Αν ο Γιάννης Δημητριάδης είχε τη δυνατότητα να σχεδιάσει την εκδήλωση που κάποτε θα τιμούσε τη μνήμη του, πολύ δύσκολα θα φανταζόταν κάτι τόσο συγκινητικό, όσο αυτά που ζήσαμε στις 19 Απριλίου στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του Αθλητικού και Πολιτιστικού Πάρκου της Νέας Μάκρης.

Στο τέλος μιας ονειρικής σεζόν για τον Ε.Σ. Νέας Μάκρης, που σημαδεύτηκε από τις κατακτήσεις των πρωταθλημάτων και τις απευθείας ανόδους για τις ομάδες Μπάσκετ Ανδρών και βόλεϊ Γυναικών, αλλά και την πρωτιά που κατέκτησε η ομάδα μπάσκετ Προ Μίνι, η εκδήλωση ονοματοδοσίας του κλειστού σε «Γιάννης Δημητριάδης» αποτέλεσε τον ιδανικότερο επίλογο.

Παρουσία περισσότερων των 500 ατόμων, ανάμεσα στους οποίους σύσσωμο το Δ.Σ. του Συλλόγου, παλιοί πρόεδροι όπως οι Μανώλης Χατζηεμμανουήλ και Καίτη Λαγωνικάκου, όλοι οι υποψήφιοι Δήμαρχοι και πολλοί υποψήφιοι Δημοτικοί Σύμβουλοι, εκπρόσωποι της Περιφέρειας Αττικής, ο Πρόεδρος της Ένωσης Πετοσφαίρισης Αθηνών και Ανατολικής Αττικής (Ε.Σ.Π.Α.Α.Α.), Κώστας Αλαγιάννης, η Αντιπρόεδρος της Ένωσης Σωματείων Καλαθοσφαίρισης Αττικής (Ε.Σ.Κ.Α.), Ελισάβετ Φάσουρα και βέβαια η κόρη του Γιάννη Δημητριάδη, Άντα, κι ο αδελφός του Στέλιος με τη σύζυγό του, η φόρτιση ήταν έντονη από τα πρώτα κιόλας λεπτά, όταν ο πρόεδρος του ΕΣΝΜ, Νίκος Καραβασίλης, πήρε το μικρόφωνο και καλωσόρισε τον κόσμο.

Βασικός ομιλητής ήταν ο τέως δήμαρχος Ιορδάνης Λουίζος, συνεργάτης και επί σειρά ετών προσωπικός φίλος του Γιάννη Δημητριάδη.

«Ο αρχαίος σοφός συνήθιζε να λέει ότι είναι δύσκολο, κρίνοντας ανθρώπους, να προσεγγίσουμε την ιστορική αλήθεια. Και είναι γεγονός. Γιατί όταν αναφερόμαστε σε σύγχρονούς μας, τα συναισθήματά μας, η συμπάθεια, η εμπάθεια ακόμα και η αδιαφορία, είναι ακόμα νωπά και εμποδίζουν την αντικειμενική προσέγγιση, την ορθή κρίση.

Ακόμα πιο δύσκολα, όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπους πίσω στο παρελθόν, γιατί ο χρόνος πιθανώς να έχει διαγράψει, να έχει παραχαράξει, να έχει ανακατασκευάσει δράσεις και χαρακτηριστικά. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην περίπτωση του Γιάννη. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του δεν μπορούν ούτε να αλλοιωθούν, ούτε να ξεθωριάσουν», ανέφερε αρχικά ο κ. Λουίζος, επί των ημερών του οποίου πήρε σάρκα και οστά το Αθλητικό και Πολιτιστικό Κέντρο Νέας Μάκρης και το κλειστό γήπεδο μπάσκετ.

«Ο Γιάννης πάντα διεκδικούσε για τον σύλλογο. Ποτέ μα ποτέ δε ζήτησε κάτι για τον εαυτό του. Άνθρωπος γενναιόδωρος, ταπεινός, ηθικός, έντιμος και πάντα σεμνός. Θυμάμαι πάντα τη διακριτική του παρουσία στις μεγάλες εκδηλώσεις, με δυσκολία να απευθύνει χαιρετισμό, με δυσκολία να είναι αυτός που θα κόψει την πρωτοχρονιάτικη πίτα του συλλόγου. Γιατί αισθανόταν ασφαλής και δεν είχε ποτέ την ανάγκη από επικοινωνιακά δεκανίκια και αυτοπροβολή. Αυτό που η πόλη μας οφείλει στον Γιάννη Δημητριάδη είναι ότι μας δώρισε ό,τι πολυτιμότερο έχει ο καθένας μας. Τον χρόνο του. Γι’ αυτό και μόνο, στη δική μου συνείδηση, ο Γιάννης Δημητριάδης αποτελεί την προσωποποίηση του εθελοντισμού», ανέφερε μεταξύ άλλων ο κ. Λουίζος, καταχειροκροτούμενος από όσους παρακολουθούσαν την εκδήλωση.

Για τον Γιάννη Δημητριάδη μίλησαν επίσης ο επί 19 έτη αθλητής και αρχηγός της ομάδας Μπάσκετ του ΕΣΝΜ Γιώργος Χαχόλος, ο οποίος τον χαρακτήρισε «δεύτερο πατέρα όλων», ο Δημήτρης Αποστολάτος, δάσκαλος του τμήματος Καράτε που δημιουργήθηκε επί των ημερών του Δημητριάδη, καθώς και ο γιατρός Μιχάλης Δελησάββας και η πρόεδρος του Συλλόγου Μακρινών-Λυβισιανών Δέσποινα Δαμιανού που εκπροσώπησαν την οικογένεια.
Η εκδήλωση έκλεισε με βραβεύσεις των ομάδων που πρωταγωνίστησαν φέτος (μπάσκετ ανδρών, βόλεϊ γυναικών και μπάσκετ Προ Μίνι), καθώς και με τους επαίνους προς όλα τα παιδιά που αγωνίζονται στις Ακαδημίες του ΕΣΝΜ.

Η συγκίνηση κορυφώθηκε όταν με δάκρυα στα μάτια, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Νίκος Καραβασίλης αποκάλυψε την μαρμάρινη επιγραφή που πλέον θα κοσμεί την είσοδο του Κλειστού Γηπέδου Μπάσκετ και θα αναφέρει: «Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ – Γυμναστήριο Γιάννης Δημητριάδης».

Θα πρέπει, κλείνοντας, να γίνει ξεχωριστή αναφορά στη συντονίστρια της εκδήλωσης Κατερίνα Τάμπαση, ενός ανθρώπου που προσφέρει αδιάκοπα τις εθελοντικές της υπηρεσίες στον Ε.Σ. Νέας Μάκρης εδώ και 35 χρόνια και αποτελεί το βασικό όπλο του συλλόγου σε θέματα οργάνωσης. Κι όχι μόνο…

Προηγούμενο άρθροTaboom #34: Μελωμένα Ραφιοπιτάκια
Επόμενο άρθροΟ Μνημόνιος | Μάιος 2019 (#1)