της Κατερίνας Ακριβοπούλου
Αυτοί οι 40ρηδες που με εντολή του ελληνικού λαού πήραν τα ηνία τη χώρας στις 25 Ιανουαρίου, δεν παίζονται με τίποτα. Τους βάφτισαν τρομοκράτες, τους αποκάλεσαν τσογλάνια, ο Χρύσανθος του Σαμαρά τους έβγαλε εκτός συνταγματικού τόξου (την επομένη κιόλας της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα), οι Μπαλτάκοι και οι άλλοι φαιοί φελλοί της ομάδας Σαμαρά τους τοποθέτησαν στο άλλο άκρο εξισώνοντάς τους με τη Χρυσή Αυγή που οι ίδιοι εξέθρεψαν, τους ενέταξαν στο λόμπυ της δραχμής, τα μνημονιακά ζόμπι και οι νεόκοπες εφεδρείες του νεοφιλελευθερ-Εσμού προσπάθησαν να τους πνίξουν στα ρηχά του Ποταμιού, τους είπαν σκορποχώρι και κομμουνιστοσυμμορίτες που θα σφάζουν με τα κονσερβοκούτια και αυτοί τί έκαναν οι αθεόφοβοι;
Συγκρότησαν κυβέρνηση σε ένα 24ωρο αιφνιδιάζοντας ευχάριστα όχι μόνο για την ταχύτητα αλλά και για τη σύνθεση.
Αμέσως μετά την ορκωμοσία με πολιτικό όρκο, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας προσκύνησε τη μνήμη της Ιστορίας στην Καισαριανή, ενώ σε μια κορυφαία πράξη συμβολισμού είχαν πέσει ήδη τα κάγκελα στο κέντρο της Αθήνας.
Ακολούθησε το πρώτο μήνυμα ανυπακοής πού έστειλε η Αθήνα στις Βρυξέλλες, δια του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, αναφορικά με τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας.
Στη συνέχεια ταρακουνήθηκε το σύμπαν από το «ΟΧΙ» του δημοφιλέστερου υπουργού Οικονομικών όλων των εποχών, στον θλιβερό υπαλληλίσκο των κορακιών, Ντάισελμπλουμ , ένα «ΟΧΙ» που θα μνημονεύεται για χρόνια, ως το σήμα για το «φτου ξελευτερία» και το νέο big bang στην Ευρώπη. Το ίδιο βράδυ η Νάντια Βαλαβάνη ξήλωνε τη διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ, που είναι σύμφυτο με το ξεπούλημα της χώρας.
Λίγες μέρες μετά, πλημμύρισε η Αθήνα από χιλιάδες αντιφασίστες, κόντρα στο ναζιστικό σώου που ελάμβανε χώρα στο Πολεμικό Μουσείο, λίγο πιο δίπλα και δεν άνοιξε ρουθούνι, καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία των διαδηλώσεων, δεν υπήρχαν ΜΑΤ.
Η δεύτερη εβδομάδα ξεκίνησε ακόμη πιο εντυπωσιακά με την πρόταση Βαρουφάκη για κούρεμα του χρέους χωρίς… κούρεμα, πού έκανε αναλυτές, οικονομολόγους και οικονομολογούντες, να ξοδεύουν αμέτρητες ποσότητες φαιάς ουσίας, προκειμένου να σταθμίσουν και να αξιολογήσουν τα νέα δεδομένα και τους ευρωπαίους ηγέτες και αξιωματούχους, να οργανώνουν τις αμυντικές ή τις επιθετικές κινήσεις τους, σ΄αυτή τη νέα σκακιέρα που στήνεται στην Ευρώπη με απήχηση και επίδραση σε όλο τον πλανήτη…
Οι δυναμικές πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες άλλαξαν άρδην την ατζέντα στην Ευρώπη, δημιούργησαν τις πρώτες, δομικού τύπου, συνθήκες για να συγκροτηθεί η συμμαχία του Νότου, ο οποίος κατασπαράχθηκε αγρίως από το τέρας του νεοφιλελευθερισμού, τα τελευταία χρόνια. Αν αυτό επιτευχθεί, η Μέρκελ γνωρίζει καλά, πώς θα σημάνει την αρχή του τέλους της ηγεμονίας της. Ως εκ τούτου επιδίδεται σε μια αγχωτική αμυντική κούρσα, ικετεύοντας τους ηγέτες της Ιταλίας και της Γαλλίας, και απειλώντας τους πρωθυπουργούς της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, σε μα προσπάθεια να αποτρέψει τη δημιουργία ενιαίου μετώπου.
Τα ερείσματά της όμως περιορίζονται διαρκώς, γιατί τα αδιέξοδα που προκάλεσε η άγρια λιτότητα στην Ευρώπη, συσσωρεύτηκαν σε βαθμό εκρηκτικό, όχι μόνο για τις κοινωνίες που ματώνουν, με αποκορύφωμα την ελληνική, αλλά και για τα πολιτικά συστήματα που απειλούνται με διάλυση.
Αν στο περίγραμμα αυτό συνυπολογισθούν οι μείζονος σημασίας γεωπολιτικές σκοπιμότητες, τις οποίες έσπευσε να σφραγίσει ο Ομπάμα με την θεαματική παρέμβασή του υπέρ της Ελλάδας, οι άνεμοι που απελευθερώθηκαν από τον ασκό του Αιόλου, τον οποίο άνοιξε η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να σαρώσουν σε γρήγορο χρόνο, το πιο άγριο, απάνθρωπο και εγκληματικό μοντέλο διακυβέρνησης που γνώρισε η Ευρώπη από το ναζισμό και μετά.
Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το διακύβευμα και το επίδικο σ’ αυτή την ιστορική συγκυρία, στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ κλήθηκε από τον ελληνικό λαό να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Από τις 25 Ιανουαρίου, όλος ο πλανήτης ασχολείται με την Ελλάδα, με όρους αβάσταχτα θετικούς για τα μέτρα ενός λαού που στα χρόνια της μνημονιακής βαρβαρότητας έδωσε νεκρούς, ταπεινώθηκε, ευνουχίστηκε, και δεν τολμά να πιστέψει ότι ένας πιτσιρικάς πρωθυπουργός, το παιδί της διπλανής πόρτας στην Κυψέλη, βγαλμένος όχι από τους νταβατζήδες, αλλά από την πραγματική κοινωνία στην οποία παραμένει πεισματικά ενταγμένος, αλλάζει τη μοίρα μας παράγοντας γεγονότα χωρίς προηγούμενο, αφού καμία πολιτική μεταβολή στη σύγχρονη ιστορία, δεν είχε ποτέ τέτοια επίδραση διεθνώς.
