ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΔΕΚΑΤΕΤΡΑΧΡΟΝΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΣΕ ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ!
Δεν σας λυπάμαι!
Όχι, μην περιμένετε να διαβάσετε τίποτε σχετικό με αριθμούς και με νούμερα, είτε μαθηματικά είτε ανθρώπινα! Καρφί δεν μου καίγεται πια, πόσο θα φτάσει το χρέος το 2020, πόσο θα είναι το ΑΕΠ, πόση θα είναι η ανεργία, πόσοι ψηφοφόροι του μνημονίου συνταξιούχοι θα έχουν προχωρήσει στον αγύριστο από τον πανδαμάτορα και πόσοι απ’ τους φιγουρατζήδες ψευτοαγωνιστές θα έχουν συνταξιοδοτηθεί ιστορικά, γιατί οικονομικά, ούτε γι’ αυτούς το βλέπω σε 6 χρόνια από φέτος…
Γιατί ο άνεργος που δεν έχει να ταΐσει το παιδί του και δεν βγαίνει στο δρόμο, να βρει κι άλλους σαν κι αυτόν και να καθίσει να σκεφτεί με ποιο, δυναμικό πάντοτε τρόπο, θα ξεπεράσει το ζόρι του, είναι άξιος της μοίρας του…
Και ο συνταξιούχος που κάθεται και του τρώνε τον κόπο μιας ζωής και πηγαίνει στις δημοσκοπήσεις και δηλώνει ότι κρίνει θετική την προσπάθεια της «κυβέρνησης» στο «γιουρογκρούπ» για τη «δόση» και άλλες τέτοιες παπαριές που ταΐζουν τους αγράμματους και τους τρομοκρατημένους σ’ αυτή τη χώρα, είναι άξιος της μοίρας του.
Και ο σαχλοπαραμυθάς της καφετέριας, που βλέπει τα νιάτα του να ξοδεύονται άσκοπα και χαραμίζεται προσπαθώντας να βρει δρόμο μέσα απ’ την «Κοινωνία των Πολιτών» είναι κι αυτός άξιος της νεσκαφέ-μοίρας του…
Οι νοοπάσχοντες…
Όλοι αυτοί και δυστυχώς, εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι που ζουν μέσα στην Ελλάδα, με το παραμύθι που τρώνε καθημερινά, το τηλεκουτόχορτο και τον υπόγειο τρόμο που καθίσανε και εισπράξανε, αντί να μάθουν δυο κολλυβογράμματα παραπάνω και ν’ ανοίξει το μυαλό τους, αντί να φτιάξουνε παρέες, αντί να προβληματιστούνε στα σοβαρά και να ενεργοποιήσουν την όποια εναπομείνασα αδρεναλίνη τους, πιστεύουν όπως κάθε μισογραμματιζούμενος νοοπάσχων, πως θα γίνει κάποιο θαύμα…
Και θα ξαναγυρίσουνε στην γκλαμουριά της τηλεζωής, οι μισοί να οφθαλμοχορταίνουν απ’ τις συνταγές ελληνοειδών και αλλοδαπών σεφ, κι οι άλλοι μισοί να τραγουδάνε και να χορεύουν, μήπως και πάρουν το βραβείο της πορδής που δίνουν οι αξιολύπητες επιτροπές της τηλεμαστούρας..
Φουλ προς το μοιραίο!
Για την συντριπτική αλίμονο πλειοψηφία όλων αυτών, το καμπανάκι της τελευταίας στροφής έχει σημάνει από καιρό. Τώρα πια, ξεθεωμένοι, σχεδόν δέκα εκατομμύρια αξιολύπητοι συμπατριώτες μου, (ευτυχώς υπάρχει κι αυτό το σχεδόν, ακόμη…) τρέχουν σαν ζαλισμένα ζαγάρια σ’ ένα στίβο δίχως κουλουάρ, να φτάσουν σ ένα τέρμα που δεν έχει νικητήριο νήμα, αλλά μια μεγάλη μαύρη τρύπα στο χώμα. Τρέχουν προς τον τάφο τους…
Δεν το έχουν καταλάβει, ήταν γραφτό τους να προδοθούνε, να ψεκαστούνε, να μαστουρώσουνε, να χαζοπιστέψουνε, να κοροϊδευτούνε, να μείνουνε αγράμματοι, να μην ξέρουν που πάνε τα τέσσερα και να σέρνονται στα διάφορα «σόσιαλ μίντια» για να βρούνε παρηγοριά στην άδηλη μοναξιά τους, αυτή που προηγείται του βιολογικού αφανισμού πάντοτε, στους όχι πλέον μελλοθάνατους, αλλά στους ετοιμοθάνατους…
Οι αυριανοί Έλληνες!
Όμως σε λίγα μόνο χρόνια, εκεί στο 2020, περιμένω το θαύμα! Την αληθινή εξέγερση! Από την σημερινή πιτσιρικαρία που τώρα βλέπει τους γονείς της να παραδέρνουν, να μην έχουν άντερα να της χαρίσουν ένα μέλλον, να ξεπουλάνε σήμερα, αυτά που δικαιούνται αύριο, τα παιδιά τους. Αυτά τα βιώνει η πιτσιρικαρία μου και μέσα στα δεκατετράχρονα μάτια, η αλήθεια γίνεται σιγά-σιγά οργή. Οργή που θα ξεσπάσει μόλις εικοσαρίσουνε αυτά τα σημερινά αγγελούδια που δεν φταίγανε σε τίποτε για να ζούνε την πρώιμη κόλαση…
Σ’ αυτούς ελπίζω. Να πάρουν ξανά την πατρίδα στα χέρια τους, να ξεκαθαρίσουν την κόπρο του Αυγεία και να στείλουνε κάθε κατεργάρη στον πάγκο του, ή στο απόσπασμα, αν έχει τότε προχωρήσει μέχρις εκεί η κοινωνική «συνοχή» για την οποία δήθεν κόπτονται οι καραγκιόζηδες υπάλληλοι των τοκογλύφων αφεντικών τους.
Σ’ αυτή τη νεολαία πιστεύω, σε τίποτε άλλο πια. Σ’ αυτό το μαγικό ποτάμι αληθινών ελληνόπουλων που θα αυτομορφωθούν, γιατί στη στημένη επίσημη εκπαίδευση των ανθελλήνων, δεν πρόκειται να μάθουν τίποτε ιδιαίτερο, θα οργανωθούν, θα εκφραστούν, θα μιλήσουν, θα δράσουν, θα τιμωρήσουν, θα ξαναστήσουν την πατρίδα.
Το πιστεύω. Κι εδώ θα είμαστε, οι Ποιητές δεν πεθαίνουν με τίποτε, εγώ θα είμαι και πάλι ΕΚΕΙ. Μαζί με την τωρινή πιτσιρικαρία μου…
Που γράφει πού και πού γκρήκλις αλλά σκέφτεται, ελληνικά. Που παίζει με τα βιντεοκόλπα του διαδικτύου αλλά το γονίδιό της ομολογεί Ελληνοσύνη. Που ξεγελιέται όπως είναι φυσικό από διάφορους συρμούς, αλλά στην τελική, θα μεταμορφώσει το σημερινό Grekistan σε ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Καλύτερα να…φύγουνε νωρίς!
Ραντεβού λοιπόν, το 2020. Έξι χρονάκια μείνανε. Να εικοσαρίσουν τα δεκατεσσάρια μου. Και τότε θα τα πούμε κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη.
Προσωπικά θεωρώ ότι συμφέρει μερικούς απ’ τους Προδότες να φύγουν νωρίτερα απ’ τη ζωή, να μη βιώσουν το 2020. Και θα φύγουν απ’ ότι διαισθάνομαι, μπόλικοι! Πρώτα-πρώτα θα τους αποσύρουν τα ξένα αφεντικά. Την δουλειά τους την κάνανε, τώρα δεν τους χρειάζονται πια. Όμως, ως εκτός πολιτικής και μιντιακής προστασίας, ίσως βιώσουν …οριακές περιπέτειες, που τώρα, μεθυσμένοι απ’ την εξουσία, δεν τις αντιλαμβάνονται… Διότι σ’ αυτήν εδώ τη χώρα, ποτέ δεν πέθαναν οι Ερινύες, ποτέ δεν αποσύρθηκεν η Νέμεσις, ποτέ δεν έμεινε η Ύβρις δίχως πληρωμή…
Οψόμεθα…
*Ο Δημήτρης Ιατρόπουλος είναι Ποιητής, το νέο του βιβλίο “ΑΣΑΝΣΕΡ”
παρουσιάστηκε σε μια ξεχωριστή βραδιά πολιτισμού στο κινηματοθέατρο “Αλίκη”
στην Νέα Μάκρη, την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου.
