Στην πρώτη επέτειο ένιωθα ένα ασφυκτικό πνίξιμο· έπρεπε να πω την αλήθεια να την μάθει το Πανελλήνιο. Την αλήθεια που είχε κρύψει με δόλο ή πολιτεία από την κοινή γνώμη. Έπρεπε να μάθει ο κόσμος αυτά που για μας ήταν κοινός τόπος.
Αυτά που λέγαμε και μας περνούσαν για Κινέζους. Έμεινα μέρες άυπνος για να γράψω το λόγο που θα εξέφραζε όλους τους συντοπίτες μου και την αλήθεια χωρίς πολιτική χροιά χωρίς σκοπιμότητες και τα “Εγώ” που μας χαρακτηρίζουν και μας τρώνε σαν κοινωνία. Προσπάθησα να μην ξεχάσω κανέναν αλλά χωρίς να αναφέρω κανένα όνομα, καθώς τα μόνα ονόματα που ακούστηκαν σε εκείνη τη σεμνή γεμάτη συναίσθημα βραδιά ήταν αυτά των τιμώμενων Αθάνατων Νεκρών Ηρώων μας. Δεν μίλησαν πολιτικοί, δεν έκαναν πολιτική. Όλοι ξανανιώσαμε την αγκαλιά και την ενότητα που μας έσωσε, που μας έκανε όλους ήρωες εκείνο το φρικτό απόγευμα της Δευτέρας 23ης Ιουλίου του 2018.
Στην δεύτερη επέτειο πίστευα ότι ο χρόνος θα με έκανε να νοιώθω κάπως καλύτερα από την πρώτη. ‘Έκανα λάθος. ‘Ένιωθα άρρωστος. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι όσο περνάει ο καιρός και δεν γίνεται κάτι συνταρακτικό και χειροπιαστό προς την ορθή, ηθική, αληθή, ουσιαστική κατεύθυνση, όσο οι Νεκροί μας παραμένουν τα αθώα θύματα ενός πλημμελήματος, μιας Τραγωδίας με την αρχαία θεατρική σημασία, όσο δεν γίνονται οι ήρωες πού έδωσαν την ζωή τους για να γίνουν τολμηρές, συθέμελες και δραστικές αλλαγές στο σύστημα που τους δολοφόνησε, όσο νοιώθω ότι πήγαν τζάμπα, αρρωσταίνω. Στην δεύτερη επέτειο ακούστηκε 102 φορές η λέξη “δικαίωση” ακολουθώντας τα ονόματα των Νεκρών μας. Δεν ξέρω αν κάποιοι πραγματικά ακούν ή μας περνούν για γραφικούς.
Σε λίγες μέρες έχουμε την τρίτη επέτειο. Η οργή είναι το κυρίαρχο συναίσθημα που κάνει την “αρρώστια” μου χειρότερη. Και όσο περνάει ο καιρός με την πολιτεία να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, όσο οι πολιτικοί και η πολιτική παραμένουν δέσμιοι των πατροπαράδοτων τεχνικών τους, των παρωχημένων εργαλείων και της κουλτούρας των ελεεινών μικρόφθαλμων πολιτικών παιχνιδιών και της μαεστρίας της υποκρισίας, όσο επικεντρώνονται στην τελειοποίηση μιας κενής ουσίας επικοινωνιακής τέχνης, όσο παραμένουν άτολμοι και φαινομενικά ασφαλείς στις γνωστές ουδέτερες επιλογές τους, -αλήθεια, πόσο μοιάζουν στο “ου μπλέξεις”, στην επίορκη αδιαφορία, στην αποποίηση και την διάσπαση των ευθυνών της χρονίως ανεπαρκούς και άρρωστης επιχειρησιακής και όχι μόνο κρατικής μηχανής! Του αδιαμφισβήτητου θύτη μας δηλαδή.
Του σάπιου τέρατος που δολοφόνησε 102 αθώους ανθρώπους, έκαψε το πετσί και τα σωθικά άλλων τόσων εγκαυματιών, κατέστρεψε τις ζωές και τις περιουσίες χιλιάδων, εξαφάνισε την Φύση και το Περιβάλλον όλων- όσο η δεοντολογική ηθική, η τόλμη, η μπέσα και η αποφασιστικότητα είναι άγνωστες έννοιες, όσο η αλήθεια είναι προϊόν επεξεργασίας, σκοπιμοτήτων και διαδικασιών -νομικών, πολιτικών, οικονομικών-, όσο παραμένει μισή και στρεβλωμένη, όσο δεν απαντά κάποιος από το γραφείο του Πρωθυπουργού στις επιστολές των μανάδων που έχασαν τα παιδιά τους, στις επιστολές των συγγενών των Νεκρών που απαιτούν την καθαίρεση του αρχηγού της Πυροσβεστικής, των νέων και των Συλλογικοτήτων της περιοχής, όσο δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικό, όσο οι ελπίδες για ένα νέο ήθος και μια νέα πολιτική γραφή παλιώνουν και φθείρονται εκθετικά, αλλά και όσο περνάει ο χρόνος έτσι, εγώ θα αρρωσταίνω και θα οργίζομαι όλο και πιο πολύ. Όμως θα “σκυλιάζω” θα “κολλάω” και θα επιμένω όλο και πιο πολύ.
Δεν είμαι όμως μόνος. Νιώθω μαζί μου όλους τους συντοπίτες μου. Όλες τις μονάδες που στη φωτιά γίνανε ένα. Μια γροθιά, μια αγκαλιά. Όλα τα κυνηγημένα και φοβισμένα “Εγώ” που μετατράπηκαν σε ένα παντοδύναμο ηρωικό “Εμείς”, που όμοιο του δεν υπάρχει στα χρονικά της ιστορίας όλου του κόσμου. Δεν έχει σχέση με τίποτα γνωστό μέχρι τώρα, δεν έχει ανάλογο. Αυτό το “Εμείς” δεν έχει πολιτικό χρώμα, δεν έχει προσωπικές σκοπιμότητες, έχει την δύναμη και την ανθεκτικότητα του ανθρώπινου μεγαλείου και της ζωής. Αυτό κύριοι του κράτους να μην το ξεχνάτε.
Η αλήθεια είναι Μία, Ιερή και Άχαστη. Θέλει χρόνο και κόπο πιθανώς και θυσίες για να βγει. Αλλά με ιστορική βεβαιότητα θα βγει. Και αυτό γιατί μόνο τότε το “ποτέ ξανά” θα έχει πιθανότητα να μην μείνει ευχή.
Γιατί μόνο τότε δεν θα υπάρξει άλλο Μάτι.
Γιατί μόνο τότε ο θάνατος και η καταστροφή θα πιάσουν τόπο.
Ανεξάρτητα από την κλιματική αλλαγή, την πολεοδομία, την ρυμοτομία, τις αυθαιρεσίες, τις παρανομίες, τα δάση και τους αγρούς, τις δασικές πυρκαγιές, τις φυσικές καταστροφές και τους φυσικούς κινδύνους που ήθελαν κάποιοι να χρησιμοποιήσουν στο αφήγημα για να μας ενοχοποιήσουν κουνώντας μας το δάκτυλο. Ένα ένα σιγά σιγά καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα ενός χάρτινου ψευδούς πύργου. Όλες αυτές οι δικαιολογίες που χρησιμοποιήθηκαν τότε για να μετριάσουν την οργή και την πιθανή αντίδραση της κοινής γνώμης που είχε συγκλονιστεί για πολλές ημέρες, όπως και για να κουκουλώσουν τις εγκληματικές ευθύνες της κρατικής μηχανής, δυστυχώς παραμένουν σε μεγάλο βαθμό σαν επίμονοι λεκέδες στο λευκό υφαντό σεντόνι της κοινής γνώμης.
Θα πείτε πάλι τα ίδια λες. Και θα τα λέω γιατί τα παράλογα παραμένουν και χειροτερεύουν. Ας πούμε το Λιμενικό για παράδειγμα παραμένει στο απυρόβλητο. Έγινε εσωτερική έρευνα -δεν είχαν Λιότσιο αυτοί βλέπεις!- που έδειξε ότι όλα καλά τα έκαναν και ας πνίγηκαν αβοήθητοι 9 άνθρωποι 2 μίλια από το δεύτερο μεγαλύτερο Λιμεναρχείο της Αττικής, πολλοί από αυτούς πολλή ώρα μετά το θλιβερό επιχειρησιακό σώου φιάσκο υπό τον τότε Πρωθυπουργό που είδε σε ζωντανή μετάδοση το εξαπατημένο πανελλήνιο στις τηλεοράσεις του. Την ώρα που ξεψυχούσαν καμένοι άνθρωποι στα
χέρια μας. Την ώρα που μετράγαμε δεκάδες νεκρούς και ήμασταν μόνοι. Την ώρα που νέες φωτιές άναβαν και έκαιγαν σπίτια που την είχαν γλυτώσει μέχρι τότε, στις μία και στις δύο το πρωί. Και η αστυνομία τα έκανε όλα καλά (κι αυτή διενέργησε εσωτερική έρευνα…) αλλά κανένας δεν ρωτάει πού βρέθηκαν και πως εγκλωβίστηκαν και κάηκαν τόσοι άσχετοι με το Μάτι άνθρωποι, περαστικοί με τα αυτοκίνητά τους…
Κανένας δεν ρωτάει πώς ένας άνθρωπος μόνος του -φίλος μου- έκανε 18 δρομολόγια σώζοντας 18 ανθρώπους με το κοντομάνικο με την μοτοσυκλέτα του μέσα στο Μάτι στη διάρκεια της φωτιάς την ώρα που οι υπεύθυνοι, πάνοπλοι αξιωματικοί κόβανε βόλτες στην απέξω περιμένοντας να μπει και να φορτωθεί την ευθύνη κάποιος πιο υψηλόβαθμος…έλα όμως που δεν την πάτησε κανείς τους! Τι τα έχουν τα γαλόνια; Κανείς τους δεν μπήκε στη φάκα της ευθύνης…Έλα που όλοι μιλούσαν στα κινητά σαν τους Μαφιόζους.. Στα παράλληλα Ελληνικά, Πακιστανικά Κονγκολέζικα και πάει λέγοντας “Έθνικ” κινητά τους.
Έλα που ο εισαγγελέας δεν διατάζει την άρση του τηλεφωνικού απορρήτου διότι εδώ και τρία χρόνια μιλούμε για πλημμέλημα και δεν μιλούμε για σοβαρό έγκλημα ή θέμα εθνικής ασφαλείας όπως ορίζει το Σύνταγμα…Πότε όλα αυτά; 20 χρόνια μετά την 9/11 και 15 χρόνια μετά το C4i (άσχετα αν δεν δούλεψε ποτέ όπως έπρεπε), σήμερα, την εποχή του παντοδύναμου Google και των υπηρεσιών του, όπου τα προσωπικά δεδομένα και η ιδιωτικότητα είναι ένα παλιό ανέκδοτο.
Την εποχή που για να δεις ένα βίντεο ή για χρησιμοποιήσεις μια εφαρμογή, πετάς τις προσωπικές ελευθερίες και τα δικαιώματα σου στα σκουπίδια χωρίς πολλά πολλά. Την εποχή που σχεδόν όλες οι τηλεφωνικές υπηρεσίες αρχίζουν με το γνωστό και βαρετό “Για λόγους διασφάλισης της ποιότητας η κλίση καταγράφεται”, ο δόλος που στοιχειοθετεί κακούργημα είναι κρυμμένος καλά σε αυτά τα απόρρητα προστατευόμενα τηλεφωνήματα των αξιωματικών μέχρι να σιγουρευτούμε ότι θα διαγραφούν από τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας. Κάποιες επικοινωνίες που κατά λάθος ξέφυγαν και γράφτηκαν στο ένα από τα δύο καταγραφικά που υπήρχαν, βγήκαν στο φως, ακούστηκαν και συγκλόνισαν το Πανελλήνιο… ενώ το άλλο καταγραφικό είχαν φροντίσει οι υπεύθυνοι να εξαφανιστεί.
Αλήθεια, όταν οι υπηρεσιακοί λειτουργοί συναινούν στο να καταγράφονται οι υπηρεσιακές τους κλήσεις, δεν το κάνουν αυτόματα και για τις υπηρεσιακές -όχι τις προσωπικές- κλήσεις στα κινητά τους; έχουν κάτι να κρύψουν όταν βρίσκονται στο καθήκον; Τα ξέρουν όλοι αυτά -και οι κακοί και οι καλοί- κι όμως δεν γίνεται τίποτα. Δεν αλλάζει τίποτα. Θυμίζω ότι όταν κάποιοι αλλοδαποί χτύπησαν άγρια έναν αστυνομικό (που ευτυχώς έζησε) στη διάρκεια επεισοδίων στην Καλλιθέα πριν κάποιους μήνες, σε λίγες ώρες είχαν δοθεί στην δημοσιότητα οι τηλεφωνικοί διάλογοί τους… Και οι αστυνομικοί της Δίας κλπ θα φοράνε κάμερες…
Όχι όμως οι αξιωματικοί που έχουν υποτίθεται ευθύνη. Όχι, γιατί τους έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη. Όπως επίσης όλοι γνωρίζουν ότι με τον ποινικό κώδικα του 19 -αυτόν για τον οποίο μετατέθηκαν οι εκλογές κατά μια εβδομάδα, αυτόν πού κάνει την δωροδοκία πλημμέλημα από κακούργημα που ήταν- και με τον κανόνα ότι ο κατηγορούμενος δικάζεται με τον επιεικέστερο νόμο, το κακούργημα και η ουσιαστική τιμωρία των φονιάδων φαντάζει ως έργο επιστημονικής φαντασίας. Κατά τα άλλα η Δικαιοσύνη, το Δίκαιο, το Κράτος Δικαίου και η διάκριση των εξουσιών καλά κρατούν. Και βάρδα μην είναι πολιτικό το πρόβλημα και οι ευθύνες…
Έχετε δει ποτέ στην πραγματικότητα πολιτικούς να στρέφονται κατά πολιτικών; Σκύλοι που γαβγίζουν για το θεαθήναι και δεν δαγκώνουν ποτέ αλλήλους. Όλα μετριούνται με ψήφους και πληρώνονται με το λεγόμενο πολιτικό κόστος. Ποινικές ευθύνες πουθενά.. Ακόμη και τα αδικήματα κρίνονται και καταλογίζονται έτσι: “Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη” σου λέει ευθαρσώς και καθάρισε! Αλλά μην πάμε μακρυά τη βαλίτσα γιατί θα χαθούμε στη θάλασσα του παραλόγου.. Πάμε πίσω, εδώ στο κιτάπι του αφηγήματος των ευθυνών όπου ούτε ο δήμος Πεντέλης υπήρχε καλά καλά. Μα από κει δεν ξεκίνησε το κακό; Τώρα το θυμηθήκαμε; (…). Πολλά, πάρα πολλά τέτοια και άλλα, παραμένουν μπερδεμένα και γκρίζα… Αλήθεια νομίζει κάποιος ότι θα τα ξεχάσουμε ή θα τα αφήσουμε να πέσουν κάτω;
Εμείς ενωμένοι παρά τις επίμονες προσπάθειες κάποιων που μας θέλουν σκόρπιους κατά το διαίρει και βασίλευε, δεν πτοούμαστε και δεν τρέφουμε αυταπάτες. Ο Σκοπός μας είναι Ιερός και έχουμε το δίκιο και την αλήθεια με το μέρος μας. Ότι περνάει από το χέρι μας θα το κάνουμε. Και ευτυχώς είναι στο χέρι μας πολλά πράγματα. Αυτό το μάθαμε από πρώτο χέρι στο πεδίο του πολέμου που περάσαμε και του οποίου επιζήσαμε.
Έχουμε πίστη και εμπιστοσύνη στις δυνατότητες και την δύναμή μας. Έχουμε σύμμαχο την επιστημονική και ακαδημαϊκή κοινότητα που σιγά σιγά ενεργοποιείται στο πλευρό μας, στην ορθή πλευρά της Αλήθειας και της Ιστορίας. Έχουμε την νέα Γενιά, τους εφήβους και τα παιδιά μας μαζί μπροστάρηδες. Έχουμε τους εθελοντές, τους ιδιώτες χορηγούς, τους έντιμους αξιωματικούς και δημόσιους λειτουργούς, τους δημοσιογράφους, τους καλλιτέχνες και μια διαρκώς διευρυνόμενη βάση απλών πολιτών που ζουν στο σήμερα με τα μάτια και τα αυτιά ανοικτά και θέλουν ένα καλύτερο μέλλον γι αυτούς και τα παιδιά τους.
Μαζί θα πετύχουμε την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, για να την προστατέψουμε και να την θωρακίσουμε. Αλλιώς πάλι θα μιλάμε για τραγωδίες, -άβουλοι θεατές του ίδιου έργου με άλλους κάθε φορά πρωταγωνιστές στο οποίο η κάθαρση δεν έρχεται ποτέ- και πάλι θα κλαίμε συγκινημένοι με τον πόνο του άλλου, ευγνώμονες της καλής μας τύχης, με μια ιδιόμορφη αίσθηση ανακούφισης που ακουμπά εξίσου στα όρια της ηδονής και της οδύνης -του χαρακτηριστικού ανθρώπινου δίπολου- που το κακό και η συμφορά πέρασε ξώφαλτσα και “Εμείς δεν πάθαμε ευτυχώς τίποτα”.
Θα τα αλλάξουμε τα πράγματα. Είμαι βέβαιος γι αυτό. Ας μας ακολουθήσουν και οι πολιτικοί, αν θέλουν. Άλλωστε αυτοί είναι οι “επαγγελματίες” εκλεγμένοι υπηρέτες του Λαού… Καλοδεχούμενοι οι ειλικρινείς, τολμηροί και γενναίοι. Δεν θα τους περιμένουμε όμως, ούτε θα ξαναπέσουμε θύματα πλάνης ελπίζοντας στο κράτος που υπηρετούν, όπως τότε, εκείνο το φρικτό απόγευμα της Δευτέρας, 23ης Ιουλίου του 2018.
Στην μνήμη των Αθάνατων Ηρώων μας.
Γιάννης Οικονομίδης
