Του Εμμανουήλ Σωμαράκη
Πάνε μερικά χρόνια που ο Κώστας Βαγιανός δεν κυκλοφορούσε πια στους δρόμους της πόλης. Κάποια προβλήματα υγείας περιόρισαν αισθητά τις δραστηριότητές του και έζησε με την αγαπημένη του Εύη, τις λατρεμένες κορούλες του και τις οικογένειές τους, την οικογένεια της αδελφής του Ιωάννας και τελευταία με τον πανέξυπνο εγγονό του. Έζησε την οικογενειακή ζωή και δύσκολα τον έβρισκα διαθέσιμο ακόμα και για μια σύντομη έξοδο.
Οι παλιές καλές ημέρες είχαν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Όταν ξενυχτούσαμε πίνοντας σαν παιδικοί φίλοι, μιλούσαμε ανέμελα, ειλικρινά και περιπαικτικά. Ο Κώστας φυσικά πάντα έδινε τον τόνο σε όλες τις δραστηριότητες, σε όλες τις εκδηλώσεις. Βάζαμε στόχους για τον Δήμο της Νέας Μάκρης που πασχίζαμε μαζί με το Δήμαρχό μας Ιορδάνη να χαράξουμε νέους δρόμους, να φτιάξουμε ένα πρότυπο Δήμου, να αφήσουμε εποχή!
Ξέραμε όλοι πως ο Κώστας Βαγιανός δεν ήταν ουρανοκατέβατος. Ο Κώστας ήταν προσωπικότητα πρώτου μεγέθους πριν ακόμη έλθει στο Κέντρο Υγείας Νέας Μάκρης, από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας του. Ως έμπειρος, ήδη, Παθολόγος με μακρόχρονη θητεία και εμπειρία σε μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας, αποτέλεσε τον στυλοβάτη του νεοσύστατου τότε Κέντρου Υγείας κι έδωσε σε μας τους νεότερους το παράδειγμα του αφοσιωμένου γιατρού, με την πηγαία καλοσύνη και την επιστημονική αρτιότητα.
Άλλωστε, ο Κώστας από τα φοιτητικά του χρόνια οργανώθηκε, σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής, στην Αριστερά που εκπροσωπούσε την πρόοδο και την κοινωνική αλλαγή, πριν καταρρεύσουν τα κομουνιστικά καθεστώτα και τα απανταχού σοσιαλιστικά πειράματα. Με την κατάρρευση, απαξίωση και απομυθοποίηση των σοσιαλιστικών εγχειρημάτων -κάτι που του κόστισε προσωπικά πολύ- παρέμενε προσηλωμένος στα δημοκρατικά ιδεώδη, το κράτος πρόνοιας και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των μειονοτήτων.
Αντιρατσιστής και αντισυμβατικός εκ πεποιθήσεως, σεβόταν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του απλού ανθρώπου, λοιδορούσε, όμως, το εκκλησιαστικό κατεστημένο και τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από την Εκκλησία και τις οργανώσεις της. Ήταν αντίθετος σε κάθε μορφή θρησκοληψίας, ιδεοληψίας και λαϊκισμού. Αν και ελληνολάτρης, ήταν διεθνιστής, φανατικός Ευρωπαίος και κοσμοπολίτης.
Ενεργός και δημιουργικός πολίτης, άνθρωπος ανοιχτών οριζόντων και ρέκτης πανανθρώπινων ιδανικών, πρωτοπόρος από τα νιάτα του σε κάθε προοδευτικό, ειρηνιστικό και ανθρωπιστικό κίνημα. Ονειρευόταν έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο και αγωνίστηκε γι’ αυτό μέσα από συλλογικές δράσεις ως εκλεγμένο επανειλημμένα μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών και στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Νέας Μάκρης.
Μια ενδιαφέρουσα πλευρά του Κώστα Βαγιανού ήταν η αγάπη του για το Θέατρο και την Τέχνη γενικότερα. Είχε σπάνιο καλλιτεχνικό αισθητήριο, τολμώ να πω οξύς κριτικός της τέχνης και φυσικά λειτουργός στη μεγάλη εκκλησία της τέχνης, όχι «στα μετόχια». Τίμησε την παράδοση που θέλει σπουδαίους γιατρούς να γίνονται φιλόσοφοι και καλλιτέχνες. Έγραψε σπουδαία θεατρικά κείμενα, σκηνοθέτησε παραστάσεις, συνεργάστηκε στενά με τη μεγάλη μας ηθοποιό, Άννα Φόνσου. Πέραν αυτού, του άρεσε ο συγχρωτισμός με τους καλλιτέχνες και ηθοποιούς, τους οποίους υπηρέτησε ως γιατρός, αφού διετέλεσε Πρόεδρος του ιδρύματος «Σπίτι του Ηθοποιού» που βρίσκουν αποκούμπι άποροι και μικροσυνταξιούχοι καλλιτέχνες.
Στη θητεία του στο Δημοτικό Συμβούλιο της Νέας Μάκρης, από το 1999 έως το 2006, ως Αντιδήμαρχος Πολιτισμού, υπήρξε εν τέλει ο θεμελιωτής και εμπνευστής μιας πολιτιστικής αναγέννησης της πόλης. Έχοντας πάντα υψηλούς στόχους, ώθησε την τότε Δημοτική Αρχή να επενδύσει και να ξοδέψει στον Πολιτισμό.
Υπήρξε από τους πρωτεργάτες στη δημιουργία του Πολιτιστικού και Αθλητικού Πάρκου της Νέας Μάκρης, στην πρώην αμερικανική βάση, εκεί όπου χτυπά η καρδιά του πολιτισμού και του αθλητισμού της πόλης μας. Ο χώρος αυτός εξακολουθεί να αποτελεί υπόδειγμα για πολλές άλλες ελληνικές πόλεις.
Από το 2000 υπήρξε ο εμπνευστής και δημιουργός του προγράμματος καλοκαιρινών εκδηλώσεων του Δήμου «Πολιτιστικό Καλοκαίρι» και της Έκθεσης Βιβλίου στην παραλία Νέας Μάκρης, δύο θεσμών που συνεχίζουν να δίνουν, μέχρι και σήμερα, πολύτιμες ανάσες πολιτισμού στους κατοίκους και επισκέπτες της πόλης μας.
Κατά τη διάρκεια του μεγάλου χιονιά του 2004 στη Νέα Μάκρη, ο Κώστας, δίνοντας την ψυχή του αλλά και παραδείγματα ανθρωπιάς και αλτρουισμού σε όλους μας, ανέβαινε με στρατιωτικό τανκ σε δύσβατες περιοχές της πόλης, προσφέροντας ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και προμήθειες σε αποκλεισμένους συμπολίτες μας που είχαν ανάγκη. Αυτός ήταν ο Κώστας. Το θεωρούσε υποχρέωσή του σαν δημοτικός σύμβουλος, σαν γιατρός, αλλά κυρίως σαν άνθρωπος.
Ο Κώστας Βαγιανός είχε όραμα για τη Νέα Μάκρη και το υπηρέτησε με συνέπεια. Άφησε παρακαταθήκες για τους επόμενους δημοτικούς άρχοντες και αξιόλογο έργο που φέρει τη σφραγίδα του, ιδίως στον πολιτιστικό τομέα. Δίδαξε την εντιμότητα, το θάρρος, την αποφασιστικότητα, την καινοτομία και την προσήλωση στο καθήκον. Για τον Κώστα Βαγιανό καταχωρίζεται μια μόνιμη σελίδα στην ιστορία της πόλης. Του οφείλουμε τιμητικές διακρίσεις για την προσφορά του και διαιώνιση της παρουσίας του ανάμεσά μας. Αξίζει να καταγραφεί στην ονοματοδοσία της πόλης, ιδιαίτερα στον πολιτιστικό τομέα.
Ο Κώστας ήταν ένας βαθιά συναισθηματικός και πνευματικός άνθρωπος με πηγαίο χιούμορ, με ανυπόκριτη απλότητα, με ξεχωριστή καλλιέργεια και καλλιτεχνική ευαισθησία. Πέρα από τις αγαπημένες σειρές στην τηλεόραση, έγραφε κριτικές στο περιοδικό «ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ» και άφησε αδημοσίευτα ποιήματα σπάνιας ευαισθησίας και τεχνικής.
Κώστα μας, να ‘ξερες πόσο τυχεροί νιώθουμε όσοι είχαμε την τιμή να σε γνωρίσουμε. Και ακόμα πιο τυχεροί όσοι ακουμπήσαμε έστω για λίγο στο σκιερό δέντρο της διανόησής σου. Εκεί ψηλά που βρίσκεσαι, να είσαι βέβαιος ότι δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ…
