Μία στήλη για τον εκάστοτε γκομενικό πόνο… Γράφει η Zanax!
Αγαπητή Ζαναξ,
Εγώ θα σου γράψω, λοιπόν, έναν κάπως…ανορθόδοξο πόνο. Είμαι σε μια σχέση 5 χρόνια με τον Ν. Με τα πάνω μας και τα κάτω μας, αλλά τον αγαπώ πολύ και μου αρέσει σαν άνθρωπος. Σε μια «κάτω» μας φάση, λοιπόν, ο Ν. με κεράτωσε. Ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες, τι και πώς, γιατί δε θέλω να επικεντρωθούμε σε αυτό. Να πω μόνο ότι από αυτά που έμαθα, είμαι πεπεισμένη ότι ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό και όχι μια παράλληλη σχέση.
Το πρόβλημα ξεκινάει όταν, μετά από πολλές συζητήσεις μαζί του, αποφάσισα να τον συγχωρέσω. Και το πρόβλημα αυτό είναι κοινωνικό. Ενώ η σχέση μου έχει αρχίσει να αναπτερώνεται, οι φίλοι μου (και η οικογένειά μου) με έχουν στιγματίσει για την απόφασή μου να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Έχουν ένα επικριτικό και ταυτόχρονα συγκαταβατικό τόνο, σαν να είμαι το καημένο το θύμα που δεν βρίσκει τη δύναμη να χωρίσει. Δε θέλω να χωρίσω, ρε φίλε. Όταν πάω να υπερασπιστώ την απόφασή μου με επιχειρήματα, να τους πω ότι εγώ βλέπω πολλά σε αυτόν τον άνθρωπο ακόμα, νιώθω σαν να βρίσκομαι ενώπιον της επιτροπής δικαστηρίου των αλάνθαστων.
Με προβληματίζει πολύ όλη αυτή η στάση. Έχουμε μάθει να είμαστε όλοι τόσο επικριτικοί με τους γύρω μας. Και το παίζουμε μάγκες του τύπου «εγώ δεν θα σήκωνα μύγα στο σπαθί μου αν ήμουν σε αυτή τη θέση». Πώς να το αντιμετωπίσω; Έχω βαρεθεί να απολογούμαι.
Μια κερατωμένη (και δαρμένη)
Υ.Γ. Δεν θα σου κρύψω ότι τόση πλύση εγκεφάλου που δέχομαι, έχω αρχίσει να σκέφτομαι: ρε μπας και έχουν δίκιο;
Αγαπητή κερατωμένη. Σε καταλαβαίνω. Δυστυχώς, είτε ζεις στην Αθήνα είτε στην επαρχία, παντού νιώθεις να βρίσκεσαι σε ένα μεγάλο χωριό (και να κρίνεσαι από αυτό). Αν κάνεις one night stands, κάποιος θα σε πει πουτ***. Αν ανεβαίνεις γρήγορα στη δουλειά σου, κάποιος θα σε πει βύσμα. Και αν σε κερατώσει ο γκόμενός σου και δεν τον πετάξεις αμέσως σαν στυμμένη λεμονόκουπα, θα είσαι η κακομοίρα η κερατούκλω. Το θέμα είναι, όπως έχω ξαναπεί πολλές φορές, να μπορεί ο καθένας μας να χαράζει τη δική του πορεία, με βάση τα δικά του θέλω. Και σε αυτό το σημείο να πω, ας μην δαιμονίζουμε την απιστία, καλώς ή κακώς ας παραδεχτούμε ότι μπορεί να συμβεί σε όλους.
Εσύ θέλεις να δώσεις στη σχέση σου μια δεύτερη ευκαιρία, θα έχεις τους λόγους σου. Εγώ απλά, σα μικρή συμβουλή, θα κλείσω με ένα τετριμμένο (αλλά ψαγμένο) τσιτάτο: Fooled me once, shame on you, Fooled me twice, shame on me.
Hello hello.
Ξέρω ότι δεν γράφουν συχνά αγόρια στη στήλη, αλλά θα ήθελα και εγώ να πω κάπου τον πόνο μου. Είμαι 21 χρονών, μένω λίγο έξω από την Αθήνα και βγαίνω με μια κοπέλα στη ηλικία μου τους τελευταίους 6 μήνες. Μου αρέσει πάρα πολύ, είναι πραγματικά πανέμορφη, γλυκιά, έξυπνη…ό,τι θα ήθελε κάποιος! Έχω ανακαλύψει, όμως, το τελευταίο διάστημα, ένα μικρό κουσούρι (ή μεγάλο, όπως το πάρει κανείς).
Όταν βγαίνουμε έξω σε κάποιο μπαρ ή club, κάνει σαν να μην έχει ξαναδεί ποτό στη ζωή της! Πίνει ακατάπαυστα, το ένα ποτό μετά το άλλο και, αφού περάσει από το στάδιο της φουλ μεθυσμένης φάσης που χορεύει σαν αφηνιασμένη και κάνει βλακείες, την παίρνει ο ύπνος σε κάποιο καναπέ και την κουβαλάμε στο σπίτι. Στην αρχή το είχα δει λίγο χαριτωμένα, αλλά πλέον καταλαβαίνω ότι είναι ένα βασικό της συνήθειο που συμβαίνει σχεδόν σε όλες μας τις βραδινές εξόδους. Άσε που οι γύρω γελάνε μαζί της πίσω από την πλάτη της και αυτό με κάνει να αισθάνομαι ακόμη πιο άβολα. Προσπάθησα να της μιλήσω για το θέμα αλλά μου αρχίζει κάτι αντιδραστικά του τύπου «σιγά, ποιόν ενοχλώ;» και «αν έχεις θέμα μην βγαίνεις μαζί μου έξω». Με έχει ξενερώσει αυτή η κατάσταση, άσε που μου περνάει από το μυαλό μήπως έχει ένα ελαφρύ πρόβλημα αλκοολισμού. Θα ήθελα τη γνώμη κάποιου μεγαλύτερου και ίσως πιο έμπειρου γι’ αυτό σου στέλνω.
Σε ευχαριστώ! Γ.
Ας ξεκινήσω με κάτι βασικό. Δηλαδή από πού συμπέρανες ότι είμαι μεγαλύτερη;! Θα παρακαλούσα να μην βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα…!
Συνεχίζω στο θέμα μας τώρα. Καταλαβαίνω ότι είναι ενοχλητικό να σε συνοδεύει μονίμως ένα κουρούμπελο, είτε είναι άντρας είτε γυναίκα είτε γκόμενος είτε φίλος. Εσένα το χρέος σου, εφόσον σε ενδιαφέρει το κορίτσι, είναι να συζητήσεις μαζί της τον προβληματισμό σου. Αν δεις ότι πέφτεις σε τοίχο, να της κάνεις σαφές ότι αυτό το ζήτημα είναι σημαντικό για σένα. Προσπάθησε να παρατηρήσεις επίσης εάν πίνει και σε άλλες φάσεις (πχ όταν αράζει στο σπίτι) για να καταλάβεις πόσο επεκτείνεται ο εθισμός. Δεν είμαι ειδικός να σου πω παραπάνω, γιατί εάν υπάρχει ευρύτερο πρόβλημα -και σε νοιάζει φυσικά- θα πρέπει να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό να σε συμβουλεύσει. Εάν πάλι δε σε πολυνοιάζει να το ψάξεις και πολύ, κάνε το χρέος σου και μίλα σε κάποια κολλητή της, ώστε να ξέρεις ότι τουλάχιστον προσπάθησες. Υπομονή και καλή τύχη, φίλε μου.
Αγαπητή φίλη, είμαι σε απόγνωση! Είμαι 29 χρονών και έχω 7 χρόνια σχέση. Ενώ όλοι οι γύρω μου έχουν αρχίσει σιγά σιγά να παίρνουν ένα δρόμο, να αρραβωνιάζονται, να παντρεύονται, ο δικός μου πέρα βρέχει!!
Ενώ έχει κανονικά τη δουλειά του, το σπίτι του, εγώ ακόμα να δω δαχτυλίδι ή έστω, μία υπόσχεση. Έχουμε καταντήσει να πηγαίνουμε καλεσμένοι σε γάμους και να φεύγουμε τσακωμένοι. Οι γονείς μου είναι πολύ διακριτικοί, αλλά και αυτοί έχω καταλάβει ότι νιώθουν πλέον άβολα. Πρόσφατα δεν άντεξα και του έδωσα τελεσίδικο μέχρι τα 30α γενέθλιά μου να έχει σκεφτεί τι θα κάνει… Ελπίζω να πήρε το μήνυμα! Έχεις κάποια συμβουλή για μένα;
Μ.
Μάλλον έχεις μπερδέψει αυτή τη στήλη με το γκρουπ φόρουμ του FB «Αγχωμένες Νυφούλες Ενωθείτε». Εκεί μπορείς να έρθεις σε επαφή με success stories από νυφούλες που “τους κατάφεραν” και να σε συμβουλέψουν. Αν πάλι δεν τα καταφέρεις, ξαναστείλε μας, και εγώ θα γράψω ειδικά για σένα ένα άρθρο με τίτλο «Αστεφάνωτη στα 30: Και τώρα τί;». Ελπίζω μέσα από την καρδιά μου να μην χρειαστεί να φτάσουμε ως εκεί.
Καλή σου επιτυχία.
Αυτά από μένα ανάμεσα σε ανεμιστήρες και ερκοντίσιον!
Όσοι θέλετε μοιραστείτε τον πόνο σας:zanax@marathonpress.gr
