίσεις και πού να φιλοξενήσεις εκατομμύρια άστεγους και δη με τις τραγικές καιρικές συνθήκες που επικρατούν εκεί σήμερα. Και μάλιστα σε αυτές τις δύο χώρες που έτσι κι αλλιώς περνούν τον δικό τους Γολγοθά, λόγω των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετωπίζουν. Στη Συρία, δε, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα και λόγω του εμφυλίου.
Το μόνο ενθαρρυντικό σε όλο αυτό το δράμα είναι η κινητοποίηση της παγκόσμιας κοινότητας. Και έχω κάθε λόγο να καμαρώνω ως Έλληνας ότι πρώτοι προστρέξαμε να βοηθήσουμε τους γείτονες. Πρώτοι στείλαμε τα εξειδικευμένα κλιμάκια της ΕΜΑΚ και ήδη, τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν οργανωθεί φιλανθρωπικές αποστολές για να ανακουφίσουν όσο γίνεται τον πόνο των συνανθρώπων μας. Σε τέτοιες στιγμές δεν υπάρχει χώρος για έχθρες κι αντιπαλότητες. Σε τέτοιες στιγμές βλέπει ο καθένας μας πιο καθαρά πόσο μικρά και ανούσια είναι όλα αυτά που δήθεν χωρίζουν τους λαούς.
Γνωρίζω καλά ότι όταν αυτά κάπως ξεχαστούν, πάλι θα έχουμε την επιθετική ρητορική της Τουρκίας, τις υπερπτήσεις και όλες αυτές τις απειλές για την εθνική μας κυριαρχία. Θα ξαναέρθει στο προσκήνιο ο τουρκικός εθνικισμός που τροφοδοτείται από τους διοικούντες. Όλο αυτό το πλέγμα των σχέσεων που καλλιεργείται κατά καιρούς από αυτούς, απομυζά τον πλούτο του απλού Έλληνα και του απλού Τούρκου πολίτη για εξοπλιστικά προγράμματα, που δεν τα αντέχει η οικονομία και που δεν θα χρειάζονταν εάν τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά.
Πιστεύω, όμως, και δεν θέλω να φανώ «χαζοαισιόδοξος» ότι κάθε τι που δυναμώνει τις σχέσεις των λαών μας, σίγουρα αποδυναμώνει τις ορέξεις κάποιων τρίτων που επιδιώκουν και συντηρούν αυτήν την κοστοβόρα εχθρότητα. Γιατί πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό ότι οι δύο λαοί δεν έχουν τίποτα απολύτως να χωρίσουν. Τουναντίον, συμφιλιωμένοι έχουμε πάρα πολλά πράγματα να κερδίσουμε.
Η σκέψη μας με τους ανθρώπους που δοκιμάζονται.
Υ.Γ. «Ο άνθρωπος όταν νιώθει πόνο είναι ζωντανός. Όταν όμως νιώθει τον πόνο του άλλου, τότε, ναι, είναι Άνθρωπος» Νίκος Καζαντζάκης
