Λένε ότι στη ζωή πετυχαίνεις εκεί που ξοδεύεις χρόνο. Λένε, επίσης, ότι το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνεις παίζει μεγάλο ρόλο στο τι θα κάνεις ως ενήλικας. Και στην περίπτωση του Γιάννη Σούκου, αμφότερες αυτές οι κουβέντες βρίσκουν πλήρη εφαρμογή.
Γεννημένος στον Σχινιά πριν 18 χρόνια, είχε ούτως ή άλλως τη θάλασσα μέσα στα πόδια του, αλλά ο πατέρας του φρόντισε να του τη γνωρίσει από πολύ μικρή ηλικία. Έπαιρνε τη σανίδα του σερφ και τον μικρό παρέα κι ο Γιάννης τον χάζευε να χάνεται μέσα στα κύματα για ώρες. Και κάπου στα 7 του, τον ανέβασε πάνω στη σανίδα για το πρώτο του μάθημα στο Sailing, στον Σχινιά.
«Ίσως ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του μια και από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε μια διαδικασία που δεν σταμάτησε για χρόνια, να βγάζει δηλαδή συνεχώς λεφτά από την τσέπη του για να με στηρίζει», όπως λέει αστειευόμενος ο Γιάννης. Ίσως, όμως, ήταν και το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να του κάνει…
Η πρώτη επαφή δεν ήταν όπως την περίμενε. Μπορεί η αδρεναλίνη και ο ενθουσιασμός να είχαν κυριεύσει τον 7χρονο πιτσιρικά, αλλά το σερφ εύκολο δεν το λες. Έπεσε, χτύπησε στα πλευρά και «για καιρό δεν ξανακαβάλησα σανίδα γιατί φοβόμουν».
Η δεύτερη επαφή, όμως, έσβησε κάθε συναίσθημα ανησυχίας και από τότε ο Γιάννης άρχισε να ξοδεύει χρόνο στο σερφ. Καλοκαίρια και χειμώνες, πριν το σχολείο στις 06.00 ή μετά το σχολείο το απόγευμα, με αέρα ή και με άπνοια μήπως και φυσήξει λίγο, ήταν εκεί σε κάθε ευκαιρία. Έγινε το πάθος του, ο τρόπος να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του, η διέξοδός του, το χόμπι του. Γιατί μέχρι και το 2018, έτσι το αντιμετώπιζε. Ως χόμπι. Άσχετα αν ονειρευόταν κάποτε να τρέξει με τους καλύτερους ή χάζευε στο youtube τύπους να φεύγουν σφαίρα μέσα στο νερό.
Η αλλαγή
Ήταν 2018 λοιπόν. Ο μόλις 14 ετών Γιάννης αποφάσισε να αγοράσει την πρώτη του αγωνιστική σανίδα. Όταν πήγε στο μαγαζί, έδειξε ένα βίντεο και αυθόρμητα τον ρώτησαν «μα καλά, γιατί δεν τρέχεις σε αγώνες». Κάπως έτσι και με την ασφάλεια ότι θα διεξαγόταν στον Σχινιά, στα νερά που γνώριζε, αποφάσισε να κατέβει στο πρώτο του Πανελλήνιο (σλάλομ).
«Δεν έκανα τίποτα. Σαν φωτορεπόρτερ ήμουν, απλώς ακολουθούσα τους άλλους», μας λέει χαμογελώντας αλλά η αλήθεια είναι ότι πολλά συνέβησαν μέσα του σε εκείνο το Πανελλήνιο.
«Η μεγάλη αλλαγή ήταν ότι κάθε φορά που έμπαινα στο νερό, δεν το έβλεπα πλέον μόνο ως διασκέδαση. Άρχιζα να ωριμάζω αθλητικά, να βάζω στόχους και να κυνηγάω κάθε ευκαιρία να προπονηθώ. Άλλαξε η κοσμοθεωρία μου για το σερφ συνολικά και το 2019 έπαψα να είμαι φωτορεπόρτερ. Στο Παγκόσμιο IFCA βγήκα 5ος στους κ-21 και 25ος στο σύνολο, ενώ λίγες μέρες αργότερα, σε αγώνα αντοχής (long distance) στη Βάρκιζα, βγήκα 3ος σε σύνολο 200 συμμετεχόντων.».
Ο Γιάννης έχει μπει σε φουλ αγωνιστικούς ρυθμούς και πλέον δεν χάνει διοργάνωση. Και με τις εμπειρίες που συλλέγει, βελτιώνεται θεαματικά. Το 2019 βγαίνει 3ος στο Πανελλήνιο που έγινε στη Λούτσα, ενώ το 2021 στην ίδια διοργάνωση στη Σάμο τερματίζει 2ος στους κ-21 και 6ος στο σύνολο.
Η πρώτη μεγάλη επιτυχία έρχεται στο παγκόσμιο IFCA στην Πάρο, όπου βγαίνει πρώτος στους κ-21 και 20ός στο σύνολο.
Στους κορυφαίους στον κόσμο
Αλλά τα δεδομένα αλλάζουν θεαματικά με μια άλλη συγκυρία. Αν υποθέσουμε ότι οι διοργανώσεις της IFCA είναι η… Β΄ Εθνική, το PWA είναι το Champions League του σερφ. Πρόκειται ουσιαστικά για μια κλειστή ομάδα αποτελούμενη από τους 64 κορυφαίους αθλητές στον κόσμο, όπου για να μπεις, στέλνεις αίτηση και το «βιογραφικό» σου. Όταν ο Γιάννης έστειλε τα δικά του αγωνιστικά δεδομένα το 2022, την είσοδο στο top level τού τη χάρισε το γεγονός ότι ανταγωνίζεται εξαιρετικούς αθλητές από τα 14 του.
«Με δέχθηκαν και ο πρώτος μου αγώνας ήταν φέτος στην Κροατία. Βγήκα 26ος και ήμουν ο μικρότερος ηλικιακά. Το μεγάλο μπαμ, όμως, έγινε στο πρόσφατο παγκόσμιο Νέων PWA στην Τουρκία όπου τερμάτισα 2ος και μάλιστα οριακά, από δικό μου λάθος».
Από δικό του λάθος και σε ισοβαθμία έχασε πριν λίγες μέρες και την πρώτη θέση στο Πανελλήνιο. Μικρή σημασία έχει. Γιατί αυτό που πάντα ονειρευόταν, να ανταγωνίζεται τους καλύτερους και να τρέχει σε αγώνες που κάποτε χάζευε στο youtube, το έχει πετύχει. Το τρένο είναι ήδη στις ράγες κι από τη δουλειά και την προπόνησή του, θα εξαρτηθεί και μέχρι πού μπορεί να φτάσει.
Ακόμα και ο πλέον αδαής, αυτός που δεν μπορεί να σταθεί καν όρθιος στη σανίδα, αντιλαμβάνεται το αίσθημα ελευθερίας που σου προσφέρει η επαφή με τη θάλασσα. «Όταν πρωτοξεκίνησα να κάνω σερφ, ως παιδάκι, είχα ανυπομονησία να εξελιχθώ. Να γίνω σαν αυτούς που έβλεπα στα βίντεο. Σήμερα, ως αθλητής, νιώθω πείσμα και θέληση να κατακτήσω τα πάντα. Υπάρχει, όμως κι ένα κοινό συναίσθημα που είχα και τότε και τώρα. Η διαφυγή μου από την πραγματικότητα».
Στην πορεία του Γιάννη Σούκου προς την επιτυχία υπάρχει μια αντίφαση, καθώς από τη μία πάντα είχε όνειρο να εξελιχθεί, αλλά από την άλλη, ο ίδιος δυσκολευόταν να δει την εξέλιξη και χρειάστηκε πολλές φορές να του μιλήσουν άλλοι για το ταλέντο του.
Ευτυχώς, πάντα υπήρχαν αυτοί που τον πίστευαν και σταδιακά αυξάνονταν για να φτάσει σήμερα να έχει στο πλευρό του τη Σχολή Καλογεροπούλου, το Glaridis Sports για τον εξοπλισμό του, το SN Perfomance για τον ρουχισμό του, το NK Fitness Club για την εκγύμνασή του και την Amino Animo που τον στηρίζει με παροχή πρωτεϊνών.
«Ελπίζω ότι μια μέρα θα μπορώ να ζω από το σερφ, αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου».
Το πρώτο προαπαιτούμενο υπάρχει. Έχει φτιάξει plan b και plan c για να μη χρειαστεί ποτέ να φύγει από τον Σχινιά και τη θάλασσα. Τι μένει; Να συνεχίσει να δουλεύει…
Περισσότερα βίντεο μπορείτε να δείτε στο κανάλι του στο Youtube: https://www.youtube.com/@johnsoukos
